Τέμπη - Νέες αποκαλύψεις για το σταθμαρχείο Λάρισας: Συνεχείς καθυστερήσεις, παλιά συστήματα και «χαλαρό κλίμα με μουσικούλα»
Σοκάρει η νέα καταγγελία για τον σταθμό της Λάρισας
Στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα MEGA» μίλησε η κυρία Γεωργία Σιμερίδου, καθαρίστρια, που πήγαινε συχνά στο σταθμαρχείο της Λάρισας τα τελευταία δύο χρόνια, και αναφέρθηκε στις συνθήκες που επικρατούσαν.
Το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου από τύχη δεν επέβαινε στο δρομολόγιο που οδήγησε στον θάνατο 57 ανθρώπους, ωστόσο είχε πολλούς δικούς της ανθρώπους μέσα.
Η κ. Σιμερίδου όπως κατήγγειλε στο MEGA, πως στον σταθμό της Λάρισας, υπήρχε πάντα ένα πολύ χαλαρό κλίμα, ενώ παρατηρούσε πως υπήρχαν συνεχείς καθυστερήσεις και ταλαιπωρία για τους επιβάτες, ενώ όλα τα συστήματα ήταν παλιά και ο πίνακας κυκλοφορίας υπολειτουργούσε.
Συγκεκριμένα η κ. Σιμερίδου έκανε λόγο για «χαλαρό κλίμα με μουσικούλα».
«Εγώ ήμουν καθαρίστρια που έμπαινε μέσα στο 62 επί 2 χρόνια. Εμένα το ωράριό μου ήταν το βραδινό. Τα ελλείμματα στις γραμμές των τρένων, στις φωτοσημάνσεις και αυτά, ήταν πολλά. Ενώ έπρεπε να φεύγει το 62 στις δέκα και τέταρτο ποτέ δεν έφευγε εκείνη την ώρα. Έφευγε 11 παρά 20, στις 10 και μισή ποτέ. Ή χαλούσε η μηχανή ή έκαναν κάποια έργα, εκεί δεν ξέρω στο Λιανοκλάδι, που κοντά κάνανε έργα. Έκαναν πάντα κάτι εκεί, αλλά τελειωμό δεν είχε. Υπήρχαν πάντα καθυστερήσεις. Εγώ αυτό που έβλεπα εκεί πέρα ήταν αυτό, ότι η συνεννόηση των μηχανοδηγών και των σταθμαρχών γινόταν από τον ασύρματο ή από το τηλέφωνο που υπήρχε της υπηρεσίας», είπε αρχικά.
«Ο ασύρματος που έχουν σε λειτουργία και το τηλέφωνο εκεί πέρα, είναι από το 1975, σας λέει κάτι; Είναι όλα παλιά. Ο πίνακας κατ’ εμέ, αυτό που έβλεπα, υπολειτουργούσε, δεν λειτουργούσε κανονικά. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η εμπορική αμαξοστοιχία περνούσε από τη Λάρισα, από την πρώτη γραμμή προς Αθήνα, δεν ξέρω πού πήγαινε – πάντα αυτό γινόταν όταν περνούσε η εμπορική από την 1η γραμμή – και μετά έφευγε το Intercity. Τώρα τι έγινε εκείνο το βράδυ… είχα ρεπό. Έδιωξαν το Intercity και έγινε η σύγκρουση, αυτή η μετωπική με το εμπορικό, δεν ξέρω και δεν μπορώ, δεν είμαι ειδική που θα πω 5 πράγματα», συμπλήρωσε η κ. Σιμερίδου.
«Υπήρχαν κάποια βράδια ας πούμε που είχε εκεί και λίγο μουσική και κάθονταν εκεί. εντάξει, είχαν βέβαια το μυαλό τους στα τρένα, αλλά υπήρχε το χαλαρό κλίμα», συνέχισε χαρακτηριστικά.
– Είχατε δει τον συγκεκριμένο σταθμάρχη;
Ναι.
– Α, δεν ήταν οι πρώτες του μέρες αυτές. Είχε ξανακάτσει στο πόστο;
Τον είχα ξαναδεί, τι να σας πω, γύρω στο δίμηνο.
– Είχε ξανακάνει βάρδια στον συγκεκριμένο σταθμό;
«Δεν ήταν η πρώτη του φορά. Εμένα αυτή τη στιγμή, όχι μπορεί να κινδυνεύει η θέση μου, μπορεί να μην με ξαναβάλουν στο τρένο. ήταν αυτά, ίσως με το φτωχό μου το μυαλό, που γνωρίζω και που μπορώ να καταθέσω φόρο τιμής για τους νεκρούς που έφυγαν τόσο άδικα», δήλωσε κλείνοντας με φόβο μην χάσει τη δουλειά της, αλλά και θάρρος, «για τους νεκρούς» που όπως είπε έφυγαν τόσο άδικα.
Το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου από τύχη δεν επέβαινε στο δρομολόγιο που οδήγησε στον θάνατο 57 ανθρώπους, ωστόσο είχε πολλούς δικούς της ανθρώπους μέσα.
Η κ. Σιμερίδου όπως κατήγγειλε στο MEGA, πως στον σταθμό της Λάρισας, υπήρχε πάντα ένα πολύ χαλαρό κλίμα, ενώ παρατηρούσε πως υπήρχαν συνεχείς καθυστερήσεις και ταλαιπωρία για τους επιβάτες, ενώ όλα τα συστήματα ήταν παλιά και ο πίνακας κυκλοφορίας υπολειτουργούσε.
Συγκεκριμένα η κ. Σιμερίδου έκανε λόγο για «χαλαρό κλίμα με μουσικούλα».
«Εγώ ήμουν καθαρίστρια που έμπαινε μέσα στο 62 επί 2 χρόνια. Εμένα το ωράριό μου ήταν το βραδινό. Τα ελλείμματα στις γραμμές των τρένων, στις φωτοσημάνσεις και αυτά, ήταν πολλά. Ενώ έπρεπε να φεύγει το 62 στις δέκα και τέταρτο ποτέ δεν έφευγε εκείνη την ώρα. Έφευγε 11 παρά 20, στις 10 και μισή ποτέ. Ή χαλούσε η μηχανή ή έκαναν κάποια έργα, εκεί δεν ξέρω στο Λιανοκλάδι, που κοντά κάνανε έργα. Έκαναν πάντα κάτι εκεί, αλλά τελειωμό δεν είχε. Υπήρχαν πάντα καθυστερήσεις. Εγώ αυτό που έβλεπα εκεί πέρα ήταν αυτό, ότι η συνεννόηση των μηχανοδηγών και των σταθμαρχών γινόταν από τον ασύρματο ή από το τηλέφωνο που υπήρχε της υπηρεσίας», είπε αρχικά.
«Ο ασύρματος που έχουν σε λειτουργία και το τηλέφωνο εκεί πέρα, είναι από το 1975, σας λέει κάτι; Είναι όλα παλιά. Ο πίνακας κατ’ εμέ, αυτό που έβλεπα, υπολειτουργούσε, δεν λειτουργούσε κανονικά. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η εμπορική αμαξοστοιχία περνούσε από τη Λάρισα, από την πρώτη γραμμή προς Αθήνα, δεν ξέρω πού πήγαινε – πάντα αυτό γινόταν όταν περνούσε η εμπορική από την 1η γραμμή – και μετά έφευγε το Intercity. Τώρα τι έγινε εκείνο το βράδυ… είχα ρεπό. Έδιωξαν το Intercity και έγινε η σύγκρουση, αυτή η μετωπική με το εμπορικό, δεν ξέρω και δεν μπορώ, δεν είμαι ειδική που θα πω 5 πράγματα», συμπλήρωσε η κ. Σιμερίδου.
«Υπήρχαν κάποια βράδια ας πούμε που είχε εκεί και λίγο μουσική και κάθονταν εκεί. εντάξει, είχαν βέβαια το μυαλό τους στα τρένα, αλλά υπήρχε το χαλαρό κλίμα», συνέχισε χαρακτηριστικά.
– Είχατε δει τον συγκεκριμένο σταθμάρχη;
Ναι.
– Α, δεν ήταν οι πρώτες του μέρες αυτές. Είχε ξανακάτσει στο πόστο;
Τον είχα ξαναδεί, τι να σας πω, γύρω στο δίμηνο.
– Είχε ξανακάνει βάρδια στον συγκεκριμένο σταθμό;
«Δεν ήταν η πρώτη του φορά. Εμένα αυτή τη στιγμή, όχι μπορεί να κινδυνεύει η θέση μου, μπορεί να μην με ξαναβάλουν στο τρένο. ήταν αυτά, ίσως με το φτωχό μου το μυαλό, που γνωρίζω και που μπορώ να καταθέσω φόρο τιμής για τους νεκρούς που έφυγαν τόσο άδικα», δήλωσε κλείνοντας με φόβο μην χάσει τη δουλειά της, αλλά και θάρρος, «για τους νεκρούς» που όπως είπε έφυγαν τόσο άδικα.
