Η 92η απονομή των κινηματογραφικών βραβείων αποτέλεσε μία ιστορική συνθήκη για τον θεσμό. Ήταν η πρώτη φορά που μία ξενόγλωσση ταινία κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, γνωρίζοντας την καθολική αναγνώριση του κοινού αλλά και των κριτικών. Ήταν το βράδυ που ο Joaquin Phoenix επιβεβαίωσε τον ρόλο του φαβορί για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, πήγε «ταμείο» όσους τον πίστεψαν και κατά την παραλαβή του χρυσού αγαλματιδίου έδωσε δωρεάν μαθήματα ζωής.

«Νομίζω ότι όταν μιλάμε για ανισότητα μεταξύ φύλων, ή για ρατσισμό, για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για τα δικαιώματα των ιθαγενών, τα δικαιώματα των ζώων, αναφερόμαστε πάντα στην καταπολέμηση της αδικίας – μιλάμε για την καταπολέμηση της πεποίθησης ότι ένα έθνος, μια φυλή, ένα φύλο ή ένα είδος έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να ελέγχει και να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται έναν άλλο χωρίς να τιμωρείται», ανέφερε αρχικά στο μεστό λόγο του. Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει πλούσιο βιογραφικό από επίδειξη δύναμης και επιβολής. Μία συνθήκη που κυριαρχεί, οδηγεί σε θρίαμβο τους νικητές –που ανέκαθεν έγραφαν την ιστορία- και σε αβάσταχτο πόνο και ατίμωση τους ηττημένους. Όλους εκείνους που δεν έχουν φωνή και παραμένουν στο περιθώριο. Ιστορίες ανθρώπων που δεν είναι πολύ μακριά από το να μετατραπούν σε Joker της διπλανής πόρτας. Τραγωδίες της ζωής στις οποίες συνειδητά κλείνουμε την κουρτίνα, σα να μην συνέβησαν ποτέ. Κι αν ακόμη και στην περίπτωση εκείνων πάντα υπάρχει το περιθώριο της αντίστασης, φεύγοντας από το δικό μας είδος, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

«Πιστεύω ότι έχουμε γίνει αποσυνδεθεί πολύ από τον φυσικό κόσμο. Αν είμαστε ένοχοι για κάτι είναι το ότι έχουμε αναπτύξει μια εγωκεντρική θέαση του κόσμου- την πεποίθηση ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Πηγαίνουμε στη φύση και “κλέβουμε” τους πόρους της. Αισθανόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα να γονιμοποιήσουμε τεχνητά μια αγελάδα και όταν γεννά το μωρό της, της το κλέβουμε. Παρόλο που οι κραυγές της αγωνίας της είναι αδιαμφισβήτητες. Και στη συνέχεια παίρνουμε το γάλα της που προοριζόταν για το μοσχαράκι και το βάζουμε στον καφέ και τα δημητριακά μας. Μερικές φορές οι άνθρωποι φοβούνται την ιδέα της προσωπικής αλλαγής επειδή πιστεύουμε ότι πρέπει να θυσιάσουμε κάτι, να δώσουμε κάτι (για να την επιτύχουμε). Όμως οι άνθρωποι, στα καλύτερά μας, είμαστε τόσο εφευρετικοί και δημιουργικοί και έξυπνοι. Και νομίζω ότι όταν χρησιμοποιούμε την αγάπη και τη συμπόνια ως κατευθυντήριες αρχές μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε, να αναπτύξουμε και να εφαρμόσουμε συστήματα αλλαγής που είναι επωφελείς για όλα τα όντα του πλανήτη και για το περιβάλλον», συνέχισε ο 45χρονος ηθοποιός και ακτιβιστής μιλώντας για την ουσία του ζητήματος που αποτελεί το Νο 1 κίνδυνο του 21ου αιώνα. Η σύνδεση μεταξύ κατανάλωσης ζωϊκών προϊόντων και κλιματικής αλλαγής είναι ξεκάθαρη και πλέον η γνώση θα έπρεπε να επηρεάζει τη συμπεριφορά μας. Μία αλλαγή συμπεριφοράς που σαφέστατα είναι δύσκολη λόγω των τόσο βαθιά ριζωμένων συνηθειών που υπάρχει στην κοινωνία μας, όπως η διατροφή.

Ωστόσο κάπου εδώ μπαίνει και η κόκκινη γραμμή που πάντα φέρνει η στιγμή της μεγάλης απόφασης. Θα συνεχίσεις να κλείνεις τα μάτια στο πρόβλημα ποστάροντας υποκριτικά μία φορά τον χρόνο τον συγκινητικό λόγο ενός βραβευμένου με Όσκαρ καλλιτέχνη ή θα ακολουθήσεις τον δρόμο της δημιουργίας, της αγάπης και της συμπόνιας. Εσύ αποφασίζεις που θα έλεγε σοφά και μία ψυχή.