Ο Θοδωρής Αθερίδης ήταν καλεσμένος στο Στούντιο 4 και με πολύ χιούμορ περιέγραψε τα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη.


«Μια φορά έχω δουλέψει στα 15 μου, με έβαλε η μάνα μου σε ένα παντοφλάδικο δίπλα στο μαγαζί της, είχε μπουτίκ με ρούχα. Με το που πήγαινα κοιτούσα το ρολόι! Μαρτύριο! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα! Γι’ αυτό λέγεται δουλειά! Η μπουτίκ λεγόταν Φωφώ και ήταν Τσιμισκή 68. Εκεί μεγάλωσα, έκανα τα μαθήματά μου.

Στο κάτω μέρος ήταν η βιοτεχνία. Γινόταν της παλαβής με μοδίστρες, κόφτρες. Στη μάνα μου έμοιασα που γράφω, σκηνοθετώ, παίζω, είχε σπουδάσει μοδιστρούλα και έβλεπε ένα ρούχο και έφτιαχνε το ίδιο, έβγαζε το πατρόν με το μάτι. Μεγάλωσα μέσα σε γυναίκες.

Το πρώτο που κατάλαβα είναι ότι οι γυναίκες μας πουλάνε και μας αγοράζουν. Τις άκουγα που συζητούσαν, τι έλεγαν! Μέχρι και για τον οργασμό του άντρα τους και έκαναν η μία στην άλλη πώς κάνει ο άντρας τους όταν τελειώνει και κατουριόντουσαν στο γέλιο. Ήταν σαν να είμαι σε ταινία νεορεαλιστικού γαλλικού σινεμά. Μετά είχα την αδελφή μου και τις φίλες της ήταν μεγαλύτερες και που τις ήθελα όλες. Αυτές με έπιαναν, με χάιδευαν, κι εγώ είχα τρελαθεί… Έτσι ξέρω πώς σκέφτονταν και γι’ αυτό δεν μπορώ να πουλήσω μούρη σε μια γυναίκα», είπε ο Θοδωρής Αθερίδης.