Συνταγματικός κρίθηκε από τη  πλήρη (μεγάλη) Ολομέλεια  του Αρείου Πάγου ο  νόμος Παυλόπουλου (Ν. 3260/2004)  που προβλέπει τη χωρίς αποζημίωση αυτοδίκαιη λήξη των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου των γενικών διευθυντών, διευθυντών και προϊσταμένων, οι οποίοι απασχολούνται στο Δημόσιο και τα νομικά πρόσωπα, καθώς οι θέσεις αυτές είναι πολιτικής εμπιστοσύνης.

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, παρά τις αντίθετες εισηγήσεις τόσο του τέως εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Τέντε, όσο και της σημερινής εισαγγελέως Ευτέρπης Κουτζαμάνη, έκρινε (με μειοψηφία 9 μελών) ότι είναι συνταγματικές οι  διατάξεις των άρθρων 10 και 11 του νόμου 3260/2004  που προβλέπουν την αυτοδίκαιη λήξη των συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου, χωρίς την πρόβλεψη οποιασδήποτε αποζημιώσεως. Υπενθυμίζεται, επίσης ότι το ζήτημα αυτό έχει απασχολήσει κατ΄ επανάληψη τον ’ρειο Πάγο τα τελευταία χρόνια.

Συγκεκριμένα,  οι εν λόγω νομοθετικές διατάξεις προβλέπουν τη λήξη «των συμβάσεων προσώπων που προσελήφθησαν από δημόσιες υπηρεσίες και νομικά πρόσωπα, με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας για ορισμένο χρόνο ως μονομελή όργανα διοίκησης (μεταξύ των άλλων και οι γενικοί διευθυντές, διευθυντές ή προϊστάμενοι υπηρεσιών), χωρίς την καταβολή της αποζημιώσεως που τα συμβαλλόμενα μέρη» (εργοδότης-εργαζόμενος) συμφώνησαν για την περίπτωση πρόωρης λύσης της συμβάσεως.

Οι αρεοπαγίτες με τις υπ΄  αριθμ. 5 και 6/2014 αποφάσεις τους έκριναν ότι με τον νόμο Παυλόπουλου έγινε  αυτοδίκαιη λήξη των συμβάσεων κρατικών φορέων δια μέσου των οποίων ασκείται κυβερνητική  πολιτική.

Η αντικατάσταση των προσώπων αυτών, σύμφωνα με την Ολομέλεια, «υπαγορεύθηκε προεχόντως από λόγους πολιτικής εμπιστοσύνης, όπως συμβαίνει ύστερα από μια κυβερνητική μεταβολή, όποτε εκτιμάται ότι πρόσωπα που έχουν επιλεγεί και προσληφθεί με βασικό κριτήριο την προς αυτά εμπιστοσύνη μιας συγκεκριμένης πολιτικής ηγεσίας βρίσκονται σε δυσχέρεια να εξακολουθήσουν την  άσκηση των καθηκόντων τους και να συνεργαστούν με τη νέα πολιτική ηγεσία, μετά την αποχώρηση εκείνου  που τα είχε επιλέξει».

Τους αρεοπαγίτες του απασχόλησε περίπτωση διευθύνοντος συμβούλου  του Οργανισμού Λιμένος Βόλου, που εργαζόταν με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου, ο οποίος απολύθηκε κατ’ εφαρμογή του Ν. 3260/2004, χωρίς την καταβολή αποζημίωσης.

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, έκρινε ότι ο Οργανισμός Λιμένος Βόλου είναι ΝΠΙΔ ελεγχόμενο από το  Δημόσιο και «αποτελεί φορέα άσκησης της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα ευθύνης νομικού προσώπου που συντάσσεται στην εθνική οικονομία». Ο διευθύνον σύμβουλος –σύμφωνα με την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου- «αποτελούσε κύριο εκφραστή της εν λόγω πολιτικής δια μέσου της εταιρικής δραστηριότητας».

Χαρακτηριστικά, αναφέρεται στις δύο αποφάσεις ότι ο διευθύνον σύμβουλος όταν προσελήφθηκε «κυριαρχικό ρόλο διαδραμάτισε η προς το πρόσωπο του εμπιστοσύνη της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας η οποία είχε την διακριτική ευχέρεια της επιλογής του χωρίς οποιοδήποτε έλεγχο από ανεξάρτητη αρχή».

Εξάλλου, και ο διευθύνον σύμβουλος γνώριζε από την αρχή  ότι πρόκειται για θέση πολιτικής εμπιστοσύνης, κατέληξαν οι αρεοπαγίτες.