Δεκαετία του 1990. Καλοκαιράκι και ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, παίρνει τον γνωστό του δρόμο για την αγαπημένη του Μύκονο. Μαζί - για πρώτη φορά- παίρνει και τον κατά πολύ νεώτερο του Αναστάση Παπαληγούρα, για τον βάλει "στην ομάδα". Στην πλαζ του ξενοδοχείου πίνουν τον καφέ τους, μεγάλη παρέα και ο Παπαληγούρας - σχεδόν 50 χρόνια νεώτερος από τον Καραμανλή- νοιώθει μια σχετική αμηχανία και δεν μιλάει πολύ. Κάποια στιγμή κοιτάζοντας την θέα , πάει να ανοίξει το στόμα του να "σπάσει ο πάγος" και λέει απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

"Μα, σε τι ωραία χώρα ζούμε!" για να πάρει την χιουμοριστική, αλλά ιδιαίτερα κυνική απάντηση του Καραμανλή

"Πανέμορφη, μακάρι να ήταν και ακατοίκητη" 

Το ανέκδοτο αυτό περιστατικό, καταγράφει για μία ακόμη φορά την τάση που είχε ο Εθνάρχης να θεωρεί δυσκολοκυβέρνητο και ιδιαίτερα αυτοκαταστορφικό τον ελληνικό λαό, απόψεις που είχε διατυπώσει και στον δημόσιο λόγο του, ουκ ολίγες φορές. 

Χαρακτηριστικές δύο φράσεις του, που αποτυπώνουν, αυτή την σκληρή αλήθεια για τους Έλληνες: 

"Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο από το να κυβερνήσεις τους Έλληνες. Και αυτό, γιατί, όλοι νομίζουν ότι είναι ικανοί για όλα"

"Κάθε δέκα χρόνια η Ελλάδα κλωτσάει την τύχη της"