Του ΣΩΤΗΡΗ ΞΕΝΑΚΗ – Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 

Οι επισκέψεις βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στο γραφείο του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στο ισόγειο της Βουλής έχουν πυκνώσει το τελευταίο διάστημα, όπως παρατηρούν όσοι περνούν τακτικά από κει για να πάνε στο εντευκτήριο ή στο καφενείο.

Ο προβληματισμός στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος για την πορεία των επόμενων, κρίσιμων μηνών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και με τον κ. Μεϊμαράκη μπορούν να τον μοιράζονται με άνεση, καθώς, όπως λένε κάποιοι από αυτούς, «δεν θα μας περάσει κανένας για αντάρτες, αφού ο Βαγγέλης είναι και τακτικός συνομιλητής του πρωθυπουργού».

Η δραστηριοποίησή του αυτή πάντως δεν έχει περάσει απαρατήρητη και από το Μέγαρο Μαξίμου, όπου ο πρόεδρος της Βουλής δεν έχει μόνο φίλους. Για παράδειγμα, ενώ συνεργάζεται σε καλό κλίμα με τον υπουργό Επικρατείας Δημήτρη Σταμάτη, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον έτερο στενότατο συνεργάτη του πρωθυπουργού, Χρύσανθο Λαζαρίδη.

Πρόσφατα, όταν ο πρόεδρος της Βουλής βρισκόταν στην Κύπρο για τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής, η υπόθεση του δημοψηφίσματος που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη ΔΕΗ έδωσε άλλη μία αφορμή για μια υπόγεια μεν, υπαρκτή δε αντιπαράθεση με τον κ. Λαζαρίδη. Ο τελευταίος συνομιλούσε με δημοσιογράφους στο Κοινοβούλιο και έλεγε άλλα από αυτά που μετέφεραν στον Τύπο οι συνεργάτες του κ. Μεϊμαράκη.

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

 Στον κ. Λαζαρίδη χρεώνουν συνομιλητές του κ. Μεϊμαράκη και την αλλαγή στάσης του Μεγάρου Μαξίμου στο ίδιο θέμα, καθώς νωρίτερα σε σύσκεψη με τη συμμετοχή Βενιζέλου - Μεϊμαράκη - Σταμάτη είχε αποφασιστεί ότι θα μπορούσε να γίνει δεκτή η πρόταση να συζητηθεί το θέμα του δημοψηφίσματος στη Βουλή.

Πάντως ο πρόεδρος της Βουλής διατηρεί έναν πολύ καλό προσωπικό δίαυλο επικοινωνίας με τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά δείχνει ταυτόχρονα να δραστηριοποιείται σε πολλά μέτωπα, με διπλό στόχο, όπως αναφέρουν συνομιλητές του: Ο πρώτος, να καταφέρει να συμβάλει στην επίτευξη του κάθε άλλο παρά εύκολου στόχου για εκλογή διαδόχου του κ. Παπούλια από την παρούσα Βουλή. Ο δεύτερος, λιγότερο εμφανής, η πανστρατιά των δυνάμεων της Κεντροδεξιάς, που τα τελευταία χρόνια έχουν πολυδιασπαστεί.

Εκείνο που όμως έχει προκαλέσει αίσθηση και δεν δείχνει να έχει άμεση σχέση με τους δύο αυτούς στόχους είναι η ασυνήθιστα έντονη -για το αξίωμά του- κινητικότητά του εκτός συνόρων, η οποία μάλιστα φροντίζει να γνωρίζει σημαντική προβολή από τα μέσα ενημέρωσης. «Τι έχει στο μυαλό του ο Μεϊμαράκης;» αναρωτιούνται ορισμένοι που παρακολουθούν με καχυποψία αυτή του τη… διεθνή κινητικότητα. Ειδικά μάλιστα όταν στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Βουλή και Ευρωβουλή», το οποίο αποτελεί έκδοση της εθνικής μας αντιπροσωπίας, αφιερώθηκαν επτά ολόκληρες σελίδες στον διετή απολογισμό της «κοινοβουλευτικής διπλωματίας» με τίτλο «Ο ρόλος του Μεϊμαράκη στο Grecovery». Ενώ στην πρώτη σελίδα του περιοδικού δέσποζε ο τίτλος «Η δυναμική κοινοβουλευτική διπλωματία ενισχύει τη διεθνή επιστροφή της χώρας».

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

 Μόλις πρόσφατα ο κ. Μεϊμαράκης πρότεινε δημοσίως και τη διεξαγωγή ενός «συνεδρίου πανστρατιάς». Μάλιστα, συζήτησε το θέμα με τον γραμματέα του κόμματος, Ανδρέα Παπαμιμίκο. Στο περιβάλλον Μεϊμαράκη λένε πως η σχέση του με τον κ. Παπαμιμίκο είναι άριστη, αλλά στο παρασκήνιο υπάρχει έντονη φημολογία για μια «αδιόρατη ψυχρότητα» μεταξύ τους. Αλλωστε, οι δηλώσεις Μεϊμαράκη ότι «η Ν.Δ. στο παρελθόν συγκέντρωνε ποσοστά της τάξεως του 40%», με υπονοούμενα για τη σημερινή της δυναμική, μάλλον δεν ήταν κολακευτικές για τον κομματικό μηχανισμό.

Είναι φανερό ότι ο πρόεδρος της Βουλής, ειδικά μετά την απόφαση Σαμαρά να ορίσει επίτροπο τον Δημήτρη Αβραμόπουλο και να τον στείλει για την επόμενη πενταετία στις Βρυξέλλες, θεωρεί ότι αποτελεί τον μοναδικό ισχυρό πόλο που θα μπορούσε να βοηθήσει τον πρωθυπουργό στην προσπάθεια για ανασυγκρότηση της παράταξης. 

Η προσπάθειά του έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό με τις επαφές που αποκάλυψαν τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» τόσο με βουλευτές οι οποίοι έχουν ανεξαρτητοποιηθεί όσο και με τον επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνο Καμμένο, για να πετύχει τη συναίνεσή τους στο πρόσωπο του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Οι απαντήσεις που παίρνει φαίνεται πως τον κάνουν να πιστεύει πως, υπό προϋποθέσεις, μπορεί και να υπάρξει δυνατότητα να συγκεντρωθούν οι 180 ψήφοι, ώστε και η κυβέρνηση Σαμαρά να ολοκληρώσει την τετραετία και στελέχη που έχουν απομακρυνθεί από τη Νέα Δημοκρατία να μπουν στον δρόμο της επιστροφής. Ο ίδιος σε αρκετές περιπτώσεις συμμερίζεται τους προβληματισμούς που ακούει, κυρίως για τα θέματα της οικονομικής πολιτικής, θεωρώντας ότι έχουν ανοίξει πολλά μέτωπα ταυτόχρονα με πολλές κοινωνικές ομάδες. 

«Δεν είναι δυνατόν ο Σαμαράς να δίνει μάχες και κάποιοι να πετάνε μπανανόφλουδες και να τα βάζουν ταυτόχρονα με ένστολους, φαρμακοποιούς, γιατρούς, δημοσίους υπαλλήλους… Δεν είναι δυνατόν να πυροβολάμε τα πόδια μας, όπως στην περίπτωση του φόρου στα ακίνητα», έλεγε χαρακτηριστικά την περασμένη εβδομάδα Βορειοελλαδίτης βουλευτής, που συνομιλεί τακτικά με τον κ. Μεϊμαράκη.

«Δουλεύει» και για την επόμενη μέρα

Ο πρόεδρος της Βουλής διατηρεί σε πλήρη λειτουργία το πολιτικό του γραφείο στο κέντρο της Αθήνας και σκοπεύει και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είναι υποψήφιος στη Β’ Αθηνών και να μη ζητήσει μια εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας. Για τον λόγο αυτόν κρατά επαφές με τα κομματικά στελέχη, τις Νομαρχιακές Επιτροπές και όσες έχουν απομείνει από τις Τοπικές Οργανώσεις.

«Εγώ είμαι εδώ» συνηθίζει να απαντά σε όσους εκφράζουν προβληματισμό για την απήχηση της Ν.Δ. ειδικά μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Οι δικοί του άνθρωποι λένε πως με αυτόν τον τρόπο θέλει να δώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και σιγουριάς για το μέλλον της παράταξης. Κάποιοι άλλοι όμως, συνδυάζοντας αυτή του την τοποθέτηση, που μάλιστα τη μεταφέρουν και οι συνεργάτες του στους συνομιλητές τους, λένε πως ίσως έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την επόμενη μέρα στο κόμμα, όποτε αυτή έρθει. Ο ίδιος πάντως κάθε φορά που ανοίγει τέτοια συζήτηση την κλείνει κατηγορηματικά και φροντίζει μάλιστα να επισημαίνει ότι στηρίζει τον Αντώνη Σαμαρά και την προσπάθειά του, θεωρώντας πως υπό την ηγεσία του η Ν.Δ. μπορεί να πάει πολύ ψηλότερα, ειδικά τώρα, που η χώρα ξεπέρασε τους πιο μεγάλους από τους κινδύνους της οικονομικής κρίσης.