EnΟι εξελίξεις με τα Γλυπτά του Παρθενώνα, το γεύμα Δένδια με Βορίδη, οι μετρήσεις για τη Ζαχαράκη στον Δήμο της Αθήνας και τα λεφτά του ΕΣΠΑ που σώζουν το Ταμείο Ανάκαμψης
Εξελίξεις (;) με τα Γλυπτά του Παρθενώνα
Έπειτα από ένα πολύωρο ταξίδι, όντας κατάκοπος, με το που έφτασα στη Νέα Υόρκη, μπήκα σε ένα ταξί μαζί με τον Φουσκίδη και πριν προλάβω να του πω πού να μας πάει, άρχισα να ροχαλίζω. Ήμουν τόσο πολύ κουρασμένος, που έβλεπα το ένα όνειρο μετά το άλλο, λες και γύριζα ταινίες μικρού μήκους. Ανάμεσα στα πολλά όνειρα, αν δεν με απατά η μνήμη μου, είδα κάτι αρχαία που έμοιαζαν με αυτά που έχουν κλέψει οι Άγγλοι από τον Παρθενώνα. Κάπου εκεί στα Μάρμαρα είδα και έναν τύπο που έμοιαζε με τον Μητσοτάκη (φτυστός ήταν ο άτιμος), να υποδέχεται στην Αθήνα τα Μάρμαρα και κάπου εκεί να αλλάζει η μοίρα του. Όταν ξύπνησα, προσπάθησα, όπως συνηθίζω και κάνω, να προσομοιώσω το όνειρο στην πραγματικότητα. Με τη διαφορά της ώρας δυσκολεύτηκα, παρ’ όλα αυτά κατάλαβα ότι δεν αποκλείεται -και μάλιστα σύντομα- ο κανονικός Μητσοτάκης (όχι αυτός που του έμοιαζε στο όνειρό μου) να καταφέρει την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Στην Αθήνα στις 3 Νοεμβρίου ο υπουργός Ενέργειας του Τραμπ
Δεν ξέρω τι λένε και κυρίως ποιοι τα λένε για τις κακές (δήθεν) σχέσεις της κυβέρνησης Τραμπ με τη λαοπρόβλητη του δικού μας Κυριάκου. Είναι τόσο «τρισάθλιες» οι σχέσεις των δύο κυβερνήσεων, που μέσα σε έναν μήνα θα δούμε στην Αθήνα τους δύο σημαντικότερους υπουργούς της αμερικανικής κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, μετά την επίσκεψη του υπουργού Εσωτερικών των ΗΠΑ και επικεφαλής του Συμβουλίου Ενεργειακής Κυριαρχίας στον Λευκό Οίκο, Doug Burgum, όπως μου λένε, στις 3 Νοεμβρίου αναμένεται στη χώρα μας επίσκεψη του υπουργού Ενέργειας των ΗΠΑ, Chris Wright, στο πλαίσιο της συνεδρίασης του Partnership for Transatlantic Energy Cooperation (P-TECC) – Σύμπραξη για τη Διατλαντική Συνεργασία στην Ενέργεια. Μιλάμε για μια άκρως ενδιαφέρουσα επίσκεψη, δεδομένου ότι συμπίπτει με τις εξελίξεις της ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κύπρου, όπως και με την απόφαση της Chevron να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στη χώρα μας. Για όσους αρέσκονται τώρα στην πολιτική σημειολογία, σπεύδω να επισημάνω ότι τους δύο Αμερικανούς υπουργούς τους συναντά ο δικός μας Σταύρος Παπασταύρου. Επειδή δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην τύχη, προφανώς και πιστεύω όσους διαδίδουν επίμονα ότι ο επί της ενέργειας κυβερνητικός αξιωματούχος έχει χτίσει δυνατές γέφυρες με το σύστημα Τραμπ.
! Να σας πω ότι ο Παπασταύρου κατάφερε να χτίσει μια αμοιβαία σχέσης εμπιστοσύνης και με τη νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα.
Ο Σαμαράς αποφασίζει
Είναι λογικό, με αφορμή την πρόσφατη αιφνιδιαστική ακύρωση της εμφάνισης του Αντώνη Σαμαρά στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Ευριπίδη Στυλιανίδη, να φουντώσουν τα σενάρια σε σχέση με τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα. Αν και βλέπει πολύ κόσμο -τόσο είχε να δει από την εποχή που ήταν υποψήφιος για την αρχηγία της ΝΔ-, η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχει καταλήξει στο αν και πότε θα επιχειρήσει την επόμενη κίνηση. Προς το παρόν το μόνο που μοιάζει κάτι σαν σίγουρο είναι πως δεν θέλει να δει ούτε στην οθόνη του κινητού του το επώνυμο «Μητσοτάκης». Προφανώς, εκτός από τη διαχρονική εμπάθεια που τρέφει για τη συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια, δείχνει να μην μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι τον καρατόμησε ο αρχηγός Κυριάκος χωρίς να το πολυσκεφτεί.
Και γεύμα Δένδια – Βορίδη
Εδώ και κάτι μέρες σάς έχω γράψει για το «φλερτ» που έχει ξεκινήσει από τις αρχές καλοκαιριού ανάμεσα στον υπουργό Δένδια και τον απλό βουλευτή της ΝΔ Μάκη Βορίδη. Οι δύο άνδρες, που γνωρίζονται από τις αρχές της δεκαετίας του’80, όταν και συνυπήρχαν ως μέλη της ΟΝΝΕΔ Κολωνακίου, εσχάτως δείχνουν να έχουν κοινές (πολιτικές) ανησυχίες. Στο πλαίσιο αυτών των ανησυχιών, που υποθέτω ότι όσο περνούν οι μέρες γίνονται δυσβάσταχτες εσωκομματικώς (πάντα), εκτός του ότι μιλάνε στο τηλέφωνο, αποφάσισαν να τις δειπνήσουν (τις ανησυχίες τους), τρώγοντας σε κάποιο από τα εστιατόρια πέριξ του Κολωνακίου. Αντιλαμβάνεστε, όμως, ότι έχει ελάχιστη σημασία ο χώρος, όσο το μενού του δείπνου, το οποίο, αν και δεν γνωρίζω το εστιατόριο, είναι από αυτά που μπορώ με μεγάλη άνεση να προβλέψω. Κυριάκος με πατάτες στον φούρνο, με επιδόρπιο τον Χατζηδάκη, άντε και για ορεκτικό όσους συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό.
Μετρούν τη Ζαχαράκη για τον Δήμο της Αθήνας
Συνάντησα στα όρθια την υπουργό Ζαχαράκη, στον γάμο του φίλου μου του Ελπιδοφόρου Παπανικολόπουλου, και θυμήθηκα μια πρόσφατη πληροφορία που έφτασε στα (σχετικώς) υπερήφανα αυτάκια μου. Αναφέρομαι σε κάτι αξιόπιστες φήμες που κυκλοφορούν εσχάτως στην πιάτσα, σύμφωνα με τις οποίες η υπουργός Παιδείας θα μπορούσε με αξιώσεις να είναι η επίσημη υποψηφιότητα της ΝΔ για τον Δήμο της Αθήνας. Αν και πολύ πρόωρο οφείλω να ομολογήσω ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες ιδέες που έχω ακούσει από την ημέρα που έγινα κάπως περίεργος.
Όταν οι φωτογραφίες «μιλούν»
Πήγα προχθές στο γάμο του Ελπιδοφόρου Παπανικολόπουλου, ο οποίος παντρεύτηκε τη μικρή θυγατέρα του Γιακουμάτου και δεν σας κρύβω ότι το χάρηκα ιδιαιτέρως παρά το γεγονός ότι δεν συνηθίζω να χαίρομαι στους γάμους. Αν και έχω πάει σε εκατοντάδες γάμους, σταθερά και διαχρονικά διατηρώ τα ίδια συναισθήματα. Σκέφτομαι τον φίλο μου τον γαμπρό και τη νύφη που από το «μωρό μου», στο πέρασμα των χρόνων, αρχίζει τα «εεεε», τα «μμμμμ» και κυρίως τα «πήγαινε και πάρε μόνος σου». Ωστόσο ο γάμος του Έλπι ομολογώ ότι ήταν ξεχωριστός τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Και ήταν διαφορετικός γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία (αν και από απόσταση ασφαλείας) να δω μια εικόνα που αξίζει χιλιάδες λέξεις. Είδα πίσω από τις ιδιότητες την ανθρώπινη διάσταση. Αυτή που αντέχει στον χρόνο. Τον πρόεδρο Μητσοτάκη να αγκαλιάζει τον γαμπρό και δίπλα ο Θανάσης Νέζης. Χωρίς να σκεφτώ πως, γύρισα τον χρόνο πίσω, αρκετά θα έλεγα, στο μακρινό 2004, τότε που δίπλα στον αρχηγό Κυριάκο ήταν πολύ λιγότεροι στο γραφείο της οδού Χαλκοκονδύλη. Αν και από μακριά μπόρεσα να καταλάβω τη ζεστασιά της φωτογραφίας, που ήταν γεμάτη από συναισθήματα, αναμνήσεις και αναρίθμητα στοιχήματα. Ο πρωθυπουργός έβγαλε το σακάκι και την γραβάτα και αγκάλιασε ως Κυριάκος τον Ελπιδοφόρο. Το παιδάκι που είχε δίπλα του και που σήμερα έχει χαράξει τη δική του επαγγελματική πορεία, έχει αποκτήσει ένα κοριτσάκι και από προχθές έχει δεθεί με τα δεσμά του γάμου με την Εβίνα.
Εβδομάδα δημοσκοπήσεων
Από σήμερα μπαίνουμε στη μεγάλη βδομάδα των δημοσκοπήσεων, αφού όπως μαθαίνω ξεκινά μια δυνατή σοδειά με τους ερευνητές να προσπαθούν να βρουν (πλέον) την άκρη στο νήμα. Επειδή δεν σας κρύβω ότι από διαστροφή συνομιλώ με κάμποσους εξ αυτών, αν μου ζητούσατε να σας κάνω ένα «μάζεμα» σε σχέση με τα πρόσφατα ευρήματα, αυτό θα μπορούσε να περιγραφεί και με το «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Η ΝΔ εξακολουθεί και παραμένει στα διπλάσια ποσοστά από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος Μητσοτάκης φαντάζει όαση μπροστά στην υπόλοιπη παιδική χαρά των ηγετών της αντιπολίτευσης και το κόμμα Τσίπρα απλά ανακατεύει την τράπουλα στην κεντροαριστερά. Επί της ουσίας μιλάμε περί μιας παγιωμένης εικόνας που επιμένει να μην αλλάζει, αφού εδώ που τα λέμε δεν υπάρχουν άνθρωποι (εν προκειμένω ηγέτες) για να την αλλάξουν.
Πανδημία απεντάξεων από το Ταμείο Ανάκαμψης
Κάτι μου λέει, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς ότι αυτός ο καλός άνθρωπος που ακούει στο επώνυμο Παπαθανάσης, θα είναι από τους επόμενους που θα αποκτήσουν (αν δεν το έχει ήδη καταφέρει) αρνητικό πρόσημο στο μυαλό του προέδρου Μητσοτάκη. Όσοι μάλιστα συμμετέχουν στις συσκέψεις που πραγματοποιούνται τις τελευταίες μέρες στο Μαξίμου, που συνδέονται (οι συσκέψεις) με τον ορατό κίνδυνο να χαθούν λεφτά από τα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης, έχουν καταλάβει ότι το θέμα αφορά πλέον προσωπικά στον πρωθυπουργό. Τώρα λοιπόν που βλέπω τον σχετικό προβληματισμό, άρχισα να δίνω εξήγηση σε αυτή την (ομολογουμένως) μαγική κίνηση που έκανε μέσα στο καλοκαίρι ο Παπαθανάσης, τοποθετώντας τον Σιαδήμα (όχι τον Γιώργο της ΕΡΤ, αλλά τον αδερφό του) γενικό γραμματέα ΕΣΠΑ. Μόνο ένας τόσο μεγάλος παίκτης όπως είναι ο Σιαδήμας, θα μπορέσει να σώσει την παρτίδα των έργων του Ανάκαμψης, δίνοντας λεφτά από το ΕΣΠΑ για την ολοκλήρωσή τους.
Τα πλοκάμια της Χαμάς και στη χώρα μας
Μια αίσθηση ικανοποίησης και ελπίδας προκάλεσε η εκεχειρία στη Γάζα. Χάρηκαν όλοι στον τόπο μας; Όχι βέβαια! Κάποιοι ξίνισαν γιατί το αποτέλεσμα είχε τη σφραγίδα του προέδρου Τραμπ. Κάποιοι άλλοι φοβήθηκαν να μείνουν χωρίς παραμύθι από αυτά που τους αρέσουν και κυρίως που τους φτιάχνουν. Μερικοί μάλιστα τόλμησαν να διαδηλώσουν ανήμερα της συμφωνίας έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ. Ξημέρωσε όμως και η Παρασκευή και, πηγαίνοντας στο κέντρο για δουλειά η ματιά μου έπεσε σε μια αφίσα. Μια κάποια «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο» και κάποια Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας καλούσαν σε απεργία την ίδια μέρα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και για «να σπάσουμε τη στήριξη στη Γενοκτονία». Προσέξτε, απεργία την επομένη της εκεχειρίας που σταμάτησε τον πόλεμο. Όμως με μικρά γράμματα, στα αγγλικά, φανερώθηκε ο στόχος μιας ακόμη απίστευτης κινητοποίησης: «From the river to the sea», έγραφε η αφίσα. Δηλαδή το σύνθημα της Χαμάς, που έχει απώτερο στόχο την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ. Βέβαια η απεργία ήταν μια ακόμα που προκηρύσσονται και δεν παίρνει χαμπάρι κανείς μας τι έγινε, εκτός από μερικές εκατοντάδες που διαδήλωναν στο κέντρο με σύνθημα για λευτεριά στους αγωνιστές. Όπου αγωνιστές, κάποιοι σαν τον κουκουλοφόρο έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, που έκανε με το χέρι του το σήμα για σφαγή και έριχνε μολότοφ προς το κτίριο της πρεσβείας. Εγώ βλέπω ένα πράγμα, ότι τα πλοκάμια της Χαμάς και των φανατικών έχουν απλωθεί για τα καλά στην πατρίδα μας. Δυστυχώς.
! Με την ευκαιρία έμαθα ότι όλοι όσοι συνελήφθησαν έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ την περασμένη Πέμπτη με τις ασχήμιες και τις μολότοφ, αφέθησαν ελεύθεροι, με την υποχρέωση να περνάνε μια βόλτα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους μέχρι να γίνει η δίκη, ποιος ξέρει πότε…
Το μοντέλο Μακρόν και ο Αλέξης
Ούτε η Ιλιάδα ούτε η Οδύσσεια μπορούν να συγκριθούν με τα σεντόνια και τις ραψωδίες που γράφτηκαν το Σαββατοκύριακο για τον πήγαινε-έλα-πήγαινε του προέδρου Τσίπρα. Γέμισε ο Τύπος με Πυθίες για το πώς το κόμμα του Αλέξη όπου νάναι παίρνει την εξουσία με πορεία προς το λαό. Α, μιας και αναφέρθηκα σε αυτό, διάβασα ότι ένα από τα μοντέλα που ακούγονται για να επιστρέψει ο σύντροφος Αλέξης στα πολιτικά δρώμενα είναι το… μοντέλο Μακρόν. Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Πρώτον, ο Γάλλος Πρόεδρος παραπαίει και οι σκηνές που εκτυλίσσονται στο Προεδρικό των Παρισίων εμφανίζουν μια εικόνα παρακμής και αποσύνθεσης που παρασέρνει τη Γαλλία σε πολιτική καταιγίδα- και αύριο ίσως να παρασύρει την Ευρώπη, και εμάς, στη δίνη μιας απρόβλεπτης κρίσης. Δεύτερον, ο Μακρόν ήρθε επικεφαλής του κέντρου ως λυτρωτής στην Προεδρία αλλά η πορεία μόνο ανοδική δεν ήταν γι’ αυτόν. Τρίτον, ακόμα και αν πάρουμε ως θετικό την αναρρίχησή του στην εξουσία, ο Μακρόν δεν έχει διατελέσει ποτέ πρωθυπουργός ή οτιδήποτε άλλο. Εδώ έχουμε έναν Τσίπρα πρώην πρωθυπουργό, που έχει χάσει πέντε φορές (όσες δηλαδή είχαν την ευκαιρία να αναμετρηθούν) από τον πρόεδρο Μητσοτάκη στις εκλογές, που ακόμα να ζητήσει συγγνώμη για τις αμαρτίες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που διαλύει το δικό του κόμμα για να φτιάξει ένα άλλο, που διαγράφει τον όρο αριστερά από τις ομιλίες του. Άρα, για πολλούς λόγους, μακριά και αγαπημένοι από το μοντέλο Μακρόν!
! Κι επειδή ακούω και τον ίδιον να κάνει λόγο για αδιαμεσολάβητη, απευθείας επικοινωνία με το λαό, του θυμίζω ότι αδιαμεσολάβητος εμφανίστηκε και ο Στέφανος Κασσελάκης- με τις ευλογίες του Αλέξη – στον ΣΥΡΙΖΑ και αδιαμεσολάβητος εκδιώχθηκε, για να ηγείται τώρα ουσιαστικά του εαυτού του. Αδιαμεσολάβητα…
Rebranding ήταν και πάει
Διάβασα, όπως εκτιμώ και οι περισσότεροι από εσάς, με μεγάλο (δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο μεγάλο) ενδιαφέρον τη συνέντευξη του νυν συντρόφου και σύντομα μάλλον (ξανά) προέδρου Τσίπρα στην Εφημερίδα των Συντακτών και του Τίγρη (Μελισσανίδη) και έρχομαι να σας πω τι κατάλαβα. Πρώτα απ’ όλα, rebranding ήταν και πάει. Και το λέω αυτό γιατί όσο κι αν έψαχνα, δεν βρήκα κάποια ουσιαστική μετατόπιση μεταξύ του Αλέξη 2015 και του Αλέξη 2025 – και εξηγούμαι. Μπορεί ο Τσίπρας να ξορκίζει στα λόγια την τοξικότητα, ωστόσο οι χαρακτηρισμοί για τους πολιτικούς του αντιπάλους μαρτυρούν το αντίθετο. Σταχυολογώ από τη συνέντευξη που μιλά για «ενόχους για το σκοτάδι της χρεοκοπίας», «αποτυχημένους που δίνουν, ακόμη και σήμερα, μαθήματα», «μια κυβέρνηση που έχει οικοδομήσει ένα καθεστώς διαφθοράς και έναν πρωθυπουργό που λειτουργεί ως ολιγάρχης» «τους συνοδοιπόρους και τους σπόνσορες της διαφθοράς, που ήταν ένοχοι γι’ αυτήν την εθνική τραγωδία». Μη σας τα πολυλογώ, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Τσίπρα «επιμένουν στη δολοφονία της αλήθειας, χωρίς καμιά ντροπή». Σκεφτείτε να μην ήταν κατά της τοξικότητας, τι θα έλεγε…
Αγαπημένη μου αντισυστημικότητα
Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον (ή juicy, μιας και ο σύντροφος Αλέξης τείνει να εντάσσει την αγγλική στην καθημερινότητά του) είναι η αποστροφή του για την τρέχουσα κατάσταση της χώρας. «Το πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκφράσεις του, έχει ξεπέσει στη συνείδηση του λαού. Της μεγάλης πλειοψηφίας τουλάχιστον. Τα κόμματα, η Δικαιοσύνη, η Βουλή, οι θεσμοί, επίσης». Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, ο σύντροφος Τσίπρας το κάνει ακόμα πιο «λιανά» σε άλλα σημεία, εκεί που λέει ότι «η πατρίδα μας χρειάζεται ένα μεγάλο, αποφασιστικό, σοκ που θα το έλεγα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας», αλλά και πιο κάτω, που μιλά για την ανάγκη «να υπάρξει μια “εισβολή” νέων ηθών και προσώπων στην πολιτική». Εγώ πραγματικά, δεν βλέπω καμία αλλαγή. Είτε, λοιπόν, το rebranding δεν δούλεψε και ο σύντροφος Αλέξης επέστρεψε στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» του, είτε η όλη φάση του rebranding ήταν «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, όσοι έχουμε την κατάρα να μην ξεχνάμε, θυμόμαστε όρους όπως «περήφανη διαπραγμάτευση», «έντιμη συμφωνία», «πρόγραμμα διάσωσης» και άλλα πολύ διασκεδαστικά – μέχρι να έρθει ο λογαριασμός, οπότε και μας κοβόταν το γέλιο.
Τα καρφιά για την αντιπολίτευση
Και αν η επίθεση Τσίπρα στον Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία για τις «καθεστωτικές πρακτικές της κυβέρνησης» ήταν αναμενόμενη, αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς από τη συνέντευξη ήταν όσα είπε ο σύντροφος Αλέξης για την αντιπολίτευση. Συγκεκριμένα, ο πρώην (γενικώς) του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «εμφανή αδυναμία της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να ανοίξει έναν δρόμο δημοκρατικής διαφυγής». Χαρακτηρίζει, μάλιστα, τη μειοψηφία της Βουλής «συμφιλιωμένη με τη σημερινή σήψη», καταλογίζοντάς της επιπλέον ότι «δεν διακινδυνεύει υπερβάσεις». Σε αυτό το πλαίσιο ο σύντροφος Τσίπρας «δεν είχε καμιά δυνατότητα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων τον εμπιστεύτηκαν». Χωρίς να θέλω επ’ ουδενί να υποδείξω στους καλούς συναδέλφους τι ερωτήσεις θα κάνουν, στη θέση τους θα εξέφραζα διακριτικά την απορία στον ηγέτη του λαού πώς την επόμενη ημέρα θα συνεργαστεί με πολιτικούς για τους οποίους έχει τόσο κακή άποψη.
! Μιας και αναφέρθηκα στους καλούς συναγωνιστές Παππά και Παπαδημητρίου που πήραν τη συνέντευξη, για τους λάτρεις της στατιστικής ο Τάσος Παππάς πρέπει να είναι από τους τελευταίους Παππάδες (τουλάχιστον από αυτούς χωρίς ράσο) οι οποίοι εξακολουθούν να μιλούν με τον Τσίπρα.
Το βιβλίο και το άνοιγμα στον Καμμένο
Κλείνω τα της συνέντευξης του συντρόφου Αλέξη με δύο τελευταία σημεία που με συγκίνησαν. Το πρώτο έχει να κάνει με το πολυαναμενόμενο βιβλίο του, το οποίο περιγράφει ως «η δική μου κατάθεση για το χτες, αλλά ταυτόχρονα το διαπερνούν, εντελώς συνειδητά, ο προβληματισμός, οι σκέψεις, οι προτάσεις μου, το όραμά μου, επιτρέψτε μου να πω, για το σήμερα και το αύριο». Ξεπερνώντας τον θαυμασμό μου για τον λυρισμό του ανδρός, έχω να παρατηρήσω ότι ο πρόεδρος Τσίπρας επιδιώκει να πάει μπροστά… με την όπισθεν. Βιβλίο δεν έχω γράψει για να ξέρω αν εκδοτικά το συγκεκριμένο τρικ μπορεί να πετύχει, αλλά η εμπειρία μου από την πολιτική λέει ότι εκλογικά κανείς δεν πήγε μακριά έτσι. Και αφού σας είπα όλα τα στραβά της συνέντευξης, ας πω και μια καλή κουβέντα για το γεγονός ότι ο πολίτης Αλέξης δεν ξεχνά τους παλιόφιλούς του. Και το γράφω αυτό γιατί η απάντησή του στην ερώτηση περί πολιτικής αυτοτοποθέτησης μου έκανε λίγο σαν ανταπόδοση στο άνοιγμα του Καμμένου για το οποίο σας έγραφα την Παρασκευή. «Αυτό που μετράει είναι να είμαστε αποτελεσματικοί για τον λαό και τη χώρα μας. “Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια έλεγε ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιαοπίνγκ”», ήταν τα λόγια του πρώην πρωθυπουργού. Να τα βλέπουν αυτά οι «γεφυρατζήδες» και οι οραματιστές του μεγάλου δημοκρατικού μετώπου. Και, αφού τα δουν, να κάνουν τα κουμάντα τους και να προσέλθουν στην κάλπη νηστικοί, γιατί όπως έγινε και το 2015, έχουμε γλαρόσουπα.
Ανοιχτές πόρτες στο ΥΠΕΝ
Σας έγραφα την Παρασκευή για τη συνάντηση του Παπασταύρου με τον Κύπριο ομόλογό του Γιώργο Παπαναστασίου, που όπως φαίνεται έβαλε ξανά σε τροχιά υλοποίησης το καλώδιο. Και τις επόμενες μέρες αναμένονται εξελίξεις στο συγκεκριμένο πεδίο και θέλω να το κρατήσετε αυτό. Όμως, ας περιμένουμε γιατί δεν θέλω να σας πω τα μυστικά που γνωρίζω. Απεναντίας θα σας γράψω για τα καθιερωμένα ραντεβού που πραγματοποιεί ο υπουργός Σταύρος με βουλευτές και αυτοδιοικητικούς κάθε Παρασκευή. Όπως μου είπε ο φίλος μου που συχνάζει στην πλαϊνή πόρτα του υπουργείου Ενέργειας (εκεί που ως γνωστόν ενεργεί ο Παπασταύρου μαζί με τον Τσάφο) την πόρτα του κτιρίου της Μεσογείων πέρασαν προ ημερών ο βουλευτής Δράμας, Δημήτρης Κυριαζίδης (που επανήλθε στην ΚΟ της ΝΔ), η βουλευτής Δωδεκανήσων, Μίκα Ιατρίδη, ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας, Νεκτάριος Φαρμάκης και οι Δήμαρχοι Γλυφάδας και Μετσόβου, Γιώργος Παπανικολάου και Μαρία-Χριστίνα Αβέρωφ.
Προς τους «αποκαλυπτές»
Ο μεγάλος κίνδυνος για μας που γράφουμε και γενικώς που αποκαλύπτουμε ειδήσεις, είναι ότι πάντα υπάρχουν δύο μέρη που γνωρίζουν την απόλυτη αλήθεια. Όταν λοιπόν αυτοί οι δύο διαβάζουν όσα τους αφορούν, αν κάτι μετά μεγάλης ευκολίας μπορούν να διακρίνουν είναι την αλήθεια από το ψέμα. Αυτά προς το παρόν γιατί δεν είναι ώρα για ανακοινώσεις μιας και αποφάσισα να φύγω πέντε έξι μέρες μακριά σας.
Έπειτα από ένα πολύωρο ταξίδι, όντας κατάκοπος, με το που έφτασα στη Νέα Υόρκη, μπήκα σε ένα ταξί μαζί με τον Φουσκίδη και πριν προλάβω να του πω πού να μας πάει, άρχισα να ροχαλίζω. Ήμουν τόσο πολύ κουρασμένος, που έβλεπα το ένα όνειρο μετά το άλλο, λες και γύριζα ταινίες μικρού μήκους. Ανάμεσα στα πολλά όνειρα, αν δεν με απατά η μνήμη μου, είδα κάτι αρχαία που έμοιαζαν με αυτά που έχουν κλέψει οι Άγγλοι από τον Παρθενώνα. Κάπου εκεί στα Μάρμαρα είδα και έναν τύπο που έμοιαζε με τον Μητσοτάκη (φτυστός ήταν ο άτιμος), να υποδέχεται στην Αθήνα τα Μάρμαρα και κάπου εκεί να αλλάζει η μοίρα του. Όταν ξύπνησα, προσπάθησα, όπως συνηθίζω και κάνω, να προσομοιώσω το όνειρο στην πραγματικότητα. Με τη διαφορά της ώρας δυσκολεύτηκα, παρ’ όλα αυτά κατάλαβα ότι δεν αποκλείεται -και μάλιστα σύντομα- ο κανονικός Μητσοτάκης (όχι αυτός που του έμοιαζε στο όνειρό μου) να καταφέρει την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Στην Αθήνα στις 3 Νοεμβρίου ο υπουργός Ενέργειας του Τραμπ
Δεν ξέρω τι λένε και κυρίως ποιοι τα λένε για τις κακές (δήθεν) σχέσεις της κυβέρνησης Τραμπ με τη λαοπρόβλητη του δικού μας Κυριάκου. Είναι τόσο «τρισάθλιες» οι σχέσεις των δύο κυβερνήσεων, που μέσα σε έναν μήνα θα δούμε στην Αθήνα τους δύο σημαντικότερους υπουργούς της αμερικανικής κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, μετά την επίσκεψη του υπουργού Εσωτερικών των ΗΠΑ και επικεφαλής του Συμβουλίου Ενεργειακής Κυριαρχίας στον Λευκό Οίκο, Doug Burgum, όπως μου λένε, στις 3 Νοεμβρίου αναμένεται στη χώρα μας επίσκεψη του υπουργού Ενέργειας των ΗΠΑ, Chris Wright, στο πλαίσιο της συνεδρίασης του Partnership for Transatlantic Energy Cooperation (P-TECC) – Σύμπραξη για τη Διατλαντική Συνεργασία στην Ενέργεια. Μιλάμε για μια άκρως ενδιαφέρουσα επίσκεψη, δεδομένου ότι συμπίπτει με τις εξελίξεις της ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κύπρου, όπως και με την απόφαση της Chevron να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στη χώρα μας. Για όσους αρέσκονται τώρα στην πολιτική σημειολογία, σπεύδω να επισημάνω ότι τους δύο Αμερικανούς υπουργούς τους συναντά ο δικός μας Σταύρος Παπασταύρου. Επειδή δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην τύχη, προφανώς και πιστεύω όσους διαδίδουν επίμονα ότι ο επί της ενέργειας κυβερνητικός αξιωματούχος έχει χτίσει δυνατές γέφυρες με το σύστημα Τραμπ.
! Να σας πω ότι ο Παπασταύρου κατάφερε να χτίσει μια αμοιβαία σχέσης εμπιστοσύνης και με τη νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα.
Ο Σαμαράς αποφασίζει
Είναι λογικό, με αφορμή την πρόσφατη αιφνιδιαστική ακύρωση της εμφάνισης του Αντώνη Σαμαρά στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Ευριπίδη Στυλιανίδη, να φουντώσουν τα σενάρια σε σχέση με τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα. Αν και βλέπει πολύ κόσμο -τόσο είχε να δει από την εποχή που ήταν υποψήφιος για την αρχηγία της ΝΔ-, η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχει καταλήξει στο αν και πότε θα επιχειρήσει την επόμενη κίνηση. Προς το παρόν το μόνο που μοιάζει κάτι σαν σίγουρο είναι πως δεν θέλει να δει ούτε στην οθόνη του κινητού του το επώνυμο «Μητσοτάκης». Προφανώς, εκτός από τη διαχρονική εμπάθεια που τρέφει για τη συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια, δείχνει να μην μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι τον καρατόμησε ο αρχηγός Κυριάκος χωρίς να το πολυσκεφτεί.
Και γεύμα Δένδια – Βορίδη
Εδώ και κάτι μέρες σάς έχω γράψει για το «φλερτ» που έχει ξεκινήσει από τις αρχές καλοκαιριού ανάμεσα στον υπουργό Δένδια και τον απλό βουλευτή της ΝΔ Μάκη Βορίδη. Οι δύο άνδρες, που γνωρίζονται από τις αρχές της δεκαετίας του’80, όταν και συνυπήρχαν ως μέλη της ΟΝΝΕΔ Κολωνακίου, εσχάτως δείχνουν να έχουν κοινές (πολιτικές) ανησυχίες. Στο πλαίσιο αυτών των ανησυχιών, που υποθέτω ότι όσο περνούν οι μέρες γίνονται δυσβάσταχτες εσωκομματικώς (πάντα), εκτός του ότι μιλάνε στο τηλέφωνο, αποφάσισαν να τις δειπνήσουν (τις ανησυχίες τους), τρώγοντας σε κάποιο από τα εστιατόρια πέριξ του Κολωνακίου. Αντιλαμβάνεστε, όμως, ότι έχει ελάχιστη σημασία ο χώρος, όσο το μενού του δείπνου, το οποίο, αν και δεν γνωρίζω το εστιατόριο, είναι από αυτά που μπορώ με μεγάλη άνεση να προβλέψω. Κυριάκος με πατάτες στον φούρνο, με επιδόρπιο τον Χατζηδάκη, άντε και για ορεκτικό όσους συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό.
Μετρούν τη Ζαχαράκη για τον Δήμο της Αθήνας
Συνάντησα στα όρθια την υπουργό Ζαχαράκη, στον γάμο του φίλου μου του Ελπιδοφόρου Παπανικολόπουλου, και θυμήθηκα μια πρόσφατη πληροφορία που έφτασε στα (σχετικώς) υπερήφανα αυτάκια μου. Αναφέρομαι σε κάτι αξιόπιστες φήμες που κυκλοφορούν εσχάτως στην πιάτσα, σύμφωνα με τις οποίες η υπουργός Παιδείας θα μπορούσε με αξιώσεις να είναι η επίσημη υποψηφιότητα της ΝΔ για τον Δήμο της Αθήνας. Αν και πολύ πρόωρο οφείλω να ομολογήσω ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες ιδέες που έχω ακούσει από την ημέρα που έγινα κάπως περίεργος.
Όταν οι φωτογραφίες «μιλούν»
Πήγα προχθές στο γάμο του Ελπιδοφόρου Παπανικολόπουλου, ο οποίος παντρεύτηκε τη μικρή θυγατέρα του Γιακουμάτου και δεν σας κρύβω ότι το χάρηκα ιδιαιτέρως παρά το γεγονός ότι δεν συνηθίζω να χαίρομαι στους γάμους. Αν και έχω πάει σε εκατοντάδες γάμους, σταθερά και διαχρονικά διατηρώ τα ίδια συναισθήματα. Σκέφτομαι τον φίλο μου τον γαμπρό και τη νύφη που από το «μωρό μου», στο πέρασμα των χρόνων, αρχίζει τα «εεεε», τα «μμμμμ» και κυρίως τα «πήγαινε και πάρε μόνος σου». Ωστόσο ο γάμος του Έλπι ομολογώ ότι ήταν ξεχωριστός τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Και ήταν διαφορετικός γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία (αν και από απόσταση ασφαλείας) να δω μια εικόνα που αξίζει χιλιάδες λέξεις. Είδα πίσω από τις ιδιότητες την ανθρώπινη διάσταση. Αυτή που αντέχει στον χρόνο. Τον πρόεδρο Μητσοτάκη να αγκαλιάζει τον γαμπρό και δίπλα ο Θανάσης Νέζης. Χωρίς να σκεφτώ πως, γύρισα τον χρόνο πίσω, αρκετά θα έλεγα, στο μακρινό 2004, τότε που δίπλα στον αρχηγό Κυριάκο ήταν πολύ λιγότεροι στο γραφείο της οδού Χαλκοκονδύλη. Αν και από μακριά μπόρεσα να καταλάβω τη ζεστασιά της φωτογραφίας, που ήταν γεμάτη από συναισθήματα, αναμνήσεις και αναρίθμητα στοιχήματα. Ο πρωθυπουργός έβγαλε το σακάκι και την γραβάτα και αγκάλιασε ως Κυριάκος τον Ελπιδοφόρο. Το παιδάκι που είχε δίπλα του και που σήμερα έχει χαράξει τη δική του επαγγελματική πορεία, έχει αποκτήσει ένα κοριτσάκι και από προχθές έχει δεθεί με τα δεσμά του γάμου με την Εβίνα.
Εβδομάδα δημοσκοπήσεων
Από σήμερα μπαίνουμε στη μεγάλη βδομάδα των δημοσκοπήσεων, αφού όπως μαθαίνω ξεκινά μια δυνατή σοδειά με τους ερευνητές να προσπαθούν να βρουν (πλέον) την άκρη στο νήμα. Επειδή δεν σας κρύβω ότι από διαστροφή συνομιλώ με κάμποσους εξ αυτών, αν μου ζητούσατε να σας κάνω ένα «μάζεμα» σε σχέση με τα πρόσφατα ευρήματα, αυτό θα μπορούσε να περιγραφεί και με το «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Η ΝΔ εξακολουθεί και παραμένει στα διπλάσια ποσοστά από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος Μητσοτάκης φαντάζει όαση μπροστά στην υπόλοιπη παιδική χαρά των ηγετών της αντιπολίτευσης και το κόμμα Τσίπρα απλά ανακατεύει την τράπουλα στην κεντροαριστερά. Επί της ουσίας μιλάμε περί μιας παγιωμένης εικόνας που επιμένει να μην αλλάζει, αφού εδώ που τα λέμε δεν υπάρχουν άνθρωποι (εν προκειμένω ηγέτες) για να την αλλάξουν.
Πανδημία απεντάξεων από το Ταμείο Ανάκαμψης
Κάτι μου λέει, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς ότι αυτός ο καλός άνθρωπος που ακούει στο επώνυμο Παπαθανάσης, θα είναι από τους επόμενους που θα αποκτήσουν (αν δεν το έχει ήδη καταφέρει) αρνητικό πρόσημο στο μυαλό του προέδρου Μητσοτάκη. Όσοι μάλιστα συμμετέχουν στις συσκέψεις που πραγματοποιούνται τις τελευταίες μέρες στο Μαξίμου, που συνδέονται (οι συσκέψεις) με τον ορατό κίνδυνο να χαθούν λεφτά από τα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης, έχουν καταλάβει ότι το θέμα αφορά πλέον προσωπικά στον πρωθυπουργό. Τώρα λοιπόν που βλέπω τον σχετικό προβληματισμό, άρχισα να δίνω εξήγηση σε αυτή την (ομολογουμένως) μαγική κίνηση που έκανε μέσα στο καλοκαίρι ο Παπαθανάσης, τοποθετώντας τον Σιαδήμα (όχι τον Γιώργο της ΕΡΤ, αλλά τον αδερφό του) γενικό γραμματέα ΕΣΠΑ. Μόνο ένας τόσο μεγάλος παίκτης όπως είναι ο Σιαδήμας, θα μπορέσει να σώσει την παρτίδα των έργων του Ανάκαμψης, δίνοντας λεφτά από το ΕΣΠΑ για την ολοκλήρωσή τους.
Τα πλοκάμια της Χαμάς και στη χώρα μας
Μια αίσθηση ικανοποίησης και ελπίδας προκάλεσε η εκεχειρία στη Γάζα. Χάρηκαν όλοι στον τόπο μας; Όχι βέβαια! Κάποιοι ξίνισαν γιατί το αποτέλεσμα είχε τη σφραγίδα του προέδρου Τραμπ. Κάποιοι άλλοι φοβήθηκαν να μείνουν χωρίς παραμύθι από αυτά που τους αρέσουν και κυρίως που τους φτιάχνουν. Μερικοί μάλιστα τόλμησαν να διαδηλώσουν ανήμερα της συμφωνίας έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ. Ξημέρωσε όμως και η Παρασκευή και, πηγαίνοντας στο κέντρο για δουλειά η ματιά μου έπεσε σε μια αφίσα. Μια κάποια «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο» και κάποια Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας καλούσαν σε απεργία την ίδια μέρα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και για «να σπάσουμε τη στήριξη στη Γενοκτονία». Προσέξτε, απεργία την επομένη της εκεχειρίας που σταμάτησε τον πόλεμο. Όμως με μικρά γράμματα, στα αγγλικά, φανερώθηκε ο στόχος μιας ακόμη απίστευτης κινητοποίησης: «From the river to the sea», έγραφε η αφίσα. Δηλαδή το σύνθημα της Χαμάς, που έχει απώτερο στόχο την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ. Βέβαια η απεργία ήταν μια ακόμα που προκηρύσσονται και δεν παίρνει χαμπάρι κανείς μας τι έγινε, εκτός από μερικές εκατοντάδες που διαδήλωναν στο κέντρο με σύνθημα για λευτεριά στους αγωνιστές. Όπου αγωνιστές, κάποιοι σαν τον κουκουλοφόρο έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, που έκανε με το χέρι του το σήμα για σφαγή και έριχνε μολότοφ προς το κτίριο της πρεσβείας. Εγώ βλέπω ένα πράγμα, ότι τα πλοκάμια της Χαμάς και των φανατικών έχουν απλωθεί για τα καλά στην πατρίδα μας. Δυστυχώς.
! Με την ευκαιρία έμαθα ότι όλοι όσοι συνελήφθησαν έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ την περασμένη Πέμπτη με τις ασχήμιες και τις μολότοφ, αφέθησαν ελεύθεροι, με την υποχρέωση να περνάνε μια βόλτα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους μέχρι να γίνει η δίκη, ποιος ξέρει πότε…
Το μοντέλο Μακρόν και ο Αλέξης
Ούτε η Ιλιάδα ούτε η Οδύσσεια μπορούν να συγκριθούν με τα σεντόνια και τις ραψωδίες που γράφτηκαν το Σαββατοκύριακο για τον πήγαινε-έλα-πήγαινε του προέδρου Τσίπρα. Γέμισε ο Τύπος με Πυθίες για το πώς το κόμμα του Αλέξη όπου νάναι παίρνει την εξουσία με πορεία προς το λαό. Α, μιας και αναφέρθηκα σε αυτό, διάβασα ότι ένα από τα μοντέλα που ακούγονται για να επιστρέψει ο σύντροφος Αλέξης στα πολιτικά δρώμενα είναι το… μοντέλο Μακρόν. Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Πρώτον, ο Γάλλος Πρόεδρος παραπαίει και οι σκηνές που εκτυλίσσονται στο Προεδρικό των Παρισίων εμφανίζουν μια εικόνα παρακμής και αποσύνθεσης που παρασέρνει τη Γαλλία σε πολιτική καταιγίδα- και αύριο ίσως να παρασύρει την Ευρώπη, και εμάς, στη δίνη μιας απρόβλεπτης κρίσης. Δεύτερον, ο Μακρόν ήρθε επικεφαλής του κέντρου ως λυτρωτής στην Προεδρία αλλά η πορεία μόνο ανοδική δεν ήταν γι’ αυτόν. Τρίτον, ακόμα και αν πάρουμε ως θετικό την αναρρίχησή του στην εξουσία, ο Μακρόν δεν έχει διατελέσει ποτέ πρωθυπουργός ή οτιδήποτε άλλο. Εδώ έχουμε έναν Τσίπρα πρώην πρωθυπουργό, που έχει χάσει πέντε φορές (όσες δηλαδή είχαν την ευκαιρία να αναμετρηθούν) από τον πρόεδρο Μητσοτάκη στις εκλογές, που ακόμα να ζητήσει συγγνώμη για τις αμαρτίες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που διαλύει το δικό του κόμμα για να φτιάξει ένα άλλο, που διαγράφει τον όρο αριστερά από τις ομιλίες του. Άρα, για πολλούς λόγους, μακριά και αγαπημένοι από το μοντέλο Μακρόν!
! Κι επειδή ακούω και τον ίδιον να κάνει λόγο για αδιαμεσολάβητη, απευθείας επικοινωνία με το λαό, του θυμίζω ότι αδιαμεσολάβητος εμφανίστηκε και ο Στέφανος Κασσελάκης- με τις ευλογίες του Αλέξη – στον ΣΥΡΙΖΑ και αδιαμεσολάβητος εκδιώχθηκε, για να ηγείται τώρα ουσιαστικά του εαυτού του. Αδιαμεσολάβητα…
Rebranding ήταν και πάει
Διάβασα, όπως εκτιμώ και οι περισσότεροι από εσάς, με μεγάλο (δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο μεγάλο) ενδιαφέρον τη συνέντευξη του νυν συντρόφου και σύντομα μάλλον (ξανά) προέδρου Τσίπρα στην Εφημερίδα των Συντακτών και του Τίγρη (Μελισσανίδη) και έρχομαι να σας πω τι κατάλαβα. Πρώτα απ’ όλα, rebranding ήταν και πάει. Και το λέω αυτό γιατί όσο κι αν έψαχνα, δεν βρήκα κάποια ουσιαστική μετατόπιση μεταξύ του Αλέξη 2015 και του Αλέξη 2025 – και εξηγούμαι. Μπορεί ο Τσίπρας να ξορκίζει στα λόγια την τοξικότητα, ωστόσο οι χαρακτηρισμοί για τους πολιτικούς του αντιπάλους μαρτυρούν το αντίθετο. Σταχυολογώ από τη συνέντευξη που μιλά για «ενόχους για το σκοτάδι της χρεοκοπίας», «αποτυχημένους που δίνουν, ακόμη και σήμερα, μαθήματα», «μια κυβέρνηση που έχει οικοδομήσει ένα καθεστώς διαφθοράς και έναν πρωθυπουργό που λειτουργεί ως ολιγάρχης» «τους συνοδοιπόρους και τους σπόνσορες της διαφθοράς, που ήταν ένοχοι γι’ αυτήν την εθνική τραγωδία». Μη σας τα πολυλογώ, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Τσίπρα «επιμένουν στη δολοφονία της αλήθειας, χωρίς καμιά ντροπή». Σκεφτείτε να μην ήταν κατά της τοξικότητας, τι θα έλεγε…
Αγαπημένη μου αντισυστημικότητα
Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον (ή juicy, μιας και ο σύντροφος Αλέξης τείνει να εντάσσει την αγγλική στην καθημερινότητά του) είναι η αποστροφή του για την τρέχουσα κατάσταση της χώρας. «Το πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκφράσεις του, έχει ξεπέσει στη συνείδηση του λαού. Της μεγάλης πλειοψηφίας τουλάχιστον. Τα κόμματα, η Δικαιοσύνη, η Βουλή, οι θεσμοί, επίσης». Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, ο σύντροφος Τσίπρας το κάνει ακόμα πιο «λιανά» σε άλλα σημεία, εκεί που λέει ότι «η πατρίδα μας χρειάζεται ένα μεγάλο, αποφασιστικό, σοκ που θα το έλεγα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας», αλλά και πιο κάτω, που μιλά για την ανάγκη «να υπάρξει μια “εισβολή” νέων ηθών και προσώπων στην πολιτική». Εγώ πραγματικά, δεν βλέπω καμία αλλαγή. Είτε, λοιπόν, το rebranding δεν δούλεψε και ο σύντροφος Αλέξης επέστρεψε στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» του, είτε η όλη φάση του rebranding ήταν «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, όσοι έχουμε την κατάρα να μην ξεχνάμε, θυμόμαστε όρους όπως «περήφανη διαπραγμάτευση», «έντιμη συμφωνία», «πρόγραμμα διάσωσης» και άλλα πολύ διασκεδαστικά – μέχρι να έρθει ο λογαριασμός, οπότε και μας κοβόταν το γέλιο.
Τα καρφιά για την αντιπολίτευση
Και αν η επίθεση Τσίπρα στον Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία για τις «καθεστωτικές πρακτικές της κυβέρνησης» ήταν αναμενόμενη, αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς από τη συνέντευξη ήταν όσα είπε ο σύντροφος Αλέξης για την αντιπολίτευση. Συγκεκριμένα, ο πρώην (γενικώς) του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «εμφανή αδυναμία της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να ανοίξει έναν δρόμο δημοκρατικής διαφυγής». Χαρακτηρίζει, μάλιστα, τη μειοψηφία της Βουλής «συμφιλιωμένη με τη σημερινή σήψη», καταλογίζοντάς της επιπλέον ότι «δεν διακινδυνεύει υπερβάσεις». Σε αυτό το πλαίσιο ο σύντροφος Τσίπρας «δεν είχε καμιά δυνατότητα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων τον εμπιστεύτηκαν». Χωρίς να θέλω επ’ ουδενί να υποδείξω στους καλούς συναδέλφους τι ερωτήσεις θα κάνουν, στη θέση τους θα εξέφραζα διακριτικά την απορία στον ηγέτη του λαού πώς την επόμενη ημέρα θα συνεργαστεί με πολιτικούς για τους οποίους έχει τόσο κακή άποψη.
! Μιας και αναφέρθηκα στους καλούς συναγωνιστές Παππά και Παπαδημητρίου που πήραν τη συνέντευξη, για τους λάτρεις της στατιστικής ο Τάσος Παππάς πρέπει να είναι από τους τελευταίους Παππάδες (τουλάχιστον από αυτούς χωρίς ράσο) οι οποίοι εξακολουθούν να μιλούν με τον Τσίπρα.
Το βιβλίο και το άνοιγμα στον Καμμένο
Κλείνω τα της συνέντευξης του συντρόφου Αλέξη με δύο τελευταία σημεία που με συγκίνησαν. Το πρώτο έχει να κάνει με το πολυαναμενόμενο βιβλίο του, το οποίο περιγράφει ως «η δική μου κατάθεση για το χτες, αλλά ταυτόχρονα το διαπερνούν, εντελώς συνειδητά, ο προβληματισμός, οι σκέψεις, οι προτάσεις μου, το όραμά μου, επιτρέψτε μου να πω, για το σήμερα και το αύριο». Ξεπερνώντας τον θαυμασμό μου για τον λυρισμό του ανδρός, έχω να παρατηρήσω ότι ο πρόεδρος Τσίπρας επιδιώκει να πάει μπροστά… με την όπισθεν. Βιβλίο δεν έχω γράψει για να ξέρω αν εκδοτικά το συγκεκριμένο τρικ μπορεί να πετύχει, αλλά η εμπειρία μου από την πολιτική λέει ότι εκλογικά κανείς δεν πήγε μακριά έτσι. Και αφού σας είπα όλα τα στραβά της συνέντευξης, ας πω και μια καλή κουβέντα για το γεγονός ότι ο πολίτης Αλέξης δεν ξεχνά τους παλιόφιλούς του. Και το γράφω αυτό γιατί η απάντησή του στην ερώτηση περί πολιτικής αυτοτοποθέτησης μου έκανε λίγο σαν ανταπόδοση στο άνοιγμα του Καμμένου για το οποίο σας έγραφα την Παρασκευή. «Αυτό που μετράει είναι να είμαστε αποτελεσματικοί για τον λαό και τη χώρα μας. “Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια έλεγε ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιαοπίνγκ”», ήταν τα λόγια του πρώην πρωθυπουργού. Να τα βλέπουν αυτά οι «γεφυρατζήδες» και οι οραματιστές του μεγάλου δημοκρατικού μετώπου. Και, αφού τα δουν, να κάνουν τα κουμάντα τους και να προσέλθουν στην κάλπη νηστικοί, γιατί όπως έγινε και το 2015, έχουμε γλαρόσουπα.
Ανοιχτές πόρτες στο ΥΠΕΝ
Σας έγραφα την Παρασκευή για τη συνάντηση του Παπασταύρου με τον Κύπριο ομόλογό του Γιώργο Παπαναστασίου, που όπως φαίνεται έβαλε ξανά σε τροχιά υλοποίησης το καλώδιο. Και τις επόμενες μέρες αναμένονται εξελίξεις στο συγκεκριμένο πεδίο και θέλω να το κρατήσετε αυτό. Όμως, ας περιμένουμε γιατί δεν θέλω να σας πω τα μυστικά που γνωρίζω. Απεναντίας θα σας γράψω για τα καθιερωμένα ραντεβού που πραγματοποιεί ο υπουργός Σταύρος με βουλευτές και αυτοδιοικητικούς κάθε Παρασκευή. Όπως μου είπε ο φίλος μου που συχνάζει στην πλαϊνή πόρτα του υπουργείου Ενέργειας (εκεί που ως γνωστόν ενεργεί ο Παπασταύρου μαζί με τον Τσάφο) την πόρτα του κτιρίου της Μεσογείων πέρασαν προ ημερών ο βουλευτής Δράμας, Δημήτρης Κυριαζίδης (που επανήλθε στην ΚΟ της ΝΔ), η βουλευτής Δωδεκανήσων, Μίκα Ιατρίδη, ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας, Νεκτάριος Φαρμάκης και οι Δήμαρχοι Γλυφάδας και Μετσόβου, Γιώργος Παπανικολάου και Μαρία-Χριστίνα Αβέρωφ.
Προς τους «αποκαλυπτές»
Ο μεγάλος κίνδυνος για μας που γράφουμε και γενικώς που αποκαλύπτουμε ειδήσεις, είναι ότι πάντα υπάρχουν δύο μέρη που γνωρίζουν την απόλυτη αλήθεια. Όταν λοιπόν αυτοί οι δύο διαβάζουν όσα τους αφορούν, αν κάτι μετά μεγάλης ευκολίας μπορούν να διακρίνουν είναι την αλήθεια από το ψέμα. Αυτά προς το παρόν γιατί δεν είναι ώρα για ανακοινώσεις μιας και αποφάσισα να φύγω πέντε έξι μέρες μακριά σας.
