Σάλπισμα οπισθοχώρησης από τη Wall Street ήχησε στους επιβλητικούς δίδυμους πύργους της Φρανκφούρτης, που αποτελούν τα κεντρικά γραφεία της Deutsche Bank. Η μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα εγκαταλείπει το όνειρο να γίνει η… ευρωπαϊκή εκδοχή της Goldman Sachs και βάζει ταφόπλακα στις φιλοδοξίες της να «παίξει» με τους μεγάλους της Wall Street.

Όπως προκύπτει από τις χθεσινές ανακοινώσεις της τράπεζας, «μαχαίρι» θα πέσει στα τμήματα που ασχολούνται με το trading, τις διεθνείς μετοχές και το corporate finance, με αποτέλεσμα το εργατικό δυναμικό της Deutsche Bank να μειωθεί φέτος σημαντικά.

Η τράπεζα θα εστιάσει πλέον κυρίως στη γερμανική αγορά και στους Ευρωπαίους πελάτες της. «Πρέπει να δράσουμε αποφασιστικά και να προσαρμόσουμε τη στρατηγική μας. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, καθώς οι αποδόσεις που βγάζουμε σήμερα για τους μετόχους μας δεν είναι αποδεκτές», ανέφερε ο νέος CEO της Deutsche Bank, Κρίστιαν Ζέβινγκ.

Αρκεί ένας «βέρος» Γερμανός για να σωθεί η Deutsche Bank;

«Η Deutsche Bank είναι και πάλι γερμανική!», πανηγύριζε η Bild πριν από μερικές ημέρες, στην είδηση της τοποθέτησης του Κρίστιαν Ζέβινγκ στο τιμόνι της τράπεζας που αποτελούσε κάποτε το «καμάρι» των Γερμανών. Πραγματικά, είναι η πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια που η Deutsche Bank επιστρέφει σε γερμανικά χέρια, αφότου ένας Ελβετός (ο Τζόζεφ Άκερμαν), ένας Ινδός με βρετανικό διαβατήριο (ο Ανσού Τζάιν) και ένας Βρετανός (ο Τζον Κράιαν), λίγο έλειψε να την καταστρέψουν. Ο 47χρονος Ζέβινγκ δεν είναι μόνο Γερμανός ως το κόκκαλο, αλλά και γέννημα-θρέμμα της Deutsche Bank, αφού για πρώτη φορά πέρασε το κατώφλι της πριν από 28 ολόκληρα χρόνια, ως μαθητευόμενος. Από τη θέση του αφεντικού πια, είναι ίσως ο μοναδικός τραπεζίτης στον κόσμο που υπόσχεται να μην... μεγαλουργήσει. Ο Ζέβινγκ είναι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να μετατρέψει αυτό το γίγαντα με τα πήλινα πόδια σε νάνο. Και με σύνθημα την επιστροφή στις ρίζες, η Deutsche Bank θάβει για πάντα το όνειρό της να γίνει η ευρωπαϊκή απάντηση στην Goldman Sachs.

Η αλλαγή σκυτάλης στη Deutsche Bank αποτελεί ζήτημα εθνικής σημασίας για τους Γερμανούς. Από τη στιγμή που ιδρύθηκε, πριν από 150 χρόνια, αυτή η τράπεζα υπήρξε η ραχοκοκαλιά της γερμανικής οικονομίας και η καρδιά του περίφημου εξαγωγικού μοντέλου της χώρας. Με υποκαταστήματα στο Λονδίνο, τη Σαγκάη και τη Γιοκοχάμα, δουλειά της ήταν να χρηματοδοτεί τους Γερμανούς εξαγωγείς και να ανοίγει δρόμους για αυτούς ανά τον πλανήτη. Αλλά και στη μεταπολεμική εποχή, υπήρξε ο βασικός στυλοβάτης του οικονομικού θαύματος της Γερμανίας, συμμετέχοντας ως μέτοχος σε εκατοντάδες επιχειρήσεις και δημιουργώντας το πλέγμα των σχέσεων που έμεινε γνωστό ως «Deutschland AG».

Όμως, από τη δεκαετία του 1970, η Deutsche Bank άρχισε να απομακρύνεται από τις ρίζες της. Ήταν η εποχή που τα νέα και σύνθετα προϊόντα του investment banking γίνονταν πολύ της μόδας, και η τράπεζα άκουγε τις Σειρήνες της Wall Street να την καλούν. Οι Γερμανοί τραπεζίτες, γνωστοί σε όλο τον κόσμο για τη συντηρητική τους φύση, γοητεύτηκαν από την καλή ζωή των golden boys, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και θέλησαν να μπουν και αυτοί στα «κόλπα».

Κανένας άλλος δεν αντανακλά καλύτερα τις υπερβολές της εποχής από τον Άκερμαν, ο οποίος ως CEO της Deutsche Bank από το 2002 έως το 2012 υπήρξε ο ισχυρότερος τραπεζίτης της Ευρώπης. Η αλαζονική και εξωπραγματική υπόσχεσή του να ανεβάσει την απόδοση της επένδυσης της Deutsche Bank στο 25%, έμελλε να του δώσει τον τίτλο του πιο επικίνδυνου τραπεζίτη στον κόσμο.

Οι υπερβολές, τα απρόσεκτα ρίσκα και όλες οι αμαρτίες της Deutsche Bank τη στοιχειώνουν ακόμα και δέκα χρόνια μετά την κρίση του 2008, και ενώ όλες οι άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν καταφέρει να ανακάμψουν. Και παρότι ο προηγούμενος CEO, Τζον Κράιαν, κατάφερε λίγο-πολύ να «καθαρίσει» την τράπεζα από τα σκάνδαλα και τα μπλεξίματα του παρελθόντος, δεν μπόρεσε να την κάνει κερδοφόρα. Έχοντας φέρει τη Deutsche Bank στο χείλος της χρεοκοπίας και έχοντας αλλάξει τρία στρατηγικά σχέδια σε τρία χρόνια, ο Κράιαν είδε τελικά την πόρτα της εξόδου.

Ήταν Κυριακή απόγευμα και ο Ζέβινγκ βρισκόταν στο γραφείο του, στον 30ο όροφο των Δίδυμων Πύργων στη Φρανκφούρτη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν το τηλεφώνημα που θα σφράγιζε ένα κλασικό γερμανικό success story, αυτό του ανθρώπου που ξεκίνησε από μαθητευόμενος για να γίνει CEO, με όχημα τη σκληρή δουλειά και τις ικανότητές του. Έστω και εάν τα πρώτα του εκείνα χρόνια, τίποτα δεν προμήνυε ότι μια μέρα θα διοικούσε τη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας.

Ο Ζέβινγκ ήταν μάλλον μέτριος μαθητής, αφού το μεγάλο του ταλέντο ξεδιπλωνόταν στα τερέν του τένις. Όταν ένας τραυματισμός έδωσε άδοξο τέλος στον καριέρα του στον αθλητισμό, εκείνος ονειρεύτηκε να γίνει αθλητικογράφος, όμως ο πατέρας του τον έστειλε μαθητευόμενο στην τράπεζα. «Το αγόρι πρέπει να μάθει κάτι σωστό», ήταν το σκεπτικό του. Μέχρι και σήμερα, ο Ζέβινγκ μπορεί να δουλεύει στη Φρανκφούρτη, αλλά επιστρέφει τα Σαββατοκύριακα στην πόλη όπου μεγάλωσε, περίπου 300 χιλιόμετρα μακριά, όπου και ζει με τη γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά του.

Προσγειωμένος, σταθερός, εργατικός και αποτελεσματικός, ο Ζέβινγκ μπορεί να μην έχει το άστρο των προκατόχων του, όμως έχει κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση των εργαζομένων του. Σίγουρα θα χρειαστεί κάθε βοήθεια, καθώς αναλαμβάνει τη δυσκολότερη δουλειά στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.