Του Νίκου Σίμου-Εφημερίδα Παραπολιτικά


Μετά τις εκλογές, η Νέα Δημοκρατία θα έχει νέους πρωταγωνιστές, «εθνικά κεφάλαια» σε αναμονή και εν δυνάμει αρχηγούς. Καταλύτης των εξελίξεων είναι το ποσοστό διαφοράς που θα έχει η Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένο ότι όλοι θεωρούν σίγουρη την εκλογική ήττα. Η διαφορά έχει τη σημασία της όχι μόνο διότι, αν είναι μεγάλη, είναι πιθανό να τεθεί θέμα ηγεσίας, αλλά και γιατί αλλάζει η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. και κυρίως οι συσχετισμοί εντός αυτής. Αναγνωρίζοντας το ενδεχόμενο αυτό, ο Αντώνης Σαμαράς θέλησε να φτιάξει δική του Κοινοβουλευτική Ομάδα, προσπάθεια που κορυφώθηκε κατά τον τελευταίο ανασχηματισμό.
Αρχισε με τις τοποθετήσεις καραμανλικών στελεχών. Ακόμη και ο γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ., Ανδρέας Παπαμιμίκος, είναι της καραμανλικής ομάδας και άνθρωπος του Ευριπίδη Στυλιανίδη. Στη συνέχεια, είχαμε την προώθηση μέσα στον κομματικό μηχανισμό νέων ανθρώπων, αρκετοί από τους οποίους θα είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές, ενώ σε θέσεις του κυβερνητικού μηχανισμού ο πρωθυπουργός προώθησε πρόσωπα που θεωρούνται πλέον δικά του και θα είναι και αυτά υποψήφια. Οπως, λ.χ., συνέβη με την τοποθέτηση ως γενικών γραμματέων στο υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης των κ.κ. Κατσανιώτη και Παναγιωτόπουλου, που έχουν παραιτηθεί για να πολιτευθούν. Ακολούθως, στον ανασχηματισμό που έγινε υπουργοποιήθηκαν οι κ.κ. Ντινόπουλος, Γιακουμάτος και Γεροντόπουλος, καθώς και η κυρία Βούλτεψη. Με εξαίρεση τον κ. Γεροντόπουλο, που είναι στο πλευρό του κ. Σαμαρά από τον καιρό της Πολιτικής Ανοιξης, ο πρωθυπουργός και αρχηγός της Ν.Δ. δημιούργησε, όπως είναι φανερό, με τη θέρμη και την ένταση που υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική, τρεις νέους σαμαρικούς «μουτζαχεντίν». Στον τελευταίο ανασχηματισμό, δε, προώθησε έναν ακραιφνή καραμανλικό, τον κ. Σκρέκα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Με βάση το αποτέλεσμα των εκλογών, το οποίο προβλέπεται οδυνηρό για τη Ν.Δ., η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας θα συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι θα μειωθεί και ο αριθμός των καραμανλικών βουλευτών. Με τη δυνατότητα, δε, που έχει ο κομματικός μηχανισμός να δώσει ώθηση σε συγκεκριμένους υποψηφίους, στο Μαξίμου υπολογίζουν ότι έχει αλλοιωθεί η σύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. και θα καταστεί δυνατόν να έχουν αριθμητική υπεροχή οι σαμαρικοί βουλευτές σε βάρος των καραμανλικών.

Ο ΠΡΩΗΝ

Στην επόμενη ημέρα για τη Ν.Δ. ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει καμία πρόθεση να παίξει κομματικό ρόλο - σε αρχηγικό βεβαίως επίπεδο. Με μικρή σχετικά ηλικία για την πολιτική, αλλά έχοντας διανύσει μεγάλο πολιτικό χρόνο, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής πριν από 25 χρόνια, το 1989, διετέλεσε επί 13 χρόνια αρχηγός της Ν.Δ. και επί πέντε πρωθυπουργός. Με γεμάτη πολιτική καριέρα, αλλά και ρεαλιστής ως προς τις δυνατότητες της σημερινής Ν.Δ., είναι λογικό να μη θέλει να αναλάβει έναν πολιτικό φορέα σε παρακμή. Βεβαίως, πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να δουν τον Κ. Καραμανλή να ηγείται ενός νέου κομματικού μηχανισμού, πλην όμως αυτός δεν το συζητά. Διότι θεωρεί λογικό να καταλήξει την πολιτική σταδιοδρομία του με την ανάληψη του ανωτάτου πολιτειακού αξιώματος, ενδεχόμενο για το οποίο έχει θέσει, όπως είχαν γράψει τα «Π» σε ανύποπτο χρόνο, τους δικούς του όρους. Να προηγηθεί η αναθεώρηση του Συντάγματος, αυτό να προσομοιάζει με το γαλλικό ως προς κάποιες προνομίες του Προέδρου, έστω και αν αυτός δεν θα εκλέγεται από τον λαό, και πάντως ο ανώτατος άρχοντας να έχει λόγο στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό που δεν δέχεται ο Κ. Καραμανλής είναι να είναι διακοσμητικός ο θεσμός που θα υπηρετήσει και να μην αποτελεί ρυθμιστή του πολιτεύματος, και μάλιστα με δυνατότητα παρέμβασης σε θέματα για τα οποία έχει δείξει ιδιαίτερο πατριωτισμό, όπως είναι τα εθνικά.
Με τα δεδομένα αυτά, ο Κώστας Καραμανλής μάλλον θα είναι υποψήφιος βουλευτής και στις προσεχείς εκλογές. Κατ’ αρχήν, διότι θέλει να είναι στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά και για να μη θεωρηθεί ότι υπονομεύει το κόμμα. Αν και, όπως έχουν γράψει και πάλι τα «Π», κάποιοι θεωρούν βέβαιο ότι το Μαξίμου θα επιχειρήσει να επιμερίσει τις ευθύνες της ήττας, καθιστώντας τον και αυτόν συνυπεύθυνο, με το λογικοφανές επιχείρημα ότι ο πρώην πρωθυπουργός και επί 13 έτη αρχηγός του κόμματος όχι μόνο κατέβηκε στις εκλογές, αλλά και συμμετείχε. Εφ’ όσον έτσι είναι τα πράγματα και οι προθέσεις του Κ. Καραμανλή, το αμιγώς εσωκομματικό ενδιαφέρον στρέφεται σε άλλους δύο νεοδημοκράτες βαρόνους. Στον Δημήτρη Αβραμόπουλο και στην Ντόρα Μπακογιάννη.

Ο κ. ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ

Οσον αφορά τον νέο επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων και Μετανάστευσης, παρά το γεγονός ότι η κοινοτική θέση που κατέχει είναι πολύ σημαντική και με διεθνές εύρος, δεν φαίνεται να έχει φύγει από το μυαλό του η περίπτωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Ασφαλώς και θα επιθυμούσε ο Πρόεδρος να έχει περισσότερες προνομίες, πλην όμως θεωρεί ότι ούτως ή άλλως η συγκεκριμένη θέση έχει ιδιαίτερο κύρος και αυτός έχει όλα τα προσόντα -και αυτό είναι αναμφισβήτητο- να είναι ανώτατος πολιτειακός άρχοντας. Δεδομένου ότι αυτό που επιδιώκεται σήμερα είναι η αποφυγή πρόωρων εκλογών, κάτι στο οποίο δεν θα συνέβαλε μόνο η συγκέντρωση των 180 βουλευτών, αλλά και το πρόσωπο που θα προταθεί, η περίπτωση Αβραμόπουλου εξακολουθεί να είναι στην πρώτη γραμμή. Με δημόσιες δηλώσεις περί συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων και μη αποκλείοντας τη δυνατότητα κυβερνητικής συνεργασίας μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έχει «φιλοτεχνήσει» ένα συναινετικό προφίλ, με διείσδυση και αποδοχή σε σχεδόν όλους τους πολιτικούς χώρους που θα ήταν ευμενώς διακείμενοι προς μία υποψηφιότητά του για την Προεδρία.
Θα μπορούσε μία τέτοια εξέλιξη τους επόμενους μήνες να αποτελέσει έκπληξη, δεδομένου ότι, ανεξαρτήτως όσων υποστηρίζονται από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας χρειάζεται ακόμη χρόνο για να θεμελιώσει στην κοινωνία, αλλά και στον διεθνή περίγυρο της χώρας τη ρεαλιστική στροφή που έχει αρχίσει να κάνει ως προς τις θέσεις του. Και υπό αυτήν την έννοια θα τον συνέφερε η παράταση της κυβερνητικής θητείας μέχρι το 2016. Πρώτον, για να μην επωμισθεί αυτός την εφαρμογή των προαπαιτούμενων που ζητάει η τρόικα και, δεύτερον, για να συνεχίσει αδαπάνως να «πυροβολεί» την κυβέρνηση.

ΤΟ ΙΣΧΥΡΟ «ΤΖΑΚΙ»

Τελευταίως έχει μπει δυνατά στο πολιτικό παιχνίδι η Ντόρα Μπακογιάννη, διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Η νέα πολιτική ρητορεία της είναι συναινετική, καθώς έχει εκφραστεί υπέρ μιας στοιχειώδους συνεννόησης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και περί του ενδεχόμενου συνεργασίας Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος της κ. Μπακογιάννη είναι ή να διεκδικήσει την αρχηγία που έχασε το 2009 ή ακόμη να είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Το πολιτικό μέλλον της κ. Μπακογιάννη εξαρτάται σχεδόν από τους ίδιους παράγοντες που grosso modo ισχύουν και για τους άλλους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, αλλά και από το πώς βλέπει την εξέλιξη των μελών της οικογένειας στην πολιτική σκηνή ο πατριάρχης της: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Μολονότι η πολιτική ηλικία της Ντόρας είναι τέτοια που της επιτρέπει ένα πολιτικό μέλλον, εν τούτοις φαίνεται ότι η οικογένεια προτιμάει την προώθηση του Κυριάκου, που είναι νεότερος και πιο φρέσκος. Συνυπολογίζουν, δε, ότι με την εμπειρία που έχει αποκτήσει σε ένα πολύ κρίσιμο υπουργείο, με βαριές υποχρεώσεις από τις απαιτήσεις της τρόικας, έχει ωριμάσει πολιτικά για να βγει πιο μπροστά. Στην περίπτωση αυτή, το «αντίδοτο» της κ. Μπακογιάννη, αν δει ότι μένει πίσω στην κούρσα των δελφίνων, προέρχεται από την ίδια την οικογένεια. Και δεν είναι άλλο από τον γιο της, Κώστα Μπακογιάννη, που έχει μια επιτυχή θητεία στην Αυτοδιοίκηση, είναι νέος και έχει γαλουχηθεί πολιτικά σε μία κατ’ εξοχήν πολιτική οικογένεια...