EnΟι περιοδείες του Μητσοτάκη, η ανησυχητική στασιμότητα της κυβέρνησης, η αμερικανική στήριξη των Δημοκρατικών στον Τσίπρα, ο Άγνωστος Στρατιώτης και ο γνωστός Κωστής
Ξεκινά περιοδείες ο Μητσοτάκης
Μετά από τα απανωτά ταξίδια κυρίως εκτός Ελλάδος, ο πρόεδρος Μητσοτάκης, επιστρέφει στην εντός συνόρων δραστηριότητα, ξεκινώντας σειρά επισκέψεων σε Αττική και Μακεδονία. Συγκεκριμένα Πέμπτη και Παρασκευή θα περιοδεύσει στο Λεκανοπέδιο, ενώ την 28η Οκτωβρίου θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, όπου εκτός από την παρέλαση σκοπεύει να κάνει και βόλτα σε νομούς της Κεντρικής Μακεδονίας. Επειδή όπως σας έχω γράψει δεν μου μιλάει άνθρωπος από το κεντρικό μαγαζί (για να θυμηθώ και τον Νικολάκη τον Παππά) από αίσθηση και μόνο καταλαβαίνω ότι ο πρωθυπουργός θέλει να ζεστάνει τις μηχανές, αποκωδικοποιώντας ανά νομό τα μέτρα της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του.
Η ψήφος εμπιστοσύνης του Κόμαρεκ
Επειδή έχουμε (και δη εγώ) μια ροπή στη γκρίνια, σπεύδω να επισημάνω ότι το deal που πέτυχε ο ΟΠΑΠ, έχει μια σοβαρή αντανάκλαση στα πολιτικά και δη αυτά της κυβερνητικής σταθερότητας. Για να ακριβολογώ είναι κάτι σαν ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία την οποία ψήφο έδωσε ο μεγαλομέτοχος του Οργανισμού Κάρελ Κόμαρεκ επιτυγχάνοντας τη συνένωση του ΟΠΑΠ με την Allwyn. Με τη συγκεκριμένη κίνηση δημιουργείται η μεγαλύτερη εταιρεία εισηγμένη στο ελληνικό Χρηματιστήριο και βάζει δυνατά την Ελλάδα στον χώρο του gaming παγκοσμίως καθώς η Αllwyn έχει παρουσία σε 15 χώρες σε όλο τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι τυχαίο ότι ο παγκόσμιος επιχειρηματικός κολοσσός της Αllwyn επέλεξε την Ελλάδα για το μεγάλο βήμα, ενώ αναμένονται και σημαντικές επενδύσεις σε τεχνολογία και καινοτομία. Όμως πρέπει να σας πω ότι η κίνηση, δηλαδή η επιλογή του ελληνικού Χρηματιστήριου από έναν παίχτη όπως η Αllwyn, αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη και για τη διεθνή κοινότητα Σε γενικές γραμμές μιας και μιλάμε για στοιχήματα η χθεσινή ανακοίνωση καταδεικνύει ότι η ελληνική οικονομία παραμένει ελκυστική για τους μεγάλους παίκτες.
Ο Άγνωστος Στρατιώτης και ο γνωστός Κωστής
Παρακολουθώ με εξαιρετικά (οφείλω να παραδεχτώ) μεγάλο ενδιαφέρον τα όσα εκτυλίσσονται με πρωτοβουλία του προέδρου Μητσοτάκη σε σχέση με το τσαντίρι μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Αν κατάλαβα καλά μάλιστα η μπάλα δόθηκε στα πόδια του υπουργού Δένδια, ο οποίος αν θυμάμαι καλά πήρε κάποια στιγμή το μέρος του Ρούτσι, ο οποίος αντέδρασε στα όσα δρομολογεί η κυβέρνηση σε σχέση με τον Άγνωστο Στρατιώτη. Όμως όλα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά στην ετεροχρονισμένη παρέμβαση του γνωστού Κωστή, που κάθε φορά παρεμβαίνει όταν προηγουμένως έχει διασφαλίσει ότι έχουν παρέμβει όλοι οι υπόλοιποι για να έρθει και να παρέμβει εκ του ασφαλούς και ο ίδιος. Εν προκειμένω ο αντιπρόεδρος Χατζηδάκης βλέποντας ότι η καυτή πατάτα βρίσκεται πλέον στα χέρια του υπουργού Άμυνας είπε να το παίξει (κάπως) σκληρός Κρητίκαρος.
Η εισήγηση Σκέρτσου το Σύνταγμα
Με την ευκαιρία να σας πω ότι αυτός που εισηγήθηκε να ξεκινήσει η κουβέντα για τα τσαντίρια μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, ήταν ο υπουργός Σκέρτσος, που πρότεινε να πάει η αρμοδιότητα αποκλειστικά και μόνο στο υπουργείο Άμυνας. Και έχει ιδιαίτερη αξία το γεγονός ότι το πρότεινε ο Άκης, δεδομένου ότι αν δεν με απατά η μνήμη μου, την περίοδο των συλλαλητηρίων, είχε δηλώσει ότι αν δεν ήταν υπουργός θα κατέβαινε και ο ίδιος στις διαδηλώσεις. Επειδή μπορεί να του δοθεί η ευκαιρία να το επιχειρήσει στο μέλλον, προφανώς και θέλει να διαδηλώσει σε μια πλατεία που θα έχει ως φόντο των Άγνωστο Στρατιώτη και όχι τους άγνωστους διαδηλωτές με τις σκηνές.
Περί Αγνώστου Στρατιώτη
Άφησα σκόπιμα να «κάτσει» λίγο η σκόνη του θέματος της φύλαξης του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Και για να ευλογήσω λίγο τα γένια μου, νομίζω ότι μπορώ να αισθάνομαι δικαιωμένος. Κι αυτό γιατί στην προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώθηκαν δύο αγαπημένα «σπορ» των Ελλήνων που ασχολούνται με την πολιτική: η αδυναμία τους (με την καλή έννοια) σε συζητήσεις επί ζητημάτων που σε όλον τον πλανήτη είναι λυμένα και η αδυναμία τους (με την κακή έννοια) να κατανοήσουν την ουσία του προβλήματος. Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή: δεν χρειάζεται ούτε να έχεις πολεμήσει στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο, ούτε να έχει υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις στην Κύπρο για να αντιλαμβάνεσαι ότι το συγκεκριμένο μνημείο είναι πέρα και πάνω από κάθε διεκδίκηση. Το σεβάστηκαν μέχρι και οι «αγανακτισμένοι» το 2011. Τώρα, για την αντιπολίτευση δεν είναι τόσο αυτονόητο. Και όταν το αυτονόητο για την κοινωνία δεν είναι αυτονόητο για ένα κόμμα (ή εν προκειμένω για πολλά κόμματα), ξέρουμε όλοι τι γίνεται.
Απολογούνται γιατί έκαναν σωστά τη δουλειά τους
Αυτό που αδυνατεί η αντιπολίτευση να καταλάβει είναι ότι η εικόνα που εκπέμπει τους τελευταίους μήνες το μνημείο απάδει του σκοπού του. Και η εικόνα έχει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του Δημάρχου Χάρη Δούκα και της Αντιδημάρχου Καθαριότητας Ρωξάνης Μπέη. Σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, οι δύο αυτοδιοικητικοί της πρωτεύουσας έσπευσαν να ζητήσουν συγγνώμη γιατί άσκησαν (για μια φορά, θα πουν οι κακοπροαίρετοι) τα καθήκοντά τους στον τομέα της καθαριότητας. Ήταν μετά το συλλαλητήριο για την πρώτη επέτειο του δυστυχήματος των Τεμπών, όταν οι υπηρεσίες καθαρισμού του Δήμου Αθηναίων έκαναν αυτό που κάνουν πάντα μετά από αντίστοιχα γεγονότα. Καθαρίζουν τα συνθήματα από τοίχους και πεζοδρόμια – πολλώ δε μάλλον στον περιβάλλοντα χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Μεταξύ όσων σβήστηκαν ήταν και τα ονόματα των θυμάτων. Έκτοτε, μετά τις συγγνώμες των αρμοδίων, τα ονόματα όχι μόνο ξαναγράφτηκαν, αλλά «φρεσκάρονται» τακτικά, ενώ αποκτούν και «περίφραξη» με λουλούδια.
Ενοχλεί
Η εικόνα αυτή ενοχλεί πολύ κόσμο – μεταξύ των οποίων και ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης. Προφανέστατα όχι γιατί θέλει κανείς να ξεχαστούν τα ονόματα των αθώων θυμάτων (αυτό έλειπε), αλλά γιατί υπάρχουν κάποιοι χώροι που προορίζονται για έναν ιερό σκοπό. Εξάλλου, η ίδια η Δημοτική Αρχή που εδώ και έξι μήνες αρνείται να ασκήσει τις αρμοδιότητές της, έχει ανεγείρει μνημείο Τεμπών απέναντι από την Τεχνόπολη. Και πολύ καλά έχει κάνει, θα πω χωρίς καμία περιστροφή. Γιατί, όμως, το καθήκον που εκπλήρωσε απέναντι στα θύματα και τις οικογένειές τους αρνείται να το εκπληρώσει σε ένα από τα εμβληματικότερα τοπόσημα της Αθήνας; Γιατί να πρέπει ένα μνημείο και μια τραγωδία να αντιπαρατίθενται, διχάζοντας την κοινωνία αντί να την ενώνουν; Αυτό είναι τελικά που ενοχλεί.
Κάντο όπως ο Καμίνης
Και κάπως έτσι εμφανίζεται η κυβέρνηση, δίνοντας αυτό που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις: λύση. Που μπορεί να μην είναι η ιδανική (δηλαδή να μείνει στον Δήμο, ο οποίος επί δεκαετίες φροντίζει υποδειγματικά την ευταξία του μνημείου), αλλά είναι λύση. Και όταν μια κατάσταση κακοφορμίζει τόσο πολύ, το να κλείσει το κεφάλαιο έρχεται πρώτο στο ενδιαφέρον των πολιτών. Θυμηθείτε – μιας και τους ανέφερα και πιο πάνω – τι συνέβη με τους «αγανακτισμένους»: κάπου στο δίμηνο η κατασκήνωση στην Πλατεία Συντάγματος έλαβε τέλος. Πώς έγινε; Ήρθε ένα πρωί το συνεργείο του Δήμου και τα μάζεψε όλα. Όμορφα, ωραία, δημοκρατικά. Δεν φώναξαν τότε οι γνωστοί κινηματικοί; Φώναξαν. Τι έγινε; Τίποτα. Και θυμάστε μήπως ποιος ήταν τότε Δήμαρχος Αθηναίων; Μήπως κανένας αιμοσταγής δεξιός; Μπα. Ο Καμίνης ήταν, που δεξιό δεν τον λες. Δεν ζήτησε, λοιπόν, κανείς από τον σύντροφο Δούκα και την κλίκα του στο ΠΑΣΟΚ να κάνουν κάτι πρωτότυπο. Να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Καμίνη έπρεπε.
Σβήνουν τα ονόματα
Συνεχίζω και γράφω επί του ίδιου θέματος, μεταφέροντας την πληροφορία ότι σήμερα, αναμένεται να σβηστούν και τα ονόματα των 57 θυμάτων που χάθηκαν στα Τεμπη. Και άργησε να συμβεί αυτό θα προσθέσω, αφού σε καμία σοβαρή χώρα του κόσμου, δεν θα έμεναν πάνω από μια μέρα γραμμένα και δη στο κεντρικότερο σημείο της πόλης. Επίσης τους νεκρούς δεν τους τιμούμε περιφέροντας τη μνήμη τους από πλατεία σε πλατεία, αλλά προσπαθώντας να τους θυμόμαστε για πάντα. Με την ευκαιρία να σας πω ότι το γεγονός ότι ο νομοθέτης έχει προβλέψει να κηδεύουμε όσους φεύγουν από τη ζωή στα κοιμητήρια και όχι στην πλατεία του χωριού, προφανώς και το έχει κάνει για συγκεκριμένο λόγο. Τέλος και επειδή έχω χάσει αδερφό στην άσφαλτο, πιστέψτε με ότι δεν μου πέρασε ούτε λεπτό να του φτιάξω ένα μνήμα στον τόπο που χάθηκε, ούτε φυσικά να πάω να γράψω το όνομα του, στην πλατεία της αγοράς των Χανίων, μαζί με τα εκατοντάδες άλλα θύματα που χάθηκαν άδικα όλα αυτά τα χρόνια στον ΒΟΑΚ.
Ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ
Έμαθα -όσο μπορώ βέβαια λόγω του γνωστού αποκλεισμού μου από τη ροή πληροφοριών από το Μαξίμου, καθώς ακόμα και ο Πίνατ μου κρατάει μούτρα- ότι η πρόσκληση προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη να πάρει μέρος στις διαπραγματεύσεις στην Αίγυπτο για την επόμενη μέρα για το Παλαιστινιακό, προκάλεσε ένα σοκ ικανοποίησης στον πρωθυπουργό και το επιτελείο του. Ήταν μια ευχάριστη, απροσδόκητη έκπληξη, αν φανταστεί κανείς ότι το Μαξίμου αναζητούσε τρόπους βελτίωσης των σχέσεών του με τον πρόεδρο Τραμπ. Τελικά, όπως μου είπε ένας αξιόπιστος διπλωμάτης, αυτό που συνέβη έδειξε και τις προθέσεις του Λευκού Οίκου για εμάς. Όπως εκτίμησε, διαφαίνεται πως οι ΗΠΑ ευνοούν τη διαμόρφωση ενός ισχυρού άξονα στην Ανατολική Μεσόγειο, που θα αποτελείται από την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Κι αυτό, πρόσθεσε, είναι το βαθύτερο νόημα και η μεγάλη αξία της πρόσκλησής μας – όπως και του Προέδρου της Κύπρου Νίκου Χριστοδουλίδη. Αν μπορώ να καταλάβω κάτι με το δικό μου το μυαλό είναι ότι άγιο είχαμε που δεν ακούσαμε τις υστερικές φωνές της δικής μας αντιπολίτευσης να κόψουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, που όχι μόνο βγαίνει ενισχυμένο από την εκεχειρία αλλά προφανώς εκτιμά και τη στάση της χώρας μας τα δύσκολα αυτά χρόνια που πέρασαν και τιμά τη συμμαχία με την Ελλάδα. Το ξέρω ότι θα στεναχωρήσω κάποιους που ακόμα κλαίνε γιατί έληξε ο πόλεμος στη Γάζα, αλλά μήπως δεν προέχει να προτάξουμε τα συμφέροντα της χώρας στους ταραγμένους αυτούς καιρούς;
! Σας έγραφα χτες για την πρωτοφανή απεργία και τις διαδηλώσεις της περασμένης Παρασκευής κατά του Ισραήλ, με σύνθημα «From the river to the sea», από τον ποταμό Ιορδάνη μέχρι τη θάλασσα δηλαδή, με απλά ελληνικά για την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη. Κι εκεί που νόμιζα ότι πιάσαμε πάτο, ένας φίλος από το Λονδίνο μου έστειλε αφίσα διαδήλωσης το περασμένο Σάββατο, με κεντρικό αίτημα την έκκληση για στρατιωτική επέμβαση στη Γάζα ώστε να εξαφανιστεί από το χάρτη το Ισραήλ και να δημιουργηθεί ένα μόνο κράτος αυτό των Παλαιστινίων. Τελικά υπάρχουν και χειρότερα, δυστυχώς…
Η γέννηση της «Τσιπρολογίας» και οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ
Εκτός από τα όσα διαβάζω για τον Τσίπρα -παρεμπιπτόντως βλέπω πολλούς φίλους του παρελθόντος να του τα ρίχνουν, αρχής γενομένης από τον φίλο μου Βαξεβάνη αλλά και τον Λακόπουλο- πλέον απολαμβάνω αυτό που από σήμερα θα ονομάζω «Τσιπρολογία». Είναι οι φήμες ή οι υπόγειες «πληροφορίες» που φτάνουν στα αυτιά μου, για τα σχέδιά του, τις άγνωστες πτυχές του βιβλίου του, τους αόρατους συνεργάτες του και τη στήριξη που απολαμβάνει. Για το τελευταίο, να σας πω ότι κάποιοι, που ήδη θεωρούν τον σύντροφο Αλέξη έτοιμο να αναλάβει την πρωθυπουργία όπου νάναι διαδίδουν ότι ο Τσίπρας έχει τη στήριξη ισχυρών κύκλων του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Δεν ξέρω κατά πόσο οι «ανώνυμοι Δημοκρατικοί» με τα χάλια που έχουν και τις ήττες που τρώνε από τον Τραμπ έχουν καιρό να προμοτάρουν τον Τσίπρα στη χώρα μας. Απλά, θέλω να θυμίσω στους διαπρύσιους ψιθυριστές ότι και ο Στέφανος Κασσελάκης, όταν μας ήρθε ουρανοκατέβατος και έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με τις ευλογίες του πρώην πρωθυπουργού, λεγόταν ότι είχε τη στήριξη ισχυρής μερίδας των Δημοκρατικών, με χρηματοοικονομικές προσβάσεις και παράλληλη στήριξη από το τμήμα ΛΟΑΤΚΙ των Δημοκρατικών. Τελικά, εκ του αποτελέσματος, δεν του βγήκε σε καλό του Stefanos, που ακόμα υποφέρει από το σοκ αποκαθήλωσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και την αδιαφορία των ΜΜΕ…
Παραιτούνται τις επόμενες μέρες οι γενικοί
Όσοι εκ των γενικών γραμματέων επιθυμούν να πολιτευτούν οφείλουν μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα να έχουν υποβάλει την παραίτησή τους. Αν και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον κάτι μου λέει ότι το Μαξίμου θα εκμεταλλευτεί τις δυο, τρεις παραιτήσεις μήπως και κάνει καμιά δεκαριά αλλαγές σε γενικούς γραμματείς. Φυσικά το θέμα είναι ότι αυτοί που έρχονται, ενδεχομένως να είναι και χειρότεροι από αυτούς που φεύγουν. Βλέπετε στην παρούσα φάση είναι δύσκολο να βρεις κανονικό άνθρωπο (που να έχει δουλειά) να ενδιαφέρεται να κάνει μια τέτοια αυτοθυσία.
Ανησυχητική στασιμότητα
Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τη δημοσκόπηση της GPO που διενεργήθηκε για λογαριασμό του ομοσταύλου ραδιοφώνου των «Παραπολιτικών» και δεν σας κρύβω ότι άρχισα να ανησυχώ από το γεγονός ότι τα ποσοστά της ΝΔ μοιάζουν να έχουν «παγώσει». Αυτοί που ξέρουν από έρευνες αποδίδουν τη στασιμότητα στο γεγονός ότι δεν επετεύχθη ο στόχος της ΔΕΘ. Κι όταν λέμε στόχος, αναφέρομαι σε αυτόν του να πείσει τους ψηφοφόρους ο πρόεδρος Μητσοτάκης για τη χρησιμότητα των μέτρων που εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη. Σε κάθε περίπτωση και επειδή όσοι συμβουλεύουν εδώ και χρόνια τον αρχηγό Κυριάκο, αποφεύγουν να του πουν την αλήθεια, θεωρώ πως δεν έχει βρεθεί ένας χριστιανός (αν υπάρχουν τέτοιοι στο Μαξίμου) που να κάτσει και να πει στον πρωθυπουργό αυτά που συζητούνται στα καφενεία και που απασχολούν την πλειοψηφία των πολιτών. Γιατί όσο μιλούν για τους ψηφιακούς πίνακες, το my street, τα δικαιώματα των gay και γενικώς εστιάζουν στην ενσυναίσθηση, ολοένα και θα χάνεται η μπάλα από το γήπεδο της πολιτικής. Δεν θα βαρεθώ να γράφω ότι η ΝΔ δεν είναι ούτε «Ποτάμι», ούτε φυσικά κεντροαριστερό κόμμα. Γι’ αυτό επιβάλλεται και αυτό φαίνεται από τις έρευνες να επαναπροσεγγίσει πολιτικά το ακροατήριό της, το οποίο φλερτάρει εσχάτως μέχρι και με το αδημιούργητο κόμμα του πρόεδρου Σαμαρά.
Το τηλεφώνημα της θείας μου για την ισότητα στο γάμο
Με πήρε χθες η θεία μου πρωί, πρωί με την αυγούλα, κάπου στις 04:00 ώρα Αμερικής και άρχισε να μου λέει διάφορα που άκουσε την Κυριακή στην εκκλησία από κάτι Χανιώτες παπάδες που όπως κατάλαβα δεν πολυσυμπαθούν τον πρόεδρο Μητσοτάκη. Χωρίς ανάσα λες και πλησίαζε το τέλος του κόσμου, επηρεασμένη από τους ιερείς, μου ζήτησε να μεταφέρω (μέσα στη μέρα) στον λατρεμένο της Κυριάκο, την ανάγκη να καταργηθεί όσο δεν θα είναι αργά ο νόμος για την ισότητα στο γάμο. Σύμφωνα με την 85χρονη Χανιώτισσα, που μετέφερε αυτολεξεί τα όσα είχε ακούσει από τους παπάδες, αν ο Μητσοτάκης δεν καταλάβει την τεράστια ζημιά που έχει υποστεί από το συγκεκριμένο νομοθέτημα, δύσκολα θα μπορέσει να ανακάμψει όσα εκατομμύρια κι αν μοιράσει στο δρόμο προς τις κάλπες. Επειδή λοιπόν κάθε που μου τηλεφωνεί η θεία μου, οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει την ικανότητα να με γεμίζει με προβληματισμούς, προσπάθησα να ψάξω το θέμα και ρώτησα αν υπάρχει (έστω και απειροελάχιστη) πιθανότητα για ένα casus belli από την πλευρά του αρχηγού Κυριάκου για τον γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών. Ένας εξ αυτών που ρώτησα μου είπε ότι αν και πριν από κάμποσο καιρό δεν ήθελε ούτε ν’ ακούσει για την προοπτική της κατάργησης του επίμαχου νόμου, πλέον και έχοντας καταγράψει το χαμηλό ενδιαφέρον επί του συγκεκριμένου πεδίου, δεν αποκλείεται να το ξανασκεφτεί. Πάντως αν κρίνω από τη ζημία που έχει υποστεί το κυβερνών κόμμα από το σχετικό νομοσχέδιο, μπορώ να ρισκάρω μια εκτίμηση, γράφοντας ότι η κατάργηση του νόμου θα ήταν κάτι παραπάνω από λυτρωτική για τη ΝΔ, αφού θα ακύρωνε την καμπάνια που ετοιμάζουν οι παπάδες αλλά και όσοι επενδύουν από τα δεξιά στο συγκεκριμένο θέμα.
Μαζεύοντας το χαρτί
Παρακολουθώντας χθες το briefing, ομολογώ ότι ακόμα κι εγώ έναν πόντο στο Μαξίμου θα τον δώσω. Τι είπε, λοιπόν, για το θέμα ο εκπρόσωπος Μαρινάκης; «Έχουμε αποφασίσει και εγώ θα πω και με αυτοκριτική του δικού μας πολιτικού χώρου -και αργήσαμε ως πολιτικός χώρος- να συμβαδίσουμε με τις υγιείς επιδιώξεις των νοικοκυραίων, της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών». Αμέσως πιο πριν, το είχε κωδικοποιήσει ακόμα πιο «στακάτα»: «Η κοινωνία τι λέει, στο κράτος, συνολικά στην πολιτεία; “Και αργήσατε”. Και η αντιπολίτευση τι λέει; “Γιατί το κάνετε;” Δηλαδή η αντιπολίτευση είναι στο άλλο άκρο από εκεί που είναι η κοινωνία. Η σιωπηρή πλειοψηφία που λέμε». Έτσι μαζεύεται το χαρτί σε αυτές τις περιπτώσεις που τραβάνε καιρό: πρώτα βρίσκεις λύση, και μετά αντί να θριαμβολογείς, κάνεις δημόσια την αυτοκριτική σου.
Μετά από τα απανωτά ταξίδια κυρίως εκτός Ελλάδος, ο πρόεδρος Μητσοτάκης, επιστρέφει στην εντός συνόρων δραστηριότητα, ξεκινώντας σειρά επισκέψεων σε Αττική και Μακεδονία. Συγκεκριμένα Πέμπτη και Παρασκευή θα περιοδεύσει στο Λεκανοπέδιο, ενώ την 28η Οκτωβρίου θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, όπου εκτός από την παρέλαση σκοπεύει να κάνει και βόλτα σε νομούς της Κεντρικής Μακεδονίας. Επειδή όπως σας έχω γράψει δεν μου μιλάει άνθρωπος από το κεντρικό μαγαζί (για να θυμηθώ και τον Νικολάκη τον Παππά) από αίσθηση και μόνο καταλαβαίνω ότι ο πρωθυπουργός θέλει να ζεστάνει τις μηχανές, αποκωδικοποιώντας ανά νομό τα μέτρα της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του.
Η ψήφος εμπιστοσύνης του Κόμαρεκ
Επειδή έχουμε (και δη εγώ) μια ροπή στη γκρίνια, σπεύδω να επισημάνω ότι το deal που πέτυχε ο ΟΠΑΠ, έχει μια σοβαρή αντανάκλαση στα πολιτικά και δη αυτά της κυβερνητικής σταθερότητας. Για να ακριβολογώ είναι κάτι σαν ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία την οποία ψήφο έδωσε ο μεγαλομέτοχος του Οργανισμού Κάρελ Κόμαρεκ επιτυγχάνοντας τη συνένωση του ΟΠΑΠ με την Allwyn. Με τη συγκεκριμένη κίνηση δημιουργείται η μεγαλύτερη εταιρεία εισηγμένη στο ελληνικό Χρηματιστήριο και βάζει δυνατά την Ελλάδα στον χώρο του gaming παγκοσμίως καθώς η Αllwyn έχει παρουσία σε 15 χώρες σε όλο τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι τυχαίο ότι ο παγκόσμιος επιχειρηματικός κολοσσός της Αllwyn επέλεξε την Ελλάδα για το μεγάλο βήμα, ενώ αναμένονται και σημαντικές επενδύσεις σε τεχνολογία και καινοτομία. Όμως πρέπει να σας πω ότι η κίνηση, δηλαδή η επιλογή του ελληνικού Χρηματιστήριου από έναν παίχτη όπως η Αllwyn, αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη και για τη διεθνή κοινότητα Σε γενικές γραμμές μιας και μιλάμε για στοιχήματα η χθεσινή ανακοίνωση καταδεικνύει ότι η ελληνική οικονομία παραμένει ελκυστική για τους μεγάλους παίκτες.
Ο Άγνωστος Στρατιώτης και ο γνωστός Κωστής
Παρακολουθώ με εξαιρετικά (οφείλω να παραδεχτώ) μεγάλο ενδιαφέρον τα όσα εκτυλίσσονται με πρωτοβουλία του προέδρου Μητσοτάκη σε σχέση με το τσαντίρι μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Αν κατάλαβα καλά μάλιστα η μπάλα δόθηκε στα πόδια του υπουργού Δένδια, ο οποίος αν θυμάμαι καλά πήρε κάποια στιγμή το μέρος του Ρούτσι, ο οποίος αντέδρασε στα όσα δρομολογεί η κυβέρνηση σε σχέση με τον Άγνωστο Στρατιώτη. Όμως όλα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά στην ετεροχρονισμένη παρέμβαση του γνωστού Κωστή, που κάθε φορά παρεμβαίνει όταν προηγουμένως έχει διασφαλίσει ότι έχουν παρέμβει όλοι οι υπόλοιποι για να έρθει και να παρέμβει εκ του ασφαλούς και ο ίδιος. Εν προκειμένω ο αντιπρόεδρος Χατζηδάκης βλέποντας ότι η καυτή πατάτα βρίσκεται πλέον στα χέρια του υπουργού Άμυνας είπε να το παίξει (κάπως) σκληρός Κρητίκαρος.
Η εισήγηση Σκέρτσου το Σύνταγμα
Με την ευκαιρία να σας πω ότι αυτός που εισηγήθηκε να ξεκινήσει η κουβέντα για τα τσαντίρια μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, ήταν ο υπουργός Σκέρτσος, που πρότεινε να πάει η αρμοδιότητα αποκλειστικά και μόνο στο υπουργείο Άμυνας. Και έχει ιδιαίτερη αξία το γεγονός ότι το πρότεινε ο Άκης, δεδομένου ότι αν δεν με απατά η μνήμη μου, την περίοδο των συλλαλητηρίων, είχε δηλώσει ότι αν δεν ήταν υπουργός θα κατέβαινε και ο ίδιος στις διαδηλώσεις. Επειδή μπορεί να του δοθεί η ευκαιρία να το επιχειρήσει στο μέλλον, προφανώς και θέλει να διαδηλώσει σε μια πλατεία που θα έχει ως φόντο των Άγνωστο Στρατιώτη και όχι τους άγνωστους διαδηλωτές με τις σκηνές.
Περί Αγνώστου Στρατιώτη
Άφησα σκόπιμα να «κάτσει» λίγο η σκόνη του θέματος της φύλαξης του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Και για να ευλογήσω λίγο τα γένια μου, νομίζω ότι μπορώ να αισθάνομαι δικαιωμένος. Κι αυτό γιατί στην προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώθηκαν δύο αγαπημένα «σπορ» των Ελλήνων που ασχολούνται με την πολιτική: η αδυναμία τους (με την καλή έννοια) σε συζητήσεις επί ζητημάτων που σε όλον τον πλανήτη είναι λυμένα και η αδυναμία τους (με την κακή έννοια) να κατανοήσουν την ουσία του προβλήματος. Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή: δεν χρειάζεται ούτε να έχεις πολεμήσει στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο, ούτε να έχει υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις στην Κύπρο για να αντιλαμβάνεσαι ότι το συγκεκριμένο μνημείο είναι πέρα και πάνω από κάθε διεκδίκηση. Το σεβάστηκαν μέχρι και οι «αγανακτισμένοι» το 2011. Τώρα, για την αντιπολίτευση δεν είναι τόσο αυτονόητο. Και όταν το αυτονόητο για την κοινωνία δεν είναι αυτονόητο για ένα κόμμα (ή εν προκειμένω για πολλά κόμματα), ξέρουμε όλοι τι γίνεται.
Απολογούνται γιατί έκαναν σωστά τη δουλειά τους
Αυτό που αδυνατεί η αντιπολίτευση να καταλάβει είναι ότι η εικόνα που εκπέμπει τους τελευταίους μήνες το μνημείο απάδει του σκοπού του. Και η εικόνα έχει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του Δημάρχου Χάρη Δούκα και της Αντιδημάρχου Καθαριότητας Ρωξάνης Μπέη. Σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, οι δύο αυτοδιοικητικοί της πρωτεύουσας έσπευσαν να ζητήσουν συγγνώμη γιατί άσκησαν (για μια φορά, θα πουν οι κακοπροαίρετοι) τα καθήκοντά τους στον τομέα της καθαριότητας. Ήταν μετά το συλλαλητήριο για την πρώτη επέτειο του δυστυχήματος των Τεμπών, όταν οι υπηρεσίες καθαρισμού του Δήμου Αθηναίων έκαναν αυτό που κάνουν πάντα μετά από αντίστοιχα γεγονότα. Καθαρίζουν τα συνθήματα από τοίχους και πεζοδρόμια – πολλώ δε μάλλον στον περιβάλλοντα χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Μεταξύ όσων σβήστηκαν ήταν και τα ονόματα των θυμάτων. Έκτοτε, μετά τις συγγνώμες των αρμοδίων, τα ονόματα όχι μόνο ξαναγράφτηκαν, αλλά «φρεσκάρονται» τακτικά, ενώ αποκτούν και «περίφραξη» με λουλούδια.
Ενοχλεί
Η εικόνα αυτή ενοχλεί πολύ κόσμο – μεταξύ των οποίων και ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης. Προφανέστατα όχι γιατί θέλει κανείς να ξεχαστούν τα ονόματα των αθώων θυμάτων (αυτό έλειπε), αλλά γιατί υπάρχουν κάποιοι χώροι που προορίζονται για έναν ιερό σκοπό. Εξάλλου, η ίδια η Δημοτική Αρχή που εδώ και έξι μήνες αρνείται να ασκήσει τις αρμοδιότητές της, έχει ανεγείρει μνημείο Τεμπών απέναντι από την Τεχνόπολη. Και πολύ καλά έχει κάνει, θα πω χωρίς καμία περιστροφή. Γιατί, όμως, το καθήκον που εκπλήρωσε απέναντι στα θύματα και τις οικογένειές τους αρνείται να το εκπληρώσει σε ένα από τα εμβληματικότερα τοπόσημα της Αθήνας; Γιατί να πρέπει ένα μνημείο και μια τραγωδία να αντιπαρατίθενται, διχάζοντας την κοινωνία αντί να την ενώνουν; Αυτό είναι τελικά που ενοχλεί.
Κάντο όπως ο Καμίνης
Και κάπως έτσι εμφανίζεται η κυβέρνηση, δίνοντας αυτό που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις: λύση. Που μπορεί να μην είναι η ιδανική (δηλαδή να μείνει στον Δήμο, ο οποίος επί δεκαετίες φροντίζει υποδειγματικά την ευταξία του μνημείου), αλλά είναι λύση. Και όταν μια κατάσταση κακοφορμίζει τόσο πολύ, το να κλείσει το κεφάλαιο έρχεται πρώτο στο ενδιαφέρον των πολιτών. Θυμηθείτε – μιας και τους ανέφερα και πιο πάνω – τι συνέβη με τους «αγανακτισμένους»: κάπου στο δίμηνο η κατασκήνωση στην Πλατεία Συντάγματος έλαβε τέλος. Πώς έγινε; Ήρθε ένα πρωί το συνεργείο του Δήμου και τα μάζεψε όλα. Όμορφα, ωραία, δημοκρατικά. Δεν φώναξαν τότε οι γνωστοί κινηματικοί; Φώναξαν. Τι έγινε; Τίποτα. Και θυμάστε μήπως ποιος ήταν τότε Δήμαρχος Αθηναίων; Μήπως κανένας αιμοσταγής δεξιός; Μπα. Ο Καμίνης ήταν, που δεξιό δεν τον λες. Δεν ζήτησε, λοιπόν, κανείς από τον σύντροφο Δούκα και την κλίκα του στο ΠΑΣΟΚ να κάνουν κάτι πρωτότυπο. Να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Καμίνη έπρεπε.
Σβήνουν τα ονόματα
Συνεχίζω και γράφω επί του ίδιου θέματος, μεταφέροντας την πληροφορία ότι σήμερα, αναμένεται να σβηστούν και τα ονόματα των 57 θυμάτων που χάθηκαν στα Τεμπη. Και άργησε να συμβεί αυτό θα προσθέσω, αφού σε καμία σοβαρή χώρα του κόσμου, δεν θα έμεναν πάνω από μια μέρα γραμμένα και δη στο κεντρικότερο σημείο της πόλης. Επίσης τους νεκρούς δεν τους τιμούμε περιφέροντας τη μνήμη τους από πλατεία σε πλατεία, αλλά προσπαθώντας να τους θυμόμαστε για πάντα. Με την ευκαιρία να σας πω ότι το γεγονός ότι ο νομοθέτης έχει προβλέψει να κηδεύουμε όσους φεύγουν από τη ζωή στα κοιμητήρια και όχι στην πλατεία του χωριού, προφανώς και το έχει κάνει για συγκεκριμένο λόγο. Τέλος και επειδή έχω χάσει αδερφό στην άσφαλτο, πιστέψτε με ότι δεν μου πέρασε ούτε λεπτό να του φτιάξω ένα μνήμα στον τόπο που χάθηκε, ούτε φυσικά να πάω να γράψω το όνομα του, στην πλατεία της αγοράς των Χανίων, μαζί με τα εκατοντάδες άλλα θύματα που χάθηκαν άδικα όλα αυτά τα χρόνια στον ΒΟΑΚ.
Ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ
Έμαθα -όσο μπορώ βέβαια λόγω του γνωστού αποκλεισμού μου από τη ροή πληροφοριών από το Μαξίμου, καθώς ακόμα και ο Πίνατ μου κρατάει μούτρα- ότι η πρόσκληση προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη να πάρει μέρος στις διαπραγματεύσεις στην Αίγυπτο για την επόμενη μέρα για το Παλαιστινιακό, προκάλεσε ένα σοκ ικανοποίησης στον πρωθυπουργό και το επιτελείο του. Ήταν μια ευχάριστη, απροσδόκητη έκπληξη, αν φανταστεί κανείς ότι το Μαξίμου αναζητούσε τρόπους βελτίωσης των σχέσεών του με τον πρόεδρο Τραμπ. Τελικά, όπως μου είπε ένας αξιόπιστος διπλωμάτης, αυτό που συνέβη έδειξε και τις προθέσεις του Λευκού Οίκου για εμάς. Όπως εκτίμησε, διαφαίνεται πως οι ΗΠΑ ευνοούν τη διαμόρφωση ενός ισχυρού άξονα στην Ανατολική Μεσόγειο, που θα αποτελείται από την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Κι αυτό, πρόσθεσε, είναι το βαθύτερο νόημα και η μεγάλη αξία της πρόσκλησής μας – όπως και του Προέδρου της Κύπρου Νίκου Χριστοδουλίδη. Αν μπορώ να καταλάβω κάτι με το δικό μου το μυαλό είναι ότι άγιο είχαμε που δεν ακούσαμε τις υστερικές φωνές της δικής μας αντιπολίτευσης να κόψουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, που όχι μόνο βγαίνει ενισχυμένο από την εκεχειρία αλλά προφανώς εκτιμά και τη στάση της χώρας μας τα δύσκολα αυτά χρόνια που πέρασαν και τιμά τη συμμαχία με την Ελλάδα. Το ξέρω ότι θα στεναχωρήσω κάποιους που ακόμα κλαίνε γιατί έληξε ο πόλεμος στη Γάζα, αλλά μήπως δεν προέχει να προτάξουμε τα συμφέροντα της χώρας στους ταραγμένους αυτούς καιρούς;
! Σας έγραφα χτες για την πρωτοφανή απεργία και τις διαδηλώσεις της περασμένης Παρασκευής κατά του Ισραήλ, με σύνθημα «From the river to the sea», από τον ποταμό Ιορδάνη μέχρι τη θάλασσα δηλαδή, με απλά ελληνικά για την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη. Κι εκεί που νόμιζα ότι πιάσαμε πάτο, ένας φίλος από το Λονδίνο μου έστειλε αφίσα διαδήλωσης το περασμένο Σάββατο, με κεντρικό αίτημα την έκκληση για στρατιωτική επέμβαση στη Γάζα ώστε να εξαφανιστεί από το χάρτη το Ισραήλ και να δημιουργηθεί ένα μόνο κράτος αυτό των Παλαιστινίων. Τελικά υπάρχουν και χειρότερα, δυστυχώς…
Η γέννηση της «Τσιπρολογίας» και οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ
Εκτός από τα όσα διαβάζω για τον Τσίπρα -παρεμπιπτόντως βλέπω πολλούς φίλους του παρελθόντος να του τα ρίχνουν, αρχής γενομένης από τον φίλο μου Βαξεβάνη αλλά και τον Λακόπουλο- πλέον απολαμβάνω αυτό που από σήμερα θα ονομάζω «Τσιπρολογία». Είναι οι φήμες ή οι υπόγειες «πληροφορίες» που φτάνουν στα αυτιά μου, για τα σχέδιά του, τις άγνωστες πτυχές του βιβλίου του, τους αόρατους συνεργάτες του και τη στήριξη που απολαμβάνει. Για το τελευταίο, να σας πω ότι κάποιοι, που ήδη θεωρούν τον σύντροφο Αλέξη έτοιμο να αναλάβει την πρωθυπουργία όπου νάναι διαδίδουν ότι ο Τσίπρας έχει τη στήριξη ισχυρών κύκλων του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Δεν ξέρω κατά πόσο οι «ανώνυμοι Δημοκρατικοί» με τα χάλια που έχουν και τις ήττες που τρώνε από τον Τραμπ έχουν καιρό να προμοτάρουν τον Τσίπρα στη χώρα μας. Απλά, θέλω να θυμίσω στους διαπρύσιους ψιθυριστές ότι και ο Στέφανος Κασσελάκης, όταν μας ήρθε ουρανοκατέβατος και έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με τις ευλογίες του πρώην πρωθυπουργού, λεγόταν ότι είχε τη στήριξη ισχυρής μερίδας των Δημοκρατικών, με χρηματοοικονομικές προσβάσεις και παράλληλη στήριξη από το τμήμα ΛΟΑΤΚΙ των Δημοκρατικών. Τελικά, εκ του αποτελέσματος, δεν του βγήκε σε καλό του Stefanos, που ακόμα υποφέρει από το σοκ αποκαθήλωσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και την αδιαφορία των ΜΜΕ…
Παραιτούνται τις επόμενες μέρες οι γενικοί
Όσοι εκ των γενικών γραμματέων επιθυμούν να πολιτευτούν οφείλουν μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα να έχουν υποβάλει την παραίτησή τους. Αν και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον κάτι μου λέει ότι το Μαξίμου θα εκμεταλλευτεί τις δυο, τρεις παραιτήσεις μήπως και κάνει καμιά δεκαριά αλλαγές σε γενικούς γραμματείς. Φυσικά το θέμα είναι ότι αυτοί που έρχονται, ενδεχομένως να είναι και χειρότεροι από αυτούς που φεύγουν. Βλέπετε στην παρούσα φάση είναι δύσκολο να βρεις κανονικό άνθρωπο (που να έχει δουλειά) να ενδιαφέρεται να κάνει μια τέτοια αυτοθυσία.
Ανησυχητική στασιμότητα
Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τη δημοσκόπηση της GPO που διενεργήθηκε για λογαριασμό του ομοσταύλου ραδιοφώνου των «Παραπολιτικών» και δεν σας κρύβω ότι άρχισα να ανησυχώ από το γεγονός ότι τα ποσοστά της ΝΔ μοιάζουν να έχουν «παγώσει». Αυτοί που ξέρουν από έρευνες αποδίδουν τη στασιμότητα στο γεγονός ότι δεν επετεύχθη ο στόχος της ΔΕΘ. Κι όταν λέμε στόχος, αναφέρομαι σε αυτόν του να πείσει τους ψηφοφόρους ο πρόεδρος Μητσοτάκης για τη χρησιμότητα των μέτρων που εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη. Σε κάθε περίπτωση και επειδή όσοι συμβουλεύουν εδώ και χρόνια τον αρχηγό Κυριάκο, αποφεύγουν να του πουν την αλήθεια, θεωρώ πως δεν έχει βρεθεί ένας χριστιανός (αν υπάρχουν τέτοιοι στο Μαξίμου) που να κάτσει και να πει στον πρωθυπουργό αυτά που συζητούνται στα καφενεία και που απασχολούν την πλειοψηφία των πολιτών. Γιατί όσο μιλούν για τους ψηφιακούς πίνακες, το my street, τα δικαιώματα των gay και γενικώς εστιάζουν στην ενσυναίσθηση, ολοένα και θα χάνεται η μπάλα από το γήπεδο της πολιτικής. Δεν θα βαρεθώ να γράφω ότι η ΝΔ δεν είναι ούτε «Ποτάμι», ούτε φυσικά κεντροαριστερό κόμμα. Γι’ αυτό επιβάλλεται και αυτό φαίνεται από τις έρευνες να επαναπροσεγγίσει πολιτικά το ακροατήριό της, το οποίο φλερτάρει εσχάτως μέχρι και με το αδημιούργητο κόμμα του πρόεδρου Σαμαρά.
Το τηλεφώνημα της θείας μου για την ισότητα στο γάμο
Με πήρε χθες η θεία μου πρωί, πρωί με την αυγούλα, κάπου στις 04:00 ώρα Αμερικής και άρχισε να μου λέει διάφορα που άκουσε την Κυριακή στην εκκλησία από κάτι Χανιώτες παπάδες που όπως κατάλαβα δεν πολυσυμπαθούν τον πρόεδρο Μητσοτάκη. Χωρίς ανάσα λες και πλησίαζε το τέλος του κόσμου, επηρεασμένη από τους ιερείς, μου ζήτησε να μεταφέρω (μέσα στη μέρα) στον λατρεμένο της Κυριάκο, την ανάγκη να καταργηθεί όσο δεν θα είναι αργά ο νόμος για την ισότητα στο γάμο. Σύμφωνα με την 85χρονη Χανιώτισσα, που μετέφερε αυτολεξεί τα όσα είχε ακούσει από τους παπάδες, αν ο Μητσοτάκης δεν καταλάβει την τεράστια ζημιά που έχει υποστεί από το συγκεκριμένο νομοθέτημα, δύσκολα θα μπορέσει να ανακάμψει όσα εκατομμύρια κι αν μοιράσει στο δρόμο προς τις κάλπες. Επειδή λοιπόν κάθε που μου τηλεφωνεί η θεία μου, οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει την ικανότητα να με γεμίζει με προβληματισμούς, προσπάθησα να ψάξω το θέμα και ρώτησα αν υπάρχει (έστω και απειροελάχιστη) πιθανότητα για ένα casus belli από την πλευρά του αρχηγού Κυριάκου για τον γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών. Ένας εξ αυτών που ρώτησα μου είπε ότι αν και πριν από κάμποσο καιρό δεν ήθελε ούτε ν’ ακούσει για την προοπτική της κατάργησης του επίμαχου νόμου, πλέον και έχοντας καταγράψει το χαμηλό ενδιαφέρον επί του συγκεκριμένου πεδίου, δεν αποκλείεται να το ξανασκεφτεί. Πάντως αν κρίνω από τη ζημία που έχει υποστεί το κυβερνών κόμμα από το σχετικό νομοσχέδιο, μπορώ να ρισκάρω μια εκτίμηση, γράφοντας ότι η κατάργηση του νόμου θα ήταν κάτι παραπάνω από λυτρωτική για τη ΝΔ, αφού θα ακύρωνε την καμπάνια που ετοιμάζουν οι παπάδες αλλά και όσοι επενδύουν από τα δεξιά στο συγκεκριμένο θέμα.
Μαζεύοντας το χαρτί
Παρακολουθώντας χθες το briefing, ομολογώ ότι ακόμα κι εγώ έναν πόντο στο Μαξίμου θα τον δώσω. Τι είπε, λοιπόν, για το θέμα ο εκπρόσωπος Μαρινάκης; «Έχουμε αποφασίσει και εγώ θα πω και με αυτοκριτική του δικού μας πολιτικού χώρου -και αργήσαμε ως πολιτικός χώρος- να συμβαδίσουμε με τις υγιείς επιδιώξεις των νοικοκυραίων, της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών». Αμέσως πιο πριν, το είχε κωδικοποιήσει ακόμα πιο «στακάτα»: «Η κοινωνία τι λέει, στο κράτος, συνολικά στην πολιτεία; “Και αργήσατε”. Και η αντιπολίτευση τι λέει; “Γιατί το κάνετε;” Δηλαδή η αντιπολίτευση είναι στο άλλο άκρο από εκεί που είναι η κοινωνία. Η σιωπηρή πλειοψηφία που λέμε». Έτσι μαζεύεται το χαρτί σε αυτές τις περιπτώσεις που τραβάνε καιρό: πρώτα βρίσκεις λύση, και μετά αντί να θριαμβολογείς, κάνεις δημόσια την αυτοκριτική σου.
