Πέντε χρήσιμα συμπεράσματα για τη γενικότερη παρουσία και την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της 83ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης παρουσιάζει στη στήλη «Στίγμα» της εφημερίδας «Τα Νέα» ο έμπειρος δημοσιογράφος, Γιώργος Παπαχρήστος.

Ειδικότερα, ο κ. Παπαχρήστος επισημαίνει τα εξής πέντε σημεία:

«Πρώτον, ήταν η τελευταία εμφάνιση Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, σε εγκαίνια ΔΕΘ, ως πρωθυπουργού. Ό, τι ακούσαμε από αυτόν, τέσσερα χρόνια τώρα, εκεί και τότε, ακούσαμε. Δεν θα τα ξανακούσουμε, οπότε τέρμα το παραμύθι, το χοντρό, το αχώνευτο.

Δεύτερον, ήταν σου λέει, τόσο φανερό παντού, διάχυτο, στις συμπεριφορές και τις συνομιλίες τους, ακόμη και μέσα στο Βελλίδειο, ότι φεύγουν, ώστε μόνο η ταμπέλα απέξω έλλειπε - «το τρένο αναχωρεί, στις 17:32».

Τρίτον, η ακραία παροχολογία, που αν και δεν του αρέσει ως λέξη του προέδρου Αλέξη ωστόσο επιδόθηκε σε αυτήν, όχι ψηφοφόρο δεν πρόκειται να φέρει πίσω, αλλά ούτε και τη σκέψη κάποιου να κινητοποιήσει «μήπως να το ξανασκεφτόμουν;». Καθρεφτάκια να μοίραζε, περισσότερες πιθανότητες είχε να καταφέρει κάτι.

Τέταρτον, για πρώτη ίσως φορά από το 2014 του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (ως κορυφαίο μνημείο αναξιοπιστίας), θα καταγραφεί ιστορικά, τίποτε δεν εφάρμοσε από όλο αυτό!), αυτή τη φορά δεν υπήρχε στις εξαγγελίες ούτε αρχή, ούτε δομή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Όλα ήταν ατάκτως ερριμμένα σε έναν λόγο, που στόχο είχε να δηλώσει ότι εντάξει παιδιά, δεν ήμασταν αυτό ακριβώς που λες συνεπείς με ό, τι είχαμε εξαγγείλει, αλλά από εδώ και πέρα θα βελτιωθούμε.

Και πέμπτον και τελευταίον: παρακολούθησα όλη την ομιλία στο Βελλίδειο, ως καλός επαγγελματίας και άνθρωπος που θέλει από τον πρωθυπουργό του να ακούσει πέντε πράγματα για την πορεία της χώρας του. Επέδειξα υπομονή, κατανόηση, δεκτικότητα και καταπράυνα κάθε αρνητικό συναίσθημα που διέθετα γι’ αυτόν, και τους περί αυτόν (λόγω των ασύμμετρων ψευδών που μας ξεφούρνισε όλα τα προηγούμενα χρόνια – με τον άνθρωπο, δεν έχω τίποτε. Και γιατί άλλωστε).
Κατέληξα ότι δεν έχει πλέον τίποτε να πει. Είναι μία τελειωμένη ιστορία. Ό, τι και να ανασύρει από το καλάθι που κουβαλάει σαν τη γιαγιά που πουλάει την πραμάτεια της στη λαϊκή, δεν σώζεται. Είναι υπό αναχώρηση. Και αυτός και το σύστημα που οικοδόμησε με τόση επιμέλεια όλα τα προηγούμενα χρόνια…»