Ο Γιάννης Σπαλιάρας μίλησε στο DownTown Kύπρου για την εμπειρία του στο Ιράν, εν μέσω κοροναϊού, όπου βρέθηκε για περισσότερο από 2 μήνες, συμμετέχοντας στα γυρίσματα της φιλόδοξης παραγωγής «Σαλμάν Φαρσί».

Πότε γύρισες στην Αθήνα, από το Ιράν όπου βρισκόσουν;

Επέστρεψα την Τρίτη 17 Μαρτίου. Μαζί μου ήταν ο Μάνος Πίντζης, ο Πάνος Γκόγκος και η Χριστίνα Σωτηρίου, οι οποίοι επίσης συμμετέχουν στο «Σαλμάν Φαρσί». Ο Νίκος Πουρσανίδης, ο οποίος βρισκόταν και εκείνος εκεί, μαζί μας, είχε επιστρέψει λίγες μέρες προηγουμένως. Ωστόσο, τις τελευταίες δύο εβδομάδες που ήμασταν εκεί, δεν σου κρύβω ότι είχαμε ανησυχία για το τι θα γίνει με τα εισιτήρια γιατί βλέπαμε να ακυρώνονται πτήσεις, μαθαίναμε ότι στο βόρειο Ιράν είχε πολλά κρούσματα και ότι ήταν αρκετά επίφοβο. Αρκετοί Έλληνες αποκλείστηκαν στο Λονδίνο, στην Ισπανία και αυτό ήταν το «σενάριο» που φοβόμασταν και εμείς. Αποδείχθηκε πως ήμασταν τυχεροί.

Εσείς ήσασταν στο νότιο Ιράν;

Ακριβώς. Εμείς ήμασταν στο Κεσμ, ένα νησάκι, στα νότια του Ιράν, πολύ κοντά στον Περσικό Κόλπο. Εκεί, έχει ζέστη ακόμη και τον χειμώνα, και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κοντά χιλιομετρικά στο Ντουμπάι, ενώ απέχει δύο ώρες από την Τεχεράνη.

Τι αντιμετώπισες εκεί;

Εκεί όπου ήμασταν εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα, δεν αισθανθήκαμε φόβο, και μόνο στο αεροδρόμιο του Κεσμ είδαμε κόσμο να φοράει γάντια και μάσκες. Μιλάμε, άλλωστε, για ένα νησί αραιοκατοικημένο, όπου πήγαμε τέτοια εποχή -off season- για να αποφύγουμε την ζέστη και να κάνουμε τα γυρίσματα άνετα. Δεν νιώσαμε τίποτα από κοροναϊό. Αρχίσαμε, όμως, να το καταλαβαίνουμε καθώς πλησιάζαμε στο αεροδρόμιο, την τελευταία ημέρα. Ασφαλώς, ενημερωνόμασταν μέσω internet για το τι συμβαίνει στον πλανήτη.

Έχω την αίσθηση ότι παρέμεινες στο Ιράν παραπάνω από το προβλεπόμενο…

Το συμβόλαιό μας ήταν για δύο μήνες, αλλά μας έγινε μια μικρή παράταση, όπως ήταν προβλεπόμενο.

Στο αεροδρόμιο της Τεχεράνης, ένιωσες φόβο;

Εντάξει, ήμασταν με μάσκες και γάντια. Δεν φοβόμασταν ιδιαίτερα, παρά μόνο την ταλαιπωρία, να μην πέσουμε σε ατέλειωτες ουρές, καθυστερήσεις, ακόμη και ακύρωση πτήσεων. Για να καταλάβεις, είχαμε συνολικά τρεις πτήσεις: από το νησί Κεσμ πετάξαμε δύο ώρες για την Τεχεράνη, από εκεί πήγαμε στην Ντόχα και μετά πετάξαμε για την Αθήνα. Στα αεροδρόμια, από τη μια πτήση στην άλλη, μας είχαν όλους περιορισμένους, σε συγκεκριμένες περιοχές, δεν ήμασταν άνετοι να χαζεύουμε γύρω-γύρω στο αεροδρόμιο.

Πώς ήταν οι πτήσεις σου;

Κοίταξε, είμαι συνηθισμένος με πτήσεις που διαρκούν περισσότερες από 20 ώρες. Ήταν το τέταρτό μου ταξίδι τόσων ωρών μέσα στον χρόνο. Μετά από τα ταξίδια που έκανα το 2019 σε Μαδαγασκάρη, Μεξικό και Παναμά, το Ιράν-Αθήνα μου φάνηκε κάπως σαν Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ήταν κάτι κοντινό! Στη διάρκεια των πτήσεών μας, όλοι κάθονταν κανονικά, με μάσκες και, γενικά, θα μπορούσες να κάτσεις δίπλα σε κάποιον άλλο. Μου έκανε εντύπωση πως οι αεροσυνοδοί δεν φορούσαν μάσκα κατά την είσοδό μας, αλλά τις φόρεσαν αμέσως μετά.

Σε ακούω, πάντως, αρκετά ψύχραιμο…

Είμαι ψύχραιμος, γιατί δεν είχαμε εκεί καθόλου κρούσματα και ο μόνος φόβος ήταν ότι περάσαμε από πολλά αεροδρόμια. Ο Πάνος και η Χριστίνα έκαναν ήδη το τεστ και είναι αρνητικοί. Εγώ είμαι σε καραντίνα και δεν έχω κανένα σύμπτωμα.

Από καραντίνα σε καραντίνα είσαι πάντως, έχοντας στο μυαλό μας τις συνθήκες δουλειάς μιας διεθνούς παραγωγής…

Πραγματικά, αισθάνομαι ακριβώς αυτό: Ότι είμαι από καραντίνα σε καραντίνα. Στο Ιράν ήμουν όλο δουλειά, ξενοδοχείο, δουλειά. Δεν είχε τίποτα άλλο να κάνουμε. Επειδή το απαγορεύει η θρησκεία τους, δεν υπάρχει αλκοόλ, μπαρ, διασκέδαση και ήμασταν αρκετά απομονωμένοι. Ξυπνούσαμε στις 04.30 και κοιμόμασταν στις 23.30. Υπήρχαν μέρες όπου κοιμόμουν και στις οκτώ η ώρα το βράδυ. Όλο αυτό τον καιρό, μου έλειψε το ελληνικό φαγητό. Το Ιράν έχει πολλές ομορφιές, αλλά το φαγητό δεν ανήκει σε αυτές. Τρώγαμε πολύ κοτόπουλο.