Chipita: Η εταιρεία που πουλήθηκε έξι φορές και έφθασε στα 2 δισ.
Το κεφάλαιο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, που αποτελεί και το μεγαλύτερο στην ιστορία της Chipita, φαίνεται να κλείνει οριστικά για την κορυφαία ελληνική πολυεθνική μετά από την εξαγορά της έναντι 2 δισ. δολαρίων από την Mondelez.
Έχοντας ξεκινήσει από ένα εργαστήριο που έφτιαχνε μόνο γαριδάκια στον Κηφισό το 1973 σήμερα η Chipita διαθέτει 13 εργοστάσια σε τρεις ηπείρους και τα προϊόντα της πωλούνται σε περισσότερες από το 50 χώρες.
Η είσοδος Θεοδωρόπουλου στην Chipita
Πολλοί κάνουν το λάθος και θεωρούν ότι η Chipita είναι δημιούργημα του Σπύρου Θεοδωρόπουλου. Στον τελευταίο η Chipita χρωστάει την γιγάντωση της όμως δημιουργοί της, πριν από 48 χρόνια, ήταν τα αδέλφια και εργολάβοι οικοδομών, Φώντας, Απόστολος και Γιάννης Γαβαλάκης. Το 1973 τα τρία αδέλφια στον νοικιασμένο, δεύτερο όροφο μίας πολυκατοικίας στο Μοσχάτο έφτιαχναν εντελώς ερασιτεχνικά τα γαριδάκια extra, προμηθεύοντας τα περίπτερα και τα σινεμά της Αθήνας. Την ίδια χρονιά ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, σε ηλικία 16 χρονών θα έχανε τον πατέρα του και θα έμπαινε βίαια στον κόσμο των επιχειρήσεων. Η συμβίωση στην οικογενειακή επιχείρηση Recor (σ.σ. πλέον έχει εξαγοραστεί και είναι σήμα της ΜΕΒΓΑΛ στα ζελέ) με τους θείους του δεν πήγε καθόλου καλά και μετά από ομηρικές μάχες αποφασίζει να πουλήσει το μερίδιο του και να στραφεί στις δικές του επιχειρηματικές δραστηριότητες. Παράλληλα σπούδαζε για να πάρει το πτυχίο του από την ΑΣΟΕΕ. Με την αποφοίτηση θα εργαστεί στην Aligel που εισήγαγε ζαχαρώδη και παγωτά από την Ιταλία ενώ σε πολύ νεαρή ηλικία θα αναλάβει καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου στην Interia που παρήγαγε και εμπορεύονταν πραλίνα φουντουκιού.
Δεκαετία του 1980, η Ελλάδα στην ΕΟΚ, κατάργηση του μονοπωλίου σπίρτων, και ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος εισάγει από την Ιταλία τα σπίρτα Saffa που γίνονται ανάρπαστα κυρίως ανάμεσα στα παιδιά. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που κυκλοφορούσαν στην αγορά τα συγκεκριμένα μπορούσαν να ανάψουν με τριβή σχεδόν σε οποιοδήποτε σημείο και λειτουργούσαν πλέον και ως παιχνίδι. Η επικινδυνότητα αυτή οδήγησε στην απαγόρευση κυκλοφορίας τους όμως ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος είχε καταφέρει να βγάλει μια μικρή περιουσία. Μαζί με ένα μικρό δάνειο που πήρε από την, τότε, Τράπεζα Εργασίας, κατάφερε να εξαγοράσει από τους αδελφούς Γαβαλάκη το 50% της Chipita. Τρία χρόνια αργότερα θα αγόραζε και το υπόλοιπο 50% και πλέον θα ξεκινούσε ένα νέο κεφάλαιο τόσο για τον ίδιο όσο και για την Chipita.
Η αρχή δεν ήταν και η καλύτερη. Η Chipita που ήταν συνώνυμη με τα γαριδάκια βρέθηκε να χάνει μέσα σε ένα βράδυ το μεγαλύτερο μέρος του τζίρου της μετά από κυβερνητική απαγόρευση για πώληση τέτοιου είδους σνακ από τα κυλικεία των σχολείων. Η στροφή στα τσιπς πατάτας ήταν η πρώτη κίνηση και η επόμενη θα έρχονταν με την δεύτερη πώληση σε ξένους επενδυτές. Συγκεκριμένα το 1990 μεταβιβάζεται μέσω της Eurohellenic το 50% του μετοχικού της κεφαλαίου. Τα νέα κεφάλαια βοήθησαν στο να αποκτήσει η Chipita το πρώτο της εργοστάσιο, στη Λαμία και στην παραγωγή κρουασάν και από το 1992 και μίνι κρουασάν. Έπρεπε να έρθει το 1994 και η εισαγωγή των μετοχών της Chipita στο Χρηματιστήριο Αθηνών για να κλείσει οριστικά το εργοστάσιο στον Κηφισό. Με τα κεφάλαια που αντλήθηκαν οι γραμμές παραγωγής αλμυρών σνακ μεταφέρθηκαν και αυτές στην ΒΙΠΕ της Λαμίας. Ένα νέο προϊόν, το bake roll θα προσθέτονταν στο χαρτοφυλάκιο της το 1995 όπως και οι χώρες όπου εξάγονταν τα προϊόντα της. Όσο πιο μακριά πήγαιναν τα προϊόντα της Chipita τόσο πιο αναγκαία γίνονταν και η δημιουργία εργοστασίων για να καλύψουν τις ανάγκες τοπικών και γειτονικών αγορών. Το 1996 θα ξεκινούσε η παραγωγή σε Βουλγαρία και Πορτογαλία και πλέον σήμερα έχει παρουσία με εργοστάσια σε 11 χώρες.
Πώληση στη Vivartia και επαναγορά
Σταθμός στην ιστορία της Chipita ήταν η ένωση της με τον τότε όμιλο Δέλτα (Δέλτα Γάλακτος, Goody’s, Γενική Τροφίμων) το 2006 για την δημιουργία της Vivartia. O Σπύρος Θεοδωρόπουλος με εμφανή συγκίνηση την ημέρα της ανακοίνωσης αποφάσιζε να αποχωριστεί, κατά ένα τρόπο, το δημιούργημα του για να υπηρετήσει κάτι μεγαλύτερο και πολύ φιλόδοξο που η ιστορία έδειξε ότι δεν θα είχε το μέλλον που οραματίζονταν οι δημιουργοί της Vivartia.
Ένα χρόνο αργότερα το 2007 η Marfin Investment Group του Ανδρέα Βγενόπουλου θα αποκτούσε το 34% της Vivartia – και μέσω αυτής και της Chipita – ανεβάζοντας το ποσοστό της τα επόμενα χρόνια έως και το 86%. Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος βλέποντας ότι το καράβι της Vivartia είχε χάσει τον προσανατολισμό του σε συνεργασία με τον όμιλο Olayan και άλλους Έλληνες επιχειρηματίες εξαγοράζει εκ νέου την Chipita.
O όμιλος Olayan δεν ήταν άγνωστος καθώς συμμετείχε στο διεθνές σχήμα που είχε εισέλθει το 1990 στην Chipita. Στήριξε τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο στην άρνηση του να μην πωληθεί η Chipita το καλοκαίρι του 2018 στην Mondelez και ο τελευταίος τους δικαίωσε. Το τίμημα των 2 δισ. δολαρίων που προσέφερε τελικά η Mondelez σε συνδυασμό με τα υψηλά μερίσματα που λάμβαναν οι μέτοχοι στην τριετία άξιζαν την αναμονή.
Η είσοδος Θεοδωρόπουλου στην Chipita
Πολλοί κάνουν το λάθος και θεωρούν ότι η Chipita είναι δημιούργημα του Σπύρου Θεοδωρόπουλου. Στον τελευταίο η Chipita χρωστάει την γιγάντωση της όμως δημιουργοί της, πριν από 48 χρόνια, ήταν τα αδέλφια και εργολάβοι οικοδομών, Φώντας, Απόστολος και Γιάννης Γαβαλάκης. Το 1973 τα τρία αδέλφια στον νοικιασμένο, δεύτερο όροφο μίας πολυκατοικίας στο Μοσχάτο έφτιαχναν εντελώς ερασιτεχνικά τα γαριδάκια extra, προμηθεύοντας τα περίπτερα και τα σινεμά της Αθήνας. Την ίδια χρονιά ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, σε ηλικία 16 χρονών θα έχανε τον πατέρα του και θα έμπαινε βίαια στον κόσμο των επιχειρήσεων. Η συμβίωση στην οικογενειακή επιχείρηση Recor (σ.σ. πλέον έχει εξαγοραστεί και είναι σήμα της ΜΕΒΓΑΛ στα ζελέ) με τους θείους του δεν πήγε καθόλου καλά και μετά από ομηρικές μάχες αποφασίζει να πουλήσει το μερίδιο του και να στραφεί στις δικές του επιχειρηματικές δραστηριότητες. Παράλληλα σπούδαζε για να πάρει το πτυχίο του από την ΑΣΟΕΕ. Με την αποφοίτηση θα εργαστεί στην Aligel που εισήγαγε ζαχαρώδη και παγωτά από την Ιταλία ενώ σε πολύ νεαρή ηλικία θα αναλάβει καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου στην Interia που παρήγαγε και εμπορεύονταν πραλίνα φουντουκιού.
Δεκαετία του 1980, η Ελλάδα στην ΕΟΚ, κατάργηση του μονοπωλίου σπίρτων, και ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος εισάγει από την Ιταλία τα σπίρτα Saffa που γίνονται ανάρπαστα κυρίως ανάμεσα στα παιδιά. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που κυκλοφορούσαν στην αγορά τα συγκεκριμένα μπορούσαν να ανάψουν με τριβή σχεδόν σε οποιοδήποτε σημείο και λειτουργούσαν πλέον και ως παιχνίδι. Η επικινδυνότητα αυτή οδήγησε στην απαγόρευση κυκλοφορίας τους όμως ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος είχε καταφέρει να βγάλει μια μικρή περιουσία. Μαζί με ένα μικρό δάνειο που πήρε από την, τότε, Τράπεζα Εργασίας, κατάφερε να εξαγοράσει από τους αδελφούς Γαβαλάκη το 50% της Chipita. Τρία χρόνια αργότερα θα αγόραζε και το υπόλοιπο 50% και πλέον θα ξεκινούσε ένα νέο κεφάλαιο τόσο για τον ίδιο όσο και για την Chipita.
Η αρχή δεν ήταν και η καλύτερη. Η Chipita που ήταν συνώνυμη με τα γαριδάκια βρέθηκε να χάνει μέσα σε ένα βράδυ το μεγαλύτερο μέρος του τζίρου της μετά από κυβερνητική απαγόρευση για πώληση τέτοιου είδους σνακ από τα κυλικεία των σχολείων. Η στροφή στα τσιπς πατάτας ήταν η πρώτη κίνηση και η επόμενη θα έρχονταν με την δεύτερη πώληση σε ξένους επενδυτές. Συγκεκριμένα το 1990 μεταβιβάζεται μέσω της Eurohellenic το 50% του μετοχικού της κεφαλαίου. Τα νέα κεφάλαια βοήθησαν στο να αποκτήσει η Chipita το πρώτο της εργοστάσιο, στη Λαμία και στην παραγωγή κρουασάν και από το 1992 και μίνι κρουασάν. Έπρεπε να έρθει το 1994 και η εισαγωγή των μετοχών της Chipita στο Χρηματιστήριο Αθηνών για να κλείσει οριστικά το εργοστάσιο στον Κηφισό. Με τα κεφάλαια που αντλήθηκαν οι γραμμές παραγωγής αλμυρών σνακ μεταφέρθηκαν και αυτές στην ΒΙΠΕ της Λαμίας. Ένα νέο προϊόν, το bake roll θα προσθέτονταν στο χαρτοφυλάκιο της το 1995 όπως και οι χώρες όπου εξάγονταν τα προϊόντα της. Όσο πιο μακριά πήγαιναν τα προϊόντα της Chipita τόσο πιο αναγκαία γίνονταν και η δημιουργία εργοστασίων για να καλύψουν τις ανάγκες τοπικών και γειτονικών αγορών. Το 1996 θα ξεκινούσε η παραγωγή σε Βουλγαρία και Πορτογαλία και πλέον σήμερα έχει παρουσία με εργοστάσια σε 11 χώρες.
Πώληση στη Vivartia και επαναγορά
Σταθμός στην ιστορία της Chipita ήταν η ένωση της με τον τότε όμιλο Δέλτα (Δέλτα Γάλακτος, Goody’s, Γενική Τροφίμων) το 2006 για την δημιουργία της Vivartia. O Σπύρος Θεοδωρόπουλος με εμφανή συγκίνηση την ημέρα της ανακοίνωσης αποφάσιζε να αποχωριστεί, κατά ένα τρόπο, το δημιούργημα του για να υπηρετήσει κάτι μεγαλύτερο και πολύ φιλόδοξο που η ιστορία έδειξε ότι δεν θα είχε το μέλλον που οραματίζονταν οι δημιουργοί της Vivartia.
Ένα χρόνο αργότερα το 2007 η Marfin Investment Group του Ανδρέα Βγενόπουλου θα αποκτούσε το 34% της Vivartia – και μέσω αυτής και της Chipita – ανεβάζοντας το ποσοστό της τα επόμενα χρόνια έως και το 86%. Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος βλέποντας ότι το καράβι της Vivartia είχε χάσει τον προσανατολισμό του σε συνεργασία με τον όμιλο Olayan και άλλους Έλληνες επιχειρηματίες εξαγοράζει εκ νέου την Chipita.
O όμιλος Olayan δεν ήταν άγνωστος καθώς συμμετείχε στο διεθνές σχήμα που είχε εισέλθει το 1990 στην Chipita. Στήριξε τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο στην άρνηση του να μην πωληθεί η Chipita το καλοκαίρι του 2018 στην Mondelez και ο τελευταίος τους δικαίωσε. Το τίμημα των 2 δισ. δολαρίων που προσέφερε τελικά η Mondelez σε συνδυασμό με τα υψηλά μερίσματα που λάμβαναν οι μέτοχοι στην τριετία άξιζαν την αναμονή.
