Ο Αλέξης Τσίπρας με επιτακτικό ύφος στην τελευταία του παρέμβαση στη Βουλή, απευθυνόμενος στον υφυπουργό Θεόδωρο Λιβάνιο, του είπε: «Θα σέβεστε». Το έχει ξανακάνει σε μια συζήτηση για την πανδημία, τότε που ήθελε να «συγκυβερνήσει» με τον Κ. Μητσοτάκη, προτείνοντας κοινό υπουργό Υγείας.

Η φράση του αυτή ήχησε κάπως αλαζονικά, ειδικά όταν προέρχεται από έναν πολιτικό που τα προηγούμενα χρόνια, για να προσβάλει τους πολιτικούς του αντιπάλους, έλεγε πως έχουν ιδιοκτησιακή αντίληψη για την εξουσία ή θεωρούν το Μέγαρο Μαξίμου προσωπική τους περιουσία.

Το ύφος του κ. Τσίπρα θύμιζε κάτι κομπλεξικούς χαμηλόβαθμους «μονιμάδες» που είχαμε στον Στρατό και απαιτούσαν να βαράμε «προσοχή» για πάρτη τους όπου μας πετύχαιναν. Πού θέλω να καταλήξω; Και στις δύο περιπτώσεις, το «θα σέβεστε» του κ. Τσίπρα συνοδεύεται από μια απειλή για «ασύμμετρες» αντιπολιτευτικές ενέργειες σε βάρος της κυβέρνησης ή για επιθετικούς τακτισμούς. Αραγε, αν είχε γίνει υπουργός Υγείας η κ. Λινού, την οποία είχε προτείνει ως πρόσωπο κοινής αποδοχής ο Αλ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαζε μετά τον κόσμο του στους δρόμους για να διαδηλώνει; Αν ο Λιβάνιος δεχόταν την τροπολογία του κ. Τσίπρα για την ΕΡΤ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποχωρούσε από τη Βουλή, όπως έκανε την περασμένη Τετάρτη; Στα ερωτήματα αυτά δεν υπάρχει απάντηση, διότι ο κ. Τσίπρας εκ του ασφαλούς ζητά πράγματα που ξέρει πως δεν γίνονται, για να έχει στη συνέχεια το άλλοθι της «νομιμοποίησης» κάθε ακραίας αντίδρασής του.