Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να μεταφέρουν το ρεπορτάζ και ο κίνδυνος παραμονεύει δίπλα τους. Αφήνουν πίσω τους τις οικογένειές τους και τους δικούς τους ανθρώπους, που τρομάζουν στη σκέψη ότι θα πάθουν κάτι. Πιστοί σε αυτό που αγαπούν, το ρεπορτάζ, τα βάζουν με το νέο «θεριό», προκειμένου να ενημερώσουν τον κόσμο για τα όσα συμβαίνουν στο μέτωπο του πολέμου. Οι δημοσιογράφοιπεριγράφουν στα «Π» για τα όσα επέζησαν τις πρώτες ημέρες του πολέμου στην Ουκρανία και αποκαλύπτουν περιστατικά που θα τους μείνουν για πάντα χαραγμένα στην μνήμη…
Ένας από τους ανταποκριτές του Alphaστην Ουκρανία, ο Αλέξης Κουβέλης, µετά την επιστροφή του στην Ελλάδα βρέθηκε θετικός στον κοροναϊό. «Γύρισα σπίτι µου και δεν µπορούσα να αγκαλιάσω τα παιδιά µου», λέει, ενώ αποκάλυψε πως κοιµόταν επί δύο ηµέρες σε χαρτόκουτο. «Έπεφταν βόµβες γύρω από την πόλη, ακούγονταν εκρήξεις… ∆εν ήµασταν πουθενά ασφαλείς. Η πιο δύσκολη στιγµή ήταν λίγο πριν φύγουµε. Οι βοµβαρδισµοί πύκνωσαν τόσο, που έτριζαν τα παράθυρα και δεν είχαµε ρεύµα.Την ώρα που αποχωρούσαµε, µας σηµάδεψαν µε Καλάσνικοφ οι Ρώσοι που ήταν στο άρµα. Ήταν τροµακτική ψυχολογική βία, κυρίως για τα παιδιά, γιατί ήξερα ότι δεν θα µας σκοτώσουν εκεί, επειδή το άρµα θα µας είχε σκοτώσει αν ήθελε από όταν ήµασταν χιλιόµετρα µακριά», εξηγεί ο Αλέξης Κουβέλης, που είχε για στήριγµά του την αγάπη της συζύγου του, Κωνσταντίνας, αλλά και των τριών παιδιών του. Μάλιστα, όπως περιγράφει ο ίδιος, «είχα πάρει το κινητό της κόρης µου, που πάει Ε’ ∆ηµοτικού, και έρχονταν οι ειδοποιήσεις από την οµάδα µε τις φίλες της και µου έδιναν µια νότα χαράς. Ξεχνιόµουν για δευτερόλεπτα…». Οσο για την πιο συγκινητική στιγµή που δεν θα ξεχάσει, ήταν τα λόγια του γιου του στη µητέρα του όταν της ζήτησε να τον φέρει πίσω. «Ο γιος µου µάλωσε τη γυναίκα µου, γιατί δεν ερχόταν να µε πάρει. Της είπε: “Αν ήσουν εσύ εκεί, ο µπαµπάς θα ερχόταν οδηγώντας να σε φέρει πίσω”».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΖΑΝΙΤΗΣ - ΑΝΤ1 «Είχαµε τύχη, κινδυνεύσαµε πολύ αρκετές φορές»
Για τις επικίνδυνες στιγµές που βίωσαν (και) οι Ελληνες δηµοσιογράφοι µε την αυτοκινητοποµπή διαφυγής από τη Μαριούποληπρος τη Μολδαβία µιλάει ο απεσταλµένος του ΑΝΤ1, Χρήστος Μαζανίτης. «Ρίξαµε µια ζαριά όλοι µαζί, µε επικεφαλής τον πρέσβη. Είχαµε τύχη, αλλά είχαµε και τη βοήθεια όλων των αγίων, καθώς κινδυνεύσαµε αρκετές φορές. Υπήρχαν σκληρά µπλόκα και δεν ξέραµε σε ποια πλευρά ανήκουν. Σε ένα σκληρό ρωσικό µπλόκο µάς σηµάδευε ένα τανκ ενώ ήµασταν στο αυτοκίνητο…», δηλώνει ο Χρήστος Μαζανίτης, ενώ εκείνη τη στιγµή, όπως παραδέχεται, το µυαλό «παγώνει», δεν κάνει σκέψεις. «∆εν περνάει τίποτα από το µυαλό σου, παρά µόνο το πώς να µείνεις ψύχραιµος. Σε διαπερνά ψυχρό αίµα. Ετσι όπως είχε εξελιχθεί η κατάσταση, ήµασταν έτοιµοι για τα χειρότερα.Και πριν ξεκινήσουµε αυτό το ταξίδι, που ήταν ένα καραβάνι ελπίδας, είχαµε φτάσει να λέµε πως θα µείνουµε έναν ή δύο µήνες. Εγώ και ο εικονολήπτης δεν κοιµηθήκαµε κανένα βράδυ στο καταφύγιο, ακόµα και όταν ακούγαµε τους βοµβαρδισµούς, γιατί δεν πήγαµε εκεί για να προστατευτούµε, αλλά για να καλύψουµε τον πόλεµο», τονίζει. Φυσικά, θα του µείνουν ανεξίτηλες οι σκληρές εικόνες που αντίκρισε: «Ανθρωποι να βγαίνουν έξω από τα σπίτια που µόλις είχαν βοµβαρδιστεί σαν ζωντανοί νεκροί. Να νιώθουν τυχεροί που βγήκαν έξω, αλλά να µην ξέρουν τι θα γίνει το επόµενο λεπτό», δηλώνει και στέλνει το µήνυµα πως «ο πόλεµος είναι η χειρότερη εφεύρεση του ανθρώπου».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΑΜΙ∆ΗΣ - MEGA «Εγκλωβιστήκαµε στη Μαριούπολη»
Ο δηµοσιογράφος του MegaΓιάννης Χαραµίδης παρέµεινε 19 ηµέρες στην Ουκρανία, καλύπτοντας τις εξελίξεις από το µέτωπο της σύρραξης που ξεκίνησε µε την πρόσφατη εισβολή της Ρωσίαςστην Ουκρανία.
«Εγκλωβιστήκαµε στη Μαριούπολη. Κλειστές οι δίοδοι, παντού έπεφταν πυρά, ακούγονταν σειρήνες, πλησίαζαν όλο και περισσότερο σε κατοικηµένη περιοχή και ο φόβος είναι το βασικό συναίσθηµα, αλλά σε προφυλάσσει κιόλας. Σε καµία περίπτωση δεν είµαστε σούπερ ήρωες.
Εκείνη τη στιγµή δεν σκέφτεσαι. Είναι αυτόµατος ο τρόµος, δεν µπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις σκέψεις», εξηγεί, ενώ αυτό που δεν θα ξεχάσει είναι «η επίσκεψη στο ορφανοτροφείο στα ανατολικά της Μαριούπολης. Είκοσι πέντε µικρά παιδιά, έξι µηνών το µικρότερο… Την επόµενη ηµέρα µάλιστα τραυµατίστηκε». Σήµερα µπορεί να βρίσκεται ασφαλής στην πατρίδα του, όµως, «αν και σωµατικά είµαι καλά, ξυπνάω και νοµίζω πως είµαι στη Μαριούπολη. Οδηγώ και νιώθω περίεργα. Κοιτάω τον δρόµο αν έχει µπλόκα…», παραδέχεται.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙ∆ΕΡΗΣ - ΕΡΤ «Εκλαψε ο γιος µου όταν µε είδε µε αλεξίσφαιρο»
Τις δραµατικές στιγµές από τη Ζαπορίζιαπεριέγραψε ο απεσταλµένος της ΕΡΤ, Γιώργος Σιδέρης. Καθ’ οδόν προς ασφαλή προορισµό, στα δυτικά της χώρας, ο δηµοσιογράφος ανέφερε ότι οι έλεγχοι στους δρόµους είναι αυστηροί. «Οταν είδαν κάµερα οι Ουκρανοί, φώναξαν τις µυστικές υπηρεσίες, για να µας ελέγξουν, ενώ στο δικό µου κινητό έψαξαν τις φωτογραφίες µέχρι το προηγούµενο καλοκαίρι. Βλέποντας µάλιστα διάφορες εικόνες από ασκήσεις των Ενόπλων ∆υνάµεων, έγιναν ακόµα πιο αυστηροί. Ρωτούσαν τα πάντα. Υπήρχε δυσπιστία. Είχαν πιάσει κάποιους Ρώσους σαµποτέρ δηµοσιογράφους και εκεί που περνούσαµε ένα µπλόκο, δύο µπλόκα, πηγαίναµε στο τρίτο και ξανά πίσω. Για δέκα µέρες ακολούθησε ανθρωποκυνηγητό έξω από το ξενοδοχείο, µε τα όπλα προτεταµένα. Κάναµε τσιγάρο και µας σηµάδευαν, γιατί κυνηγούσαν ρωσόφιλους. Εκεί µαζεύεσαι µέσα, φοράς αλεξίσφαιρο… Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι να προστατευτείς». Η στιγµή που φοβήθηκε περισσότερο; «∆ύο οβίδες έσκασαν δίπλα από το ξενοδοχείο όπου µέναµε. Τραντάχτηκε όλο το κτίριο. Ηρθε ένας Τούρκος συνάδελφος και µου είπε: “Φεύγουµε, τώρα ή ποτέ”. Κανείς από την οικογένειά µου δεν ήθελε να πάω. Το ανακοινώνω τελευταία στιγµή, για να µην τους ανησυχώ, αφού έτσι κι αλλιώς αυτό θα κάνω. Οταν βγήκα στον αέρα και µε είδε ο γιος µου µε το αλεξίσφαιρο, έβαλε τα κλάµατα. Οταν κατάφερα να τον πάρω στο τηλέφωνο, του είπα: “Εσύ δεν ντύθηκες τις Απόκριες; Ε, ντύθηκα και εγώ”».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙ∆ΗΣ - ΣΚΑΪ «Μετά από αυτό, βλέπεις τα πράγµατα διαφορετικά»
Ο ανταποκριτής του ΣΚΑΪστη Μαριούπολη, Σταύρος Ιωαννίδης, µιλά για τις ώρες αγωνίας τις οποίες βίωσαν οι Ελληνες που µετακινήθηκαν µε την αυτοκινητοποµπή που ξεκίνησε από τη Μαριούπολη και έφτασε στη Ζαπορίζια. «Οταν ακούς εκρήξεις, δεν έχεις πολύ χρόνο να σκεφτείς. Μόλις ξεκίνησαν οι βοµβαρδισµοί, δεν ξέραµε καν από πού µας έρχονταν.Είναι έντονο το συναίσθηµα. Ετοιµάζαµε τα πράγµατά µας για να αφήσουµε το ξενοδοχείο και να κάνουµε την πρώτη σύνδεση µε το κανάλι για το τι συµβαίνει έξω. Επρεπε να κρατήσω την ψυχραιµία µου για να µην πανικοβληθώ. Συχνά έπεφτε το σήµα, δεν είχε ρεύµα και προσπαθούσαµε µε µηνύµατα να λέµε ότι είµαστε καλά στους δικούς µας ανθρώπους ή περίµεναν να µας δουν στο κανάλι, για να καταλάβουν πως είµαστε καλά». Οσο για την επιστροφή του, λέει πως «βλέπεις τα πράγµατα διαφορετικά. Σίγουρα νιώσαµε ανακούφιση που επιστρέψαµε, αλλά εκεί γνωρίσαµε ανθρώπους, φάγαµε µαζί τους, µας βοήθησαν, µας έκαναν τους οδηγούς, τους διερµηνείς, και τώρα δεν ξέρουµε αν έχουν χτυπηθεί, αν ζουν… Ετοιµάστηκα γρήγορα, µίλησα µε τον εικονολήπτη που ήµασταν µαζί και µε το κανάλι. Ετσι, πήγαµε στο προξενείο, για να είναι ασφαλή τα πράγµατά µας και εµείς οι ίδιοι».
ΒΕΛΙΚΑ ΚΑΡΑΒΑΛΤΣΙΟΥ - MEGA «Παιδιά προσπαθούν να παρηγορήσουν τις µάνες τους»
Παιδιά σε κατάσταση σοκ, γυναίκες που κλαίνε έχοντας αφήσει πίσω συζύγους, πατεράδες και αδελφούς, ηλικιωµένοι ταλαιπωρηµένοι από το πολύωρο ταξίδι περνούν τα σύνορα Πολωνίας - Ουκρανίας, για να ξεφύγουν από τον πόλεµο. Η απεσταλµένη του MEGAΒελίκα Καραβάλτσιου καταγράφει σπαρακτικές εικόνες προσφυγιάς: «Είναι γροθιά στο στοµάχι. Μέρα - νύχτα δεν σταµατάνε να µπαίνουν στα σύνορα γυναίκες µε παιδιά. Οι άντρες µένουν πίσω, κλαίνε οι µαµάδες και τα παιδάκια. Οµως εκεί που σπαράζει η καρδιά σου είναι όταν τα παιδιά προσπαθούν να παρηγορήσουν τις µανούλες». Η δηµοσιογράφος, µιλώντας από τα σύνορα Πολωνίας - Ουκρανίας, όπου βρίσκεται, µεταφέρει τον παλµό: «∆εν νιώθω το στόµα µου από το κρύο. Σκέψου να κάνουν το ταξίδι όλοι αυτοί µε τα πόδια. Μας µιλούν όλοι µε εξαιρετική ευγένεια. Προσπαθούν να µας εξηγήσουν και γιατί αναγκάστηκαν να φύγουν. Μας λένε “ευχαριστώ” για το ενδιαφέρον. Μια κοπέλα µε την οποία µίλησα δεν είχε κανέναν για να πάει. Οι γονείς της είχαν πεθάνει, το αγόρι της πολεµούσε και πήγαινε σε ένα κορίτσι που γνώρισε στα social media στη Γερµανία που θα τη φιλοξενούσε…».
ΚΑΤΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑ∆Η - ΕΡΤ «Σοκαρισµένοι, χωρίς να σκέφτονται το αύριο»
Από τη συνοριακή γραµµή Πολωνίας - Ουκρανίας, η Κάτια Αντωνιάδη µεταδίδει για την ΕΡΤ και το ertnews την παράλληλη, ανθρωπιστική κρίση που εκτυλίσσεται από την έναρξη της ρωσικής εισβολής.
«Τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα για να µπουν στα σύνορα, µεγάλο µποτιλιάρισµα στην έξοδο. Στα σύνορα δεν σε αφήνουν να πλησιάζεις για πλάνα… Πεζοί πρόσφυγες κατευθύνονται στις αυτοσχέδιες τέντες.
Είναι ανησυχητικό όλο αυτό που συµβαίνει. Βλέπω κορίτσια µε τη βαλιτσούλα τους, µιλάω µαζί τους. Είχαν µια συνηθισµένη καθηµερινότητα.
Μια κοπέλα έκανε µεταπτυχιακό και τώρα πάει στη Γερµανία, ορφανή…
Οι άνθρωποι εκεί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Είναι εκείνοι που είναι σοκαρισµένοι και δεν σκέφτονται το αύριο, δεν ξέρουν τι θα τους ξηµερώσει, και εκείνοι που θεωρούν πως αυτό που ζουν θα τελειώσει άµεσα, θα γυρίσουν πίσω, να ξεκινήσουν από την αρχή, µε ό,τι τους έχει αποµείνει», τονίζει.
