Το έργο βραβευμένο με Πούλιτζερ, Τόνι και Drama Desk Awards. Το καστ δυνατό όσο το τελευταίο ουίσκι που πίνει ο πατέρας της οικογένειας Μάνος Βακούσης, πριν το απονεννοημένο διάβημα. Ο «Αύγουστος», η δραματική κωμωδία του Τρέισι Λετς, που ανεβαίνει για 2η χρονιά στο Θέατρο Δ. Χορν σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, είναι μια αλληγορία για την Αμερική και τον δυτικό τρόπο ζωής και αποτελεί, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας του έχει πει, ένα «έργο με κότσια».

Είναι το πορτρέτο μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικογένειας. Ένα έργο σκληρό αλλά και αστείο, πικρόχολο αλλά και τρυφερό, δραματικό αλλά συγχρόνως διασκεδαστικό. Σκληρές αλήθειες και υπαρξιακά προβλήματα κάνουν τον κύκλο τους πάνω στη σκηνή και συγκρούονται με φόρα στον τοίχο. Μέχρι και τα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή μιλάνε, καθώς φωλιάζει σε κάθε γωνιά τους η αποδόμηση των πάντων.

Η Θέμις Μπαζάκα παίζει τη μάνα-σύμβολο. Αυτή που τους χωράει όλους υπό τη σκέπη της. Που γνωρίζει μόνη της όσα ξέρουν όλοι οι άλλοι μαζί. Και που στο τέλος, ενώ είναι η πιο άρρωστη από όλους, καταφέρνει να φανεί η πιο δυνατή για το μέλλον. Να σταθεί όρθια και να δείξει τον δρόμο και στους άλλους. Το συγκλονιστικό για αυτή την ηθοποιό δεν είναι πως καταφέρνει να υποστηρίξει τέλεια τον συμβολισμό του ρόλου της, αλλά ότι το κάνει με ευκολία. Σαν να σκέφτεται κάτι μικρό το πρωϊ, και έως το βράδυ να το έχει κάνει τεράστιο.

Η Μαρία Πρωτόπαππα φωτίζει τη σκηνή και δίνει ρυθμό στην παράσταση. Από την αρχή σχεδόν του έργου γίνεται ο κόουτς του αγώνα, δημιουργώντας στο κοινό την αίσθηση ότι ο ρόλος της είναι ο πιο χρήσιμος του έργου. Ακόμα και όταν λείπει από τη σκηνή, όλοι την περιμένουν να βγει. Η Βίκυ Βολιώτη αποπνέει την ηρεμία που όλοι αναζητούν μετά από μια οικογενειακή σύγκρουση, ενώ η Μαρίνα Ασλάνογλου παίζει σε άλλη οκτάβα, δείχνοντας την άλλη όψη του νομίσματος. Aυτή που δείχνει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Ο Μάνος Βακούσης, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και η Μαρία Κατσιαδάκη, είναι από τους ηθοποιούς που πάντα θα κρατούν ψηλά τη σημαία της τέχνης τους θυμίζοντάς μας τι θα πει καλό Θέατρο, ενώ και ο υπόλοιπος θίασος ακολουθεί τη συνταγή της επιτυχίας.

Η μόνη αδυναμία του έργου είναι η σύμπτυξη πάρα πολλών σκηνών στις δύομισι ώρες, που είναι η διάρκειά του, ώστε να χωρέσουν όλα.