Επίτιμη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αναγορεύθηκε η Κική Δημουλά. Η τελετή αναγόρευσης πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης, στην κατάμεστη ιστορική αίθουσα τελετών της Παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής.

Η πλειονότητα των πανεπιστημιακών Καθηγητών που προσφώνησαν την Κική Δημουλά μίλησαν για το έργο της και «τον τύπο των ήλων που αφήνει στο σώμα της ποιήτριας ο Χρόνος, η Απώλεια και η Μνήμη».

Τον μοναδικό «πεζό» λόγο της βραδιάς εκφώνησε - όπως ο ίδιος είπε - ο Πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μήτκας, κλείνοντας όμως κι ο ίδιος ποιητικά τον χαιρετισμό του και χαρακτηρίζοντας την ποιήτρια και το έργο της ως «κάστρο της ωριάς» που δεν «ξέρει από τι είναι φτιαγμένο» και δηλώνοντας «ευτυχής που μπορεί και το θαυμάζει...».

Απευθυνόμενη στη «συγκεντρωμένη ιερότητα» της κατάμεστης αίθουσας, η Κική Δημουλά δήλωσε πως είναι «αδιάβαστη στο μάθημα της έπαρσης», ζήτησε την κατανόηση του ακροατηρίου για την ταραχή που νιώθει, δίνοντας «εισιτήριες εξετάσεις στην Ανωτάτη Αποδοχή Σας» - όπως χαρακτηριστικά είπε, και ομολόγησε: «δεν είμαι φιλόλογος, δεν είμαι θεολόγος, δεν είμαι καν επιστήμων».

«Ένας... αυτοσχέδιος άνθρωπος είμαι, ο εαυτός μου με ανάγκασε να είμαι. Με είδε ο Θεός -ο μόνος αρμόδιος σε θέματα αυθαιρεσιών - και μου έδωσε ένα καχεκτικό φτερό... Έκτοτε, απλώς προσπαθώ. Σπανίως δε, και συστηματικά πετώ, και πέφτω, και σωριάζομαι πάνω στην αβέβαιη φύση μου... Ως αυτοσχέδια ύπαρξη τόλμησα αυτόν τον “υπόπτου ηθικής τίτλο” (ΠΛΑΝΗ) για την ομιλία μου, στον χώρο του Πανεπιστημίου -τον ταγμένο στην καταπολέμηση της πλάνης μέσω της θαυματουργού Παιδείας που προσφέρει...» συνέχισε.

Στην «ποιητικά θεολογική» ομιλία της με θέμα «Η πλάνη», η Κική Δημουλά μίλησε για την «κοινωφελή δραστηριότητα», αλλά και τις παρενέργειες της πλάνης, η λειτουργία της οποίας, ταυτίζεται συχνά με εκείνη των ονείρων, όπως είπε. Δήλωσε οφειλή στην έννοια της πλάνης καθώς «είναι αυτή που κατατρόπωσε το τελεσίδικο ρήμα “αποκλείεται”, αυτή που μετατρέπει τις δύσμορφες καταστάσεις σε καλλίμορφες, αυτή που ανατρέπει τη θνητότητα όσων αγαπήσαμε».