Του Νίκου Σίμου-Εφημερίδα Παραπολιτικά

Βαθύ χάσμα, που μοιάζει αγεφύρωτο, έχει δημιουργηθεί στη Νέα Δημοκρατία, καθώς, ενώ παγιώνεται ο κύκλος των «προεδρικών», γίνεται πλέον συμπαγής η πολυπληθέστερη ομάδα των καραμανλικών, προς τους οποίους διάκεινται συμπαθώς και όσοι θέλουν να εμφανίζονται ουδέτεροι. Πράγματι, ενώ ο Κώστας Καραμανλής όχι μόνο δεν υπονομεύει τον Αντ. Σαμαρά, αλλά ακόμα και με τη σιωπή του δεν υπαγορεύει στους «δικούς του» πώς να ενεργούν, εν τούτοις οι καραμανλικοί αναδεικνύουν τώρα ζητήματα υπονόμευσης του πρώην πρωθυπουργού από τον αρχηγό της «γαλάζιας» παράταξης και το περιβάλλον του, ώστε να ενισχύσουν την επιχειρηματολογία τους για την κάθετη αντίθεσή τους με τη σημερινή ηγεσία του κόμματος. Πράγματι, αποκαλύπτεται ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, με εντολή δική του, υπονομευόταν και συκοφαντείτο μεθοδικά στις Βρυξέλλες και, κυρίως, στο Βερολίνο ο Κώστας Καραμανλής και η διακυβέρνησή του. Ο στόχος ήταν να δικαιολογηθεί ότι η σαμαρική κυβέρνηση παρέλαβε περίπου οικονομικό χάος και έτσι να προβάλλεται ως εργώδης η προσπάθεια που θα έπρεπε να καταβάλει ο τέως πρωθυπουργός! Το ενδιαφέρον στην όλη μεθόδευση έγκειται στο ότι η υπονόμευση του Κ. Καραμανλή στο Βερολίνο και στους Α. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε γινόταν διά ειδικού... αγγελιαφόρου, για τον πρωτοφανή λόγο ότι η καγκελαρία δεν εμπιστευόταν τον Αντ. Σαμαρά, παρά το γεγονός ότι εφάρμοζε όσα του υπαγόρευαν! Ο ειδικός απεσταλμένος κάθε φορά δεν ήταν άλλος από τον σημερινό κεντρικό τραπεζίτη και τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος είχε κατορθώσει να έχει πρόσβαση στο Βερολίνο και στην καγκελαρία μέσω του σημιτικού περιβάλλοντος, στο οποίο ανήκε και ανήκει.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Στις συναντήσεις αυτές, ο Γιάννης Στουρνάρας, εκτός από τις συζητήσεις για το ελληνικό πρόγραμμα και τον ρυθμό εφαρμογής των μνημονίων, αναλισκόταν και σε παράθεση δήθεν στοιχείων για την κυβέρνηση Καραμανλή και τα χρέη που υποτίθεται είχε δημιουργήσει, εξ αιτίας των συνεχών δανεισμών. Παρέλειπε, όμως, να πει ότι με τα δάνεια αυτά αποπληρώνονταν κληρονομηθείσες υποχρεώσεις από την κυβέρνηση Σημίτη και, κυρίως, εγγυήσεις του Δημοσίου που είχαν καταπέσει, αλλά και δόσεις εξοπλιστικών προγραμμάτων. Βεβαίως, η καγκελαρία, ακόμη και αν της εξηγείτο το χρέος για τα εξοπλιστικά, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον να ζητήσει διευκρινίσεις, για δύο λόγους: Πρώτον, διότι από τους ελληνικούς εξοπλισμούς ωφελείτο η γερμανική πολεμική βιομηχανία και, δεύτερον, διότι η καγκελαρία άκουγε με ευχαρίστηση τις συκοφαντίες και την υπονόμευση του Κ. Καραμανλή, δεδομένου ότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε αντισταθεί σε μεγάλες πολιτικές πιέσεις του Βερολίνου για συγκεκριμένο εξοπλιστικό πρόγραμμα, τα αεροσκάφη Eurofighter. Τα οποία, όμως, δεν ήταν συμβατά με το λοιπό αμυντικό πρόγραμμα, ούτε με τον τρόπο προστασίας της ελληνικής γεωγραφικής ιδιομορφίας, ενώ, από την άλλη, ήταν πανάκριβα αεροσκάφη. Αυτήν την άρνηση ποτέ δεν τη συγχώρεσαν οι Γερμανοί στον Κ. Καραμανλή.
Λόγω της ειδικής αυτής αποστολής του, ο Γιάννης Στουρνάρας απολάμβανε της εμπιστοσύνης του Αντώνη Σαμαρά και αποτελούσε «ειδικό δίδυμο» με τον τότε υπουργό Εργασίας, Γιάννη Βρούτση, ο οποίος επίσης δεν χάλασε χατίρι στους Γερμανούς στην εφαρμογή των μνημονιακών απαιτήσεων. Είχε, δε, δημιουργήσει τέτοιο δεσμό με τον Γιάννη Στουρνάρα, ώστε δύο φορές που προσπάθησε ο Αντ. Σαμαράς να τον βγάλει από την κυβέρνηση τον διέσωσε ο πρώην υπουργός Οικονομικών. Οπως λέγεται στη Ν.Δ., ο λόγος ήταν απλός και δεν είχε να κάνει μόνο με την εμπιστοσύνη που είχε οικοδομηθεί μεταξύ των δύο υπουργών: Ο Γιάννης Βρούτσης ενημέρωνε τον υπουργό Οικονομικών για ό,τι συνέβαινε στην κυβέρνηση και στο κόμμα, καθώς ο Γ. Στουρνάρας, θεωρούμενος ξένο σώμα, δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση στις πληροφορίες που ήθελε και που προφανώς διοχετεύονταν είτε στο Βερολίνο είτε στον χώρο της... εκσυγχρονιστικής καταγωγής του.


Παραπλανούσε και τους βουλευτές

Η καραμανλική πτέρυγα της Ν.Δ. έχει «κρατημένα» στοιχεία για τη διακυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά, διότι οι περισσότεροι, για λόγους κομματικής πειθαρχίας (γιατί θα θεωρείτο ότι με εντολή Καραμανλή υπονόμευαν τον πρωθυπουργό), αλλά και για να μη ρίξουν την κυβέρνηση, καθώς είχε αποχωρήσει και η ΔΗΜ.ΑΡ. από τη συγκυβέρνηση, περίπου εξαναγκάστηκαν να ψηφίσουν τρίτο Μνημόνιο. Προηγουμένως, ο τότε πρωθυπουργός παραπλανούσε όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα, καθώς, ενώ γνώριζε τις απαιτήσεις του Βερολίνου, τις απέκρυπτε. Πράγματι, από τις αρχές του 2013 ο Αντ. Σαμαράς είχε ενημερωθεί από το Βερολίνο ότι θα επιβαλλόταν στην κυβέρνησή του η εφαρμογή τρίτου Μνημονίου. Με αυτό, άλλωστε, το Μνημόνιο άρχιζε και η αντίστροφη πορεία της κυβέρνησης Σαμαρά. Ερχόμενος αντιμέτωπος πλέον με την κορύφωση της αντίφασης μεταξύ όσων εκαλείτο να εφαρμόσει και όσων έλεγε προεκλογικά για τα μέτρα που επιβάλλονταν, ο πρώην πρωθυπουργός μελετούσε ηρωική έξοδο αρκετούς μήνες πριν από τις πρόωρες εκλογές. Παρ’ όλα αυτά, το Βερολίνο του συνιστούσε αυστηρά να εφαρμόσει το Μνημόνιο που είχε υπογράψει, ενώ αυτός επί μήνες διέδιδε ότι θα βγούμε από αυτό! Το Βερολίνο του απαγόρευσε κάτι τέτοιο, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με το ίδιο και τους δανειστές. Για να καλοπιάσει την Α. Μέρκελ, αντέστρεψε τις προθέσεις του και της είπε ότι θα έδιωχνε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο επέμενε για νέο «κούρεμα» του χρέους, πιστεύοντας ότι έτσι ικανοποιούσε το Βερολίνο, που ήταν αντίθετο σε μία τέτοια προοπτική. Ωστόσο, οι Γερμανοί ήσαν συνεννοημένοι με την Κρ. Λαγκάρντ, η οποία με τη σειρά της έκανε αυστηρές συστάσεις στον Αντ. Σαμαρά και τον αντικαταστάτη του Γ. Στουρνάρα, Γκίκα Χαρδούβελη, σε σημείο μάλιστα προσβλητικό. Ετσι, τον ανάγκασαν να πάει σε εκλογές, τις οποίες μάλιστα... διαπραγματεύτηκε. Του έδιναν ένα εξάμηνο ως χρονικό περιθώριο εφαρμογής του Μνημονίου που είχε υπογράψει, ενώ ο Αντ. Σαμαράς επέμενε σε ενός μηνός παράταση, προκειμένου να βρεθεί μπροστά σε ασφυκτικές προθεσμίες ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς όλα τα δεδομένα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι αυτός θα ανελάμβανε την εξουσία. Και εκεί, όμως, υπήρξε διαφωνία και οι δανειστές, μαζί με το Βερολίνο, προσέφεραν στον Αντ. Σαμαρά τη δίμηνη παράταση, με όρο όμως να πάει σε εκλογές. Ετσι, άλλωστε, «έκαψε» και το όνομα του Σταύρου Δήμα, καθώς πρόωρη προσφυγή στις κάλπες μπορούσε να γίνει μόνο με τη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.