Η άμετρη «δίψα» για τουριστική ανάπτυξη και τα συμφέροντα, οι καλά πληροφορημένοι και αποφασισμένοι εμπρηστές, η αδυναμία των Αρχών να ξεσκεπάσουν τους «αόρατους» δράστες, το ειδικό ιδιοκτησιακό (ιδιωτικό) καθεστώς δασών στα Επτάνησα και μια διαφαινόμενη «ομερτά» ντόπιων για τους εμπρησμούς είναι παράγοντες που «πυροδοτούν» πλήθος πυρκαγιών στη Ζάκυνθο, απειλώντας πλέον να ερημοποιήσουν το νησί. Σε αυτά τα βαρυσήμαντα συμπεράσματα αναφορικά με το μπαράζ καταστροφικών πυρκαγιών των τελευταίων ετών (30.000 στρέμματα καμένα μόνο φέτος) καταλήγει ο αντιστράτηγος – υπαρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος ε.α. Ανδριανός Γκουρμπάτσης, υπογραμμίζοντας στη νέα έρευνά του ότι στη Ζάκυνθο καταγράφεται ο μεγαλύτερος αριθμός εμπρησμών στην Ελλάδα, αλλά το μικρότερο ποσοστό σύλληψης εμπρηστών!

Ο κ. Γκουρμπάτσης αναφέρει αρχικά ότι «η αγροτική Ζάκυνθος κατέχει το 95% της συνολικής έκτασης του νησιού», το οποίο έχει πλούσια και ταυτόχρονα σπάνια πανίδα και χλωρίδα. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτός είναι και ο λόγος του αγροτικού προσανατολισμού που είχε ο πληθυσμός κατά το παρελθόν. Παρά ταύτα, σημειώνει ότι αυτό το περιβάλλον δεν προστατεύθηκε επαρκώς, λόγω της έλλειψης «χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού» και «σχεδίων χρήσεων γης». Σε αυτό συνέτεινε το ιδιότυπο ιδιοκτησιακό καθεστώς σε δάση και δασικές εκτάσεις που κατά την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα (1864) δεν εκχωρήθηκαν στο «νεαρό» τότε ελληνικό κράτος, με συνέπεια έως και σήμερα το 61% των δασικών εκτάσεων της Ζακύνθου να είναι ιδιωτικές, το 12% μοναστηριακές και το 27% δημοτικές (κοινοτικές).
Η απουσία παρέμβασης ελεγκτικών μηχανισμών, σύμφωνα με τον Ανδριανό Γκουρμπάτση, είχε ως αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη άνθηση των τουριστικών υποδομών περί τα τέλη του 2000. Το ίδιο διάστημα, όπως λέει, άρχισαν να πληθαίνουν και οι πυρκαγιές, με αποτέλεσμα τη δωδεκαετία 2000-2012 ο δασικός πλούτος -και κυρίως τα χαμηλά πευκοδάση που κυριαρχούν στο νησί- να δεχθεί ανεπανόρθωτα πλήγματα.

«Μιλάνε» τα στοιχεία

Από τη δεκαετία του 1980 εκδηλώνονται στη Ζάκυνθο, κατά μέσον όρο, ετησίως 19 δασικές πυρκαγιές (δεν προσμετρώνται οι αστικές και αγροτικές), κατά τις οποίες πάνω από 4.000 στρέμματα πρασίνου μετατρέπονται σε στάχτη. Είναι ενδεικτικό ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα ο μέσος όρος είναι 29 πυρκαγιές ανά 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ στη Ζάκυνθο ο αριθμός «εκτοξεύεται» στις 120 πυρκαγιές για την ίδια έκταση.
Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ. Γκουρμπάτση, το 60% των δασικών πυρκαγιών της Ελλάδας έχει μέσο χρόνο κατάσβεσης τις 7,5 ώρες (15 ώρες η μέγιστη), ενώ ση Ζάκυνθο η μέση διάρκεια των δασικών πυρκαγιών είναι οι 34 ώρες (μεγαλύτερη από όλους τους νομούς της χώρας)!
Ενα από τα πιο σημαντικά στοιχεία, όμως, είναι ότι «στη Ζάκυνθο αναφέρεται το μικρότερο ποσοστό δασικών πυρκαγιών (4%) στις οποίες εξακριβώθηκαν τα αίτια εκδήλωσής τους. Στις υπόλοιπες πυρκαγιές τα αίτια είναι είτε πιθανά ή ανεξακρίβωτα» λέει ο υπαρχηγός του ΠΣ ε.α. Σε άμεση σύνδεση με το παραπάνω είναι ότι τα νησιά του Ιονίου καταλαμβάνουν την 1η θέση μεταξύ των γεωγραφικών ενοτήτων της χώρας ως προς τα ποσοστά (22,3%) των δασικών πυρκαγιών από κακόβουλο εμπρησμό, ενώ σε ό,τι αφορά τη Ζάκυνθο ο κακόβουλος εμπρησμός καταλαμβάνει το ποσοστό-ρεκόρ του 60%. Ομως, σύμφωνα με τον Ανδριανό Γκουρμπάτση, «στη Ζάκυνθο το ποσοστό εντοπισμού του δράστη (σ.σ.: που γνωρίζει άριστα τη μορφολογία της εκάστοτε περιοχής) είναι 0,9%, το μικρότερο στη χώρα».

πηγη: eleftheriatypou.gr