Ένα κείμενο που έγραψε ο Θέμης Καραμουρατίδης στον λογαριασμό του στο facebook για την εμπειρία του από την μαθητική παρέλαση… ένα κείμενο-σχόλιο με σκληρούς χαρακτηρισμούς που έκανε στη συνέχεια η Αφορδίτη Μάνου… και μια λιτή και περιεκτική απάντηση που έδωσε πριν από λίγη ώρα η Έλενα Ακρίτα.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο γνωστός δημιουργός δημοσίευσε το παρακάτω κείμενο:

«Η παρέλαση ήταν για μένα από τις πιο τραυματικές και συνάμα αποκαλυπτικές εμπειρίες της παιδικής και εφηβικής μου ζωής. Επειδή ήμουν ο πιο κοντός της τάξης ήμουν στην τελευταία σειρά την διαλυμένη ,την χλευαστική, την με τα πιο πολλά στραγάλια. Έχοντας υπάρξει όμως καλός μαθητής ενίοτε ήμουν και σημαιοφόρος ή παραστάτης. Βίωσα λοιπόν από νωρίς ένα μοντέλο κοινωνίας η οποία σε επιβραβεύει αν είσαι με τους άριστους , αν δεν είσαι όμως σε στοιχίζει με βάση το ύψος σου ένα χαρακτηριστικό με το οποίο γεννήθηκες (και μάλιστα αν είχες και παραπάνω κιλά σε έχωναν στις μέσα σειρές για να μη χαλάς την αρμονία και την εικόνα). Αυτό ήταν η παρέλαση για μένα ως παιδί. Μια πρώτη ένδειξη ότι η κοινωνία αν δεν είσαι αυτό που θέλει σε ξερνάει. Άμα θέλεις να τιμήσεις τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους για να είσαι Εσυ καλά τώρα Κάνε το με τη στάση ζωής σου . Τίμησε τους με τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στην ουρα στις δημόσιες υπηρεσίες . Τίμησε τους στον τρόπο που φέρεσαι στο περιβάλλον της Ελλάδας. Τίμησε τους στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους κατατρεγμένους αυτής της ζωής . Στον τρόπο που σέβεσαι τον διπλανό σου . Τίμησε τους αγωνιζόμενος για σχολεία , αθλητικές εγκαταστάσεις , κέντρα πολιτισμού , παιδεία,αλληλεγγύη.Δείξε πραγματική ευγνωμοσύνη για αυτά που έχεις χάρη στους αγώνες των άλλων ,σεβόμενος την ίδια τη ζωή σου και τις ζωές των γύρω σου.Και αν θες να κρατήσεις τη μνήμη τους ζωντανή Καντο μέσα από τραγούδια,ποίηση , δίδαξε στο παιδί ιστορία(όχι παραμύθι) φτιάξε στεφάνια.Μην το προετοιμάζεις να γίνει ένα πιόνι μιας κοινωνίας που δεν θέλει να το αγαπήσει και να το αποδεχτεί επειδή γεννήθηκε , κοντό, με αναπηρία ή όπως αλλιώς του έλαχε».

Η Αφροδίτη Μάνου, μέσα από τον δικό της λογαριασμό, σχολίασε το πιο πάνω κείμενο ως εξής:

«1. «Ήμουνα, λέει, κοντό και χοντρό παιδί και με βάζανε τελευταίο στη γραμμή, γι’ αυτό πρέπει να σταματήσουν οι παρελάσεις.»
► Η απόλυτη ανοησία …
Να νομίζεις ότι το μπούλινγκ θα σταματήσει, αν σταματήσουν οι παρελάσεις …
Ο ορισμός του δικαιωματισμού.
Να νοιάζεσαι περισσότερο για την «ατυχία» ενός παιδιού με ορμονική διαταραχή στην εφηβεία, αντί για το δικαίωμα ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΛΑΟΥ, να γιορτάσει τις σπάνιες στιγμές της ενότητας του έθνους, απέναντι στον ξένο κατακτητή.

2. «Γι’ αυτό άμα θες να τιμήσεις τους ανθρώπους, που αγωνίστηκαν, καν’ το με τη στάση ζωής σου … Δίδαξε το παιδί σου ιστορία (όχι παραμύθι)»
►Σ’ αυτή την «Ιστορία-παραμύθι» που αναφέρεται ο νεαρός δικαιωματιστής, 3 γενιές παρουσιάστηκαν εθελοντές για να πολεμήσουν το ξένο, αλλότριο έθνος που ετοιμαζόταν να
εισβάλει στην Πατρίδα μας.
250.000 άνθρωποι πέθαναν απ’ την πείνα στη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας, από το άλλο αλλότριο έθνος.
Τα παιδιά που ήταν ανάμεσά τους, δεν είχαν την τύχη να γίνουν παχουλά και να τα κοροϊδεύουν στην παρέλαση.

Πέθαναν αποστεωμένα, βυζαίνοντας το άδειο βυζί της μάνας που είχε πεθάνει λίγο πριν και η ίδια από το λιμό.
Που πάει να πει, το ξαναλέω, από την πείνα.
Η ασέβεια και η αλαζονεία.
Απέναντι στην έννοια της Πατρίδας και του Έθνους.
Που είναι το μόνο (αποδεδειγμένα) στην 4.000 χρόνων Ιστορία μας που μπορεί να μάς ενώσει και να μη σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Άρατα κούρατα-χέσ’ τα και κατούρα τα, ενός καλλιτέχνη της νέας γενιάς με 2.000 λάικ από κάτω (ΟΛΩΝ ΔΗΛΑΔΗ), ανθρώπων που αφού ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ προσπάθησαν να ρίξουν στην αρένα τον Αρκά ως ομοφοβικό, προσπαθούν τώρα, να προσβάλουν και να καταρρακώσουν κάθε έννοια ήθους και αξιών που άντεξε (κάτι δεκαετίες τώρα) στα συστηματικά πογκρόμ μισελλήνων ακαδημαϊκών παραχαρακτών της Ιστορίας, που μίλησαν για «μη ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού» και για «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης, αντί για Μικρασιατική Καταστροφή …
Αυτά από καθηγητές-υπαλλήλους των Βρυξελλών, που τρώγοντας με δώδεκα μασέλες, προσπαθούν λυσσαλέα να μάς χωρίσουν από τον Αισχύλο και τη Σαπφώ, από τον Κολοκοτρώνη και τον
Παύλο Μελά, σαν κάτι ανθρωπάκια που τυχαία μιλούν αυτήν την Αρχαία Γλώσσα, τυχαία επέζησαν σ’ αυτό το σταυροδρόμι της Γης με τη Θάλασσα και που τυχαία και ανεξήγητα θα πολεμήσουν
ολομόναχα, χωρίς τους συμμάχους τους του «λαμπρού Διαφωτισμού» σε περίπτωση ξένης εισβολής στη γη αυτή και τη θάλασσα …
Για το Αιγαίο.
Για τη Θράκη.
Για την Κρήτη.
(Για την Ελλάδα, ρε γ…ώ το …)»

Μετά την παραπάνω δημοσίευση της Αφροδίτης Μάνου, η Έλενα Ακρίτα ανάρτησε ολόκληρο το κείμενο του Θέμη Καραμουρατίδη και έγραψε:

«Ένα έξοχο κείμενο του Θέμη Καραμουρατίδη αποφάσισε να χλευάσει η κυρία Αφροδίτη Μάνου. Και το έκανε με το ερεβώδες εθνικιστικό language που χρησιμοποιεί προσφάτως. Δεν είχε καν την ευπρέπεια να κατονομάσει τον κ. Καραμουρατίδη – όπως δεν είχε την στοιχειώδη τσίπα να αναδημοσιεύσει ολόκληρη την ανάρτηση του για να την κρίνουν οι αναγνώστες. Καθυβρίζει ένα κείμενο το οποίο αποσπασματικά παρουσιάζει και εν συνεχεία παραδίδει στη χλεύη των φίλων της.
Τόσο λίγη».

Τόσο λίγη».