Μη ξεχνάμε ότι η αντιμνημονιακή ρητορική και οι εθνικιστικές κορώνες ήταν δημιούργημα της ΝΔ ως αντιπολίτευση και βέβαια μη παραβλέπουμε ότι όσα ανοίγματα έκανε όλα αυτά τα χρόνια η ηγεσία Σαμαρά ήταν προς τα δεξιά. Και δεν ήταν μόνο η απορρόφηση των στελεχών του ΛΑΟΣ, γιατί κάποιος μπορεί να αντιπαραθέσει ότι αντίστοιχα απορροφήθηκε και η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά η ανάδειξη των στελεχών του ΛΑΟΣ σε κυβερνητικές και κομματικές θέσεις κλειδιά και η πλήρης υιοθέτηση της πολιτικής που εξέφραζαν.
Το σημαντικότερο στοιχείο όμως που καταδεικνύει τη δεξιά στροφή της ΝΔ του κ. Σαμαρά είναι οι θέσεις που κατά καιρούς έλαβε στην αντιπαράθεσή της σε τρέχοντα ζητήματα, θέσεις οι οποίες καλύπτοντο από το ιδεολόγημα των «δύο πόλων». Μόνο που το ιδεολόγημα αυτό μοιραία εμπεριέχει το δόγμα «όποιος δεν συντάσσεται με τις θέσεις μας βρίσκεται απέναντί μας». Δηλαδή, «άσπρο μαύρο». «Γκρι», δεν υπήρχε Ενδιάμεσος χώρος δεν υπάρχει Πλήρης απολυτότητα, η οποία όμως οδηγεί στην ήττα, που υπέστημεν, και στην απομόνωση, που πρέπει να αποτραπεί.
Ο κ. Σαμαράς, το 2009 παρέλαβε ένα κόμμα μετά από εξαετή διακυβέρνηση, ύστερα από μια βαριά ήττα με διαφορά 11%, αλλά με ποσοστό γύρω στο 33%. Δηλαδή με μια εκλογική βάση που αναζητούσε κάτι καινούργιο, η οποία όμως εξακολουθούσε να είναι συμπαγής και έτοιμη να ανασυνταχθεί. Αντί αυτών, μια σειρά λαθών οδήγησαν στην πολυδιάσπαση της ΝΔ (ΔΗΣΥ, ΑΝΕΛ) και στη συρρίκνωση της εκλογικής της βάσης.
Στο διάστημα από το 2012 έως το 2014, ο κ. Σαμαράς έδωσε μια τιτάνια μάχη και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ είναι μια προσωπική του επιτυχία.
Όμως ο πρόεδρος της ΝΔ πρέπει να καταλάβει ότι στις 25 Ιανουαρίου 2015 η Ελλάδα γύρισε σελίδα. Δεν μπορούμε από τώρα να προδικάσουμε αν η απόφαση του λαού ήταν σοφή ή καταστροφική. Αυτό θα το ξέρουμε σε λίγους μήνες. Το βέβαιο όμως είναι ότι η χώρα έχει μια νέα (σε όλα τα επίπεδα, και στο ηλικιακό) ηγεσία, και απέναντί της πρέπει να σταθεί και να ορθώσει ανάστημα κάτι νέο και άφθαρτο. Το παλιό και φθαρμένο λόγω πολιτικών λαθών δεν μπορεί να πετύχει αναδιάταξη δυνάμεων και μια ισχυρή και ορθολογική αντιπολίτευση. Γιατί, για να λειτουργήσει σωστά η δημοκρατία, πρέπει να υπάρχει και σωστή κυβέρνηση και σωστή αντιπολίτευση.
Τα επιχειρήματα του κ. Σαμαρά ότι η ΝΔ έχασε μόλις 2% από τις εκλογές του 2012 ή του κ. Σταμάτη ότι « η ΝΔ πλήρωσε το τίμημα της επιτυχίας της», προφανώς δεν απευθύνονται σε ψηφοφόρους αλλά σε οπαδούς. Αλλά και οι οπαδοί όταν δουν ότι δεν μπορούν να κερδίσουν πρωτάθλημα ζητούν από μόνοι τους αλλαγή προπονητή.
Ο κ. Σαμαράς εκ φύσεως θεωρείται μια ευγενική προσωπικότητα του αστικού πολιτικού χώρου. Ενός χώρου που πάνω από όλα έχει δείξει ότι σέβεται τη δημοκρατία όπως αυτή εκφράζεται από τις αποφάσεις του λαού. Δεν ήταν στα υπέρ του ούτε η μη παρουσία του στη Βουλή για να απαντήσει σε Ερωτήσεις στην «Ώρα του Πρωθυπουργού» (αλήθεια πώς θα κάνει χρήση αυτού του προνομίου ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης όταν ο ίδιος ως Πρωθυπουργός το είχε ακυρώσει;), ούτε η άρνηση διαλόγου στα δυόμιση χρόνια που ήταν πρωθυπουργός ή στην προεκλογική περίοδο, ούτε βέβαια η μη παράδοση του Μεγάρου Μαξίμου στον διάδοχό του.
Τώρα όμως, εν ηρεμία, καλό θα ήταν να αναλογισθεί ποιοι τον οδήγησαν στα σημαντικότερα λάθη της πορείας του στο διάστημα που ήταν πρόεδρος της ΝΔ και εν συνεχεία ως πρωθυπουργός.
- Ποιος του εισηγήθηκε την ταύτισή του με τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος, αλλά και να ηγηθεί ενός αντιμνημονιακού αγώνα που το ύφος του δεν ταίριαζε στον αστικό χώρο και στην ιστορία της ΝΔ ότι, δηλαδή, στη φιλοσοφία της παράταξης πρώτα τίθεται το συμφέρον της χώρας και μετά η οποιαδήποτε κομματική ή προσωπική φιλοδοξία;
- Ποιος του εισηγήθηκε να θέσει κομματική πειθαρχία στην ψηφοφορία για το πρώτο μνημόνιο και τη διαγραφή της συνδιεκδικήτριας της ηγεσίας Ντόρας Μπακογιάννη;
- Ποιος τον διαβεβαίωνε στην ψηφοφορία για το δεύτερο μνημόνιο όταν πια είχε κάνει τη στροφή 180 μοιρών- ότι μόλις 4-5 βουλευτές θα αντιδρούσαν και τελικά αντέδρασαν 25 με αποτέλεσμα να υποστεί δεύτερη διάσπαση το κόμμα με τους ΑΝΕΛ;
- Ποιος επέμενε στη διχαστική πολιτική των «δύο πόλων» τη στιγμή που η κυβέρνησή του χρειαζόταν, για να επιβιώσει, τις μεγαλύτερες δυνατές συναινέσεις στην κοινωνία και στη Βουλή;
- Ποιος, μετά την ήττα στις ευρωεκλογές, του εισηγήθηκε την στροφή σε μια «πιο λαϊκού τύπου κυβέρνηση», η οποία αποτυπώθηκε στον περιβόητο ανασχηματισμό; Και μάλιστα τη στιγμή που η χώρα χρειαζόταν σοβαρότητα, υπευθυνότητα και ταχύτερα βήματα προς τις μεταρρυθμίσεις που κάθε λογικός νους διαπίστωνε ότι απαιτούντο
- Ποιος επέτρεψε να κυριαρχεί σε κάθε δημόσια τοποθέτηση ο λαϊκισμός;
- Ποιος του εισηγήθηκε επί 2,5 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας να μη δώσει ούτε μια φορά το λόγο σε βουλευτές στις συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδος; Να μη φτάνουν στον ίδιο οι ανησυχίες και οι προτάσεις των βουλευτών; Να χαρακτηρίζονται «αντάρτες» όσοι είχαν διαφορετική άποψη για φορομπηχτικούς νόμους, όπως ο περιβόητος ΕΝΦΙΑ;
- Ποιος του συνιστούσε σε κάθε κυβερνητική αλλαγή που μεσολάβησε να τοποθετεί πρόσωπα που θα του ήταν χρήσιμα στην «επόμενη μέρα» και όχι πρόσωπα με εμπειρία, χρήσιμα στη χώρα;
- Ποιος του εισηγήθηκε τον διαγκωνισμό με τον Αλέξη Τσίπρα για το ποιος θα σκίσει νωρίτερα τα μνημόνια, στην περιβόητη συζήτηση για την πρόταση εμπιστοσύνης, όπου το αποτέλεσμα της τραγικής εικόνας της τότε κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ήταν να κατακρημνισθεί η αξιοπιστία της Ελλάδος στις αγορές, να εκτοξευθούν τα spread και να βουλιάξει το χρηματιστήριο;
- Ποιος τον διαβεβαίωνε ότι «θα βγάλουμε Πρόεδρο Δημοκρατίας», τη στιγμή που καμία, μα καμία, συζήτηση δεν είχε γίνει με βουλευτές άλλων κομμάτων που στους διαδρόμους της Βουλής δήλωναν σε συναδέλφους τους της ΝΔ ότι ήταν πρόθυμοι να ψηφίσουν;
- Ποιος τον οδήγησε στην χειρότερη προεκλογική εκστρατεία που έχει κάνει ποτέ η ΝΔ, η οποία δεν έδωσε καν μια χαραμάδα ελπίδας για την επόμενη μέρα, αλλά στηρίχθηκε αποκλειστικά στην κατατρομοκράτηση του λαού για τον μπαμπούλα που έρχεται;
Αν ο κ. Σαμαράς δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, τότε θα ανακαλύψει ότι το περιβάλλον του έχει τεράστια ευθύνη για τις αποφάσεις στις οποίες οδηγήθηκε. Μόνο που αυτό το περιβάλλον είναι ταυτισμένο μαζί του από την εποχή της Πολιτικής ’νοιξης.
Ευθύνη του κ. Σαμαρά σήμερα είναι να ακολουθήσει τον έντιμο δρόμο που έχουν χαράξει οι προκάτοχοί του στην ηγεσία της ΝΔ και να δώσει τόπο στη νέα γενιά στελεχών του κόμματος, τα οποία θα μπορέσουν να αναπλάσουν το πληγωμένο πρόσωπο της παράταξης και ίσως να την ξαναενώσουν.
Η λογική ότι σύντομα θα αποτύχει η κυβέρνηση Τσίπρα και θα ξαναγίνουν εκλογές, οπότε δεν πρέπει να μπει σε αναταράξεις και περιπέτειες η παράταξη, είναι λάθος. Δεν είναι δυνατόν η πολιτική επιβίωση ακόμη κι ενός πρώην πρωθυπουργού- να στηρίζεται στην προοπτική καταστροφής της χώρας. Η ΝΔ πρέπει να σταθεί στα πόδια της ως υπεύθυνο κόμμα και να ασκήσει αντιπολίτευση στοχεύοντας πρώτα από όλα στη σωτηρία της χώρας. Αν δε στην ηγεσία της βρίσκονται πρόσωπα που δεν εκφράζουν την πολιτική της ισοπεδωτικής φορολογίας που οδήγησε σε μια άδικη λιτότητα και φτώχεια στην κοινωνία, τότε θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί με μεγαλύτερη πειστικότητα με τη σημερινή κυβέρνηση.
Η σημερινή ηγετική ομάδα της ΝΔ πρέπει να καταλάβει ότι στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου δεν κέρδισε η «ελπίδα» που επαγγελόταν ο κ. Τσίπρας. Απλά καταδικάσθηκαν οι εκφραστές μιας άδικης οικονομικής πολιτικής λιτότητας που δεν έπειθε ότι δίνει διέξοδο στην κρίση.
Η ΝΔ πρέπει να αλλάξει και να γίνει δύναμη ελπίδας και προοπτικής για τη χώρα και το λαό. Και αυτό αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τη χώρα αλλά και για τη δημοκρατία. Γιατί αν δεν γίνει η ΝΔ δύναμη ελπίδας και προοπτικής για την Ελλάδα, τότε μοιραία ο λαός στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, θα στραφεί τιμωρητικά προς τα κόμματα που άσκησαν εξουσία. Και τότε η αδυναμία της ΝΔ να ανανεωθεί και η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει τα υπεσχημένα, θα οδηγήσει στην τιμωρητική ψήφο υπέρ της Χρυσής Αυγής.
Αν λοιπόν ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει, οφείλει να επιταχύνει τις διαδικασίες ανανέωσης της ΝΔ και ο ίδιος να αποτελέσει τον εγγυητή της ενότητας του κόμματος, όπως είχε πράξει παλαιότερα και ο πολιτικός του μέντορας Ευάγγελος Αβέρωφ, τον οποίο συχνά επικαλείται. Τότε δίπλα στην προσωπική επιτυχία του για διάσωση της Ελλάδος από τη χρεοκοπία και την παραμονή της χώρας στο ευρώ, θα μπορεί να παραθέσει και την επιτυχία της διάσωσης και ανανέωσης της παράταξης που τον τίμησε, τον ξανααγκάλιασε και τον έκανε πρωθυπουργό.
