Πέγκυ Τρικαλιώτη: Δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες ούτε ιδανικοί γονείς
Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε για τη μητρότητα και την κόρη της
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι μια από τις πιο ταλαντούχες και καταξιωμένες ηθοποιούς της γενιάς της. Η γνωστή ηθοποιός που πριν από επτά χρόνια έγινε μητέρα μίλησε στο περιοδικό Down Town για το πώς βιώνει τη μητρότητα αλλά και πως αντιμετωπίζει τις δύσκολες ερωτήσεις της κόρης της.
Η πρώτη ανάμνηση ευτυχίας ως παιδί;
Τα καλοκαίρια που πηγαίναμε οικογενειακώς για κάμπινγκ στην Αμαλιάδα. Εγώ κατάμαυρη από τον ήλιο, όλη τη μέρα με ένα μαγιό, μέσα στη θάλασσα.
Επιτρέπεις και στην κόρη σου να έχει τέτοιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές;
Δυστυχώς, όχι όσο θα ήθελα. Τώρα πια δεν έχουμε τη δυνατότητα να αφήνουμε τα παιδιά τόσες ώρες στον ήλιο. Πρέπει να φοράνε αντηλιακό, ειδικό μπλουζάκι και το μεσημέρι να πηγαίνουμε στο δωμάτιο, γιατί δεν κάνει να εκτίθενται στον ήλιο. Από τα παιδιά μας και από το μέλλον των παιδιών μας έχουμε αφαιρέσει την ελευθερία. Είναι τρομερό αυτό που τους έχουμε κάνει. Παρακολουθούσα σήμερα την είδηση ότι «Παιδιά λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου ξιφία στη Χαλκίδα». Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πού βρίσκουν τη χαρά και το αστείο στο να βασανίζουν ένα ψάρι. Αυτά τα παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες, που θα ψηφίζουν και θα επιλέγουν κυβερνήσεις. Εμείς τα κάναμε χάλια, αλλά και οι επόμενες γενιές, που εμείς μεγαλώνουμε, δεν βλέπω να είναι καλύτερες. Καταστρέφουμε τη φύση. Και όσο πιο άγρια γίνονται τα πράγματα τόσο πιο πολύ κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Δεν είμαι αισιόδοξη για το μέλλον των παιδιών μας…
Αν πρέπει να μάθεις κάτι στο παιδί σου, που θα του φανεί χρήσιμο σε όλη του τη ζωή, τι θα είναι αυτό;
Μακάρι να μπορούσα να της δώσω τη δική μου εμπειρία ζωής για να τη βρει έτοιμη, ως δώρο, αλλά πρέπει να ζήσει για να την αποκτήσει. Θα ήθελα να της πω να είναι ελεύθερη, χωρίς στεγανά, να πηγαίνει πάνω στο όποιο πρόβλημα με τα μούτρα, να μη σκέφτεται τους κανόνες, οι κανόνες υπάρχουν στη ζωή για να τους σπάμε, να μη φοβάται. Τι έγινε και να αποτύχεις; Και να μην τα καταφέρεις; Να μπαίνεις στους αγώνες έχει σημασία. Θα ήθελα ένα παιδί που να είναι πολίτης του κόσμου, σήμερα εδώ και αύριο αλλού. Να χορτάσουν τα μάτια και η ψυχή της. Να μην εγκλωβίζεται σε τίποτα, ούτε καν σε εμάς. Στη μάνα της και τον πατέρα της.
Πόσο χρόνων είναι σήμερα;
Στις 6 Ιουλίου έγινε 7 χρόνων. Ξέρεις τι γίνεται με τη Φραντζέσκα; Νιώθω ότι μεγαλώνει σε μια οικογένεια που παίρνει αγάπη, γι’ αυτό κι έχει μάθει να την προσφέρει πίσω. Τόσο εγώ όσο και ο άνθρωπός μου μεγαλώσαμε σε οικογένειες που μας έμαθαν να αγαπάμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες, ούτε ιδανικοί γονείς. Χαίρομαι όταν βλέπω την κόρη μου να προσεγγίζει ανθρώπους που μπορούν να της δώσουν προσοχή και αγάπη. Δεν τη ζητιανεύει την αγάπη.
Δύσκολες ερωτήσεις σου κάνει;
Συνέχεια, ερωτήσεις που λες «Τι να απαντήσω τώρα σ’ αυτό;». Θυμάμαι όταν ήταν 4 ετών, τους μάθαιναν στο προνήπιο για τον πόλεμο των Τούρκων με τους Έλληνες. Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι και με ρώτησε «Μαμά, αφού οι Τούρκοι είχαν το δικό τους σπίτι και εμείς το δικό μας και ήξεραν ότι έχουμε όπλα κι αν έρθουν να πάρουν το σπίτι μας κάποια στιγμή θα τους σκοτώσουμε, γιατί ήρθαν;». Είναι σαν να με ρωτούσε γιατί γίνονται οι πόλεμοι.
Τι της απάντησες;
Της μίλησα για τη ματαιότητα του πολέμου. Ρωτάει κι άλλα: Πώς γίνονται τα παιδιά, γιατί ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο, πώς θα είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμη και για τις ρίζες αυτού εδώ του δέντρου μπορεί να σε ρωτήσει. Μαζί με τα παιδιά ξαναμεγαλώνεις κι εσύ με έναν τρόπο, ξαναβλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Προχθές με ρώτησε τι είναι Θεός.
Η πρώτη ανάμνηση ευτυχίας ως παιδί;
Τα καλοκαίρια που πηγαίναμε οικογενειακώς για κάμπινγκ στην Αμαλιάδα. Εγώ κατάμαυρη από τον ήλιο, όλη τη μέρα με ένα μαγιό, μέσα στη θάλασσα.
Επιτρέπεις και στην κόρη σου να έχει τέτοιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές;
Δυστυχώς, όχι όσο θα ήθελα. Τώρα πια δεν έχουμε τη δυνατότητα να αφήνουμε τα παιδιά τόσες ώρες στον ήλιο. Πρέπει να φοράνε αντηλιακό, ειδικό μπλουζάκι και το μεσημέρι να πηγαίνουμε στο δωμάτιο, γιατί δεν κάνει να εκτίθενται στον ήλιο. Από τα παιδιά μας και από το μέλλον των παιδιών μας έχουμε αφαιρέσει την ελευθερία. Είναι τρομερό αυτό που τους έχουμε κάνει. Παρακολουθούσα σήμερα την είδηση ότι «Παιδιά λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου ξιφία στη Χαλκίδα». Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πού βρίσκουν τη χαρά και το αστείο στο να βασανίζουν ένα ψάρι. Αυτά τα παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες, που θα ψηφίζουν και θα επιλέγουν κυβερνήσεις. Εμείς τα κάναμε χάλια, αλλά και οι επόμενες γενιές, που εμείς μεγαλώνουμε, δεν βλέπω να είναι καλύτερες. Καταστρέφουμε τη φύση. Και όσο πιο άγρια γίνονται τα πράγματα τόσο πιο πολύ κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Δεν είμαι αισιόδοξη για το μέλλον των παιδιών μας…
Αν πρέπει να μάθεις κάτι στο παιδί σου, που θα του φανεί χρήσιμο σε όλη του τη ζωή, τι θα είναι αυτό;
Μακάρι να μπορούσα να της δώσω τη δική μου εμπειρία ζωής για να τη βρει έτοιμη, ως δώρο, αλλά πρέπει να ζήσει για να την αποκτήσει. Θα ήθελα να της πω να είναι ελεύθερη, χωρίς στεγανά, να πηγαίνει πάνω στο όποιο πρόβλημα με τα μούτρα, να μη σκέφτεται τους κανόνες, οι κανόνες υπάρχουν στη ζωή για να τους σπάμε, να μη φοβάται. Τι έγινε και να αποτύχεις; Και να μην τα καταφέρεις; Να μπαίνεις στους αγώνες έχει σημασία. Θα ήθελα ένα παιδί που να είναι πολίτης του κόσμου, σήμερα εδώ και αύριο αλλού. Να χορτάσουν τα μάτια και η ψυχή της. Να μην εγκλωβίζεται σε τίποτα, ούτε καν σε εμάς. Στη μάνα της και τον πατέρα της.
Πόσο χρόνων είναι σήμερα;
Στις 6 Ιουλίου έγινε 7 χρόνων. Ξέρεις τι γίνεται με τη Φραντζέσκα; Νιώθω ότι μεγαλώνει σε μια οικογένεια που παίρνει αγάπη, γι’ αυτό κι έχει μάθει να την προσφέρει πίσω. Τόσο εγώ όσο και ο άνθρωπός μου μεγαλώσαμε σε οικογένειες που μας έμαθαν να αγαπάμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες, ούτε ιδανικοί γονείς. Χαίρομαι όταν βλέπω την κόρη μου να προσεγγίζει ανθρώπους που μπορούν να της δώσουν προσοχή και αγάπη. Δεν τη ζητιανεύει την αγάπη.
Δύσκολες ερωτήσεις σου κάνει;
Συνέχεια, ερωτήσεις που λες «Τι να απαντήσω τώρα σ’ αυτό;». Θυμάμαι όταν ήταν 4 ετών, τους μάθαιναν στο προνήπιο για τον πόλεμο των Τούρκων με τους Έλληνες. Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι και με ρώτησε «Μαμά, αφού οι Τούρκοι είχαν το δικό τους σπίτι και εμείς το δικό μας και ήξεραν ότι έχουμε όπλα κι αν έρθουν να πάρουν το σπίτι μας κάποια στιγμή θα τους σκοτώσουμε, γιατί ήρθαν;». Είναι σαν να με ρωτούσε γιατί γίνονται οι πόλεμοι.
Τι της απάντησες;
Της μίλησα για τη ματαιότητα του πολέμου. Ρωτάει κι άλλα: Πώς γίνονται τα παιδιά, γιατί ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο, πώς θα είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμη και για τις ρίζες αυτού εδώ του δέντρου μπορεί να σε ρωτήσει. Μαζί με τα παιδιά ξαναμεγαλώνεις κι εσύ με έναν τρόπο, ξαναβλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Προχθές με ρώτησε τι είναι Θεός.
