Με αφορμή τη συμμετοχή της στο μιούζικαλ «Nine» η Κατερίνα Λέχου έδωσε συνέντευξη και μεταξύ άλλων σχολίασε τις πολιτικές εξελίξεις του καλοκαιριού και πως τις διαχειρίστηκε.

- Είχαμε πρόσφατα εκλογές. Ανήκετε στους ανθρώπους που πίστεψαν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι με τις εκλογές στη χώρα;

«Τα γεγονότα του καλοκαιριού με κλόνισαν. Ήταν μεγάλες οι ανατροπές που συνέβησαν. Εκείνη την περίοδο παρακολουθούσα την επικαιρότητα για να κατανοήσω τι συμβαίνει... Διαπίστωσα ότι δεν θα καταλάβω γιατί η αλήθεια είναι πολύ καλά κρυμμένη.» είπε η ηθοποιός στο Έθνος της Κυριακής.

- Πώς νιώθετε τώρα;

«Νιώθω σχεδόν απαξία. Δεν μου αρέσει το συναίσθημα του να μην κατανοώ τι γίνεται, του να νιώθω ότι να βρίσκομαι σε ένα θολό τοπίο, σαν να περπατάω σε κινούμενη άμμο και σαθρό έδαφος. Νομίζω ότι τις δυσκολίες τις αντέχουμε. Δεν αντέχουμε αυτή την ασάφεια. Δημιουργεί ένα ψυχικό στρες. Συν τοις άλλοις, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα θυσιαζόταν γι\' αυτήν τη χώρα. Ενας που θα ήταν πάνω από μας, πάνω από τον μέσο Ελληνα. Γιατί το να είσαι ηγέτης, αρχηγός σε ένα δημόσιο αξίωμα, είναι λειτούργημα. Δεν βλέπω τους πολιτικούς μας να αντιμετωπίζουν έτσι τον ρόλο τους. Οπότε, τι να περιμένει κανείς; Είναι σαν παίζει χαρτιά με σημαδεμένη τράπουλα.»

- Μας λείπουν οι ηγετικές μορφές;

«Σαφέστατα. Μια ηγετική μορφή που να εμπνεύσει. Οι πολιτικοί μας είτε υπογράφουν ή δεν υπογράφουν συμφωνίες και μνημόνια, είτε βάζουν κανόνες, δεν εμπνέουν τον λαό. Χρειάζονται φωτισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι στιγμής δεν έχουν εμφανιστεί. Κοιτώντας πίσω στην Ιστορία, πάντα υπήρχε ένας άνθρωπος που ήταν πέρα και πάνω από όλα αυτά. Υπήρχε ο ένας, μια φυσιογνωμία ξεχωριστή που κέρδιζε στοιχήματα για τους πολλούς, έκανε βήματα μπροστά. Ενας φέρνει την αλλαγή.»

- Η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από την πολιτική. Μήπως μπορεί να έλθει μέσα από ομάδες;

«Είναι μια ιδέα που έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια (και) λόγω της ανθρωπιστικής ανάγκης και της οικονομικής κρίσης. Η ουσιαστική αλλαγή συντελείται από τον καθένα ξεχωριστά μέσα μας. Οταν υπάρχει ο σπόρος, θα βρει τον χώρο να φυτρώσει και να ανθίσει. Εάν δεν μπορεί να μας εμπνεύσει κάποιος, πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Χρειάζεται χρόνος. Ισως θα πάνε κάποιες γενιές χαμένες, αλλά ο κόσμος δεν θα σταματήσει να γυρίζει. Δεν είναι ότι παλαιότερα ήταν καλύτερα. Φοβερά πράγματα συνέβαιναν πάντα. Είναι άμεσα συνυφασμένα με το ανθρώπινο DNA. Σίγουρα και σήμερα υπάρχει πολύς πόνος γύρω μας. Είναι κάτι που μας αφορά. Ποτέ δεν το ξεχνάω αυτό. Μας αφορούν όλα. Είναι αλυσίδα. Οσο μπορούμε να βοηθήσουμε, στον βαθμό που μπορεί ο καθένας, οφείλουμε να το κάνουμε.»