Οι φανατικοί οπαδοί του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και σημαντικά στελέχη του επιτελείου του, στην προσπάθειά τους να πείσουν την κοινή γνώμη πως ο πρώην πρωθυπουργός είναι μακράν καλύτερος από όλους τους άλλους διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛ., χρησιμοποιούν το επιχείρημα των προνομιακών σχέσεων και επαφών που διατηρεί σε διεθνές επίπεδο. Δηλαδή πως γνωρίζει «κόσμο» και μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να συνομιλήσει εύκολα ακόμη και με τον Αμερικανό πρόεδρο, Τζο Μπάιντεν.

Αν μη τι άλλο, αυτή η αλαζονική προσέγγιση είναι εξόχως προσβλητική για τον χώρο του ΚΙΝ.ΑΛ., αλλά και για την ίδια την Ελλάδα. Διότι το να «καυχιέται» ο ίδιος πως ξέρει τους πάντες ή τον ξέρουν οι πάντες δεν σημαίνει πως αυτό έχει θετική αντανάκλαση στην Ελλάδα ή μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά υπέρ των συμφερόντων της.

Θα περίμενε κανείς τα «κονέ» του Γιώργου Παπανδρέου, που, υποτίθεται, προβάλλονται από το περιβάλλον του ως «εθνικά πλεονεκτήματα», να τα είχε ασκήσει υπέρ των συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας όταν είχε αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας. Αν δεχτούμε πως ο Κώστας Καραμανλής ήταν άχρηστος και δεν ασκούσε επιρροή σε διεθνές επίπεδο, ο Γιώργος Παπανδρέου, που, υποτίθεται, ήταν καλύτερος «παίκτης», γιατί οδήγησε τη χώρα στην περιπέτεια των Μνημονίων.