Το κύριο χαρακτηριστικό της φύσης, αλλά και των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι η διαρκής μεταβολή. Αιτίες των μεταβολών είναι οι «αντιθέσεις». Η κοινωνία μας, όπως όλες άλλωστε, είναι γεμάτη αντιθέσεις. Οι ικανοί πολιτικοί ξέρουν να τις εντοπίζουν και να επωφελούνται από αυτές. Οι πραγματικά πετυχημένοι, τις χρησιμοποιούν για το συμφέρον της χώρας τους συνολικά.

Οι αντιθέσεις είναι άπειρες και η «επίλυσή» τους δημιουργεί νέες. Σε κάθε ιστορική εποχή όμως, κάποιες εμφανίζονται ως «κυρίαρχες». Ο πολιτικός που τις εντοπίζει και επιδιώκει με αποτελεσματικό τρόπο την «επίλυση» τους, συσπειρώνει γύρω του μεγάλες πλειοψηφίες. Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει στις μέρες μας.

Οι «κυρίαρχες» αντιθέσεις έχουν συνήθως δύο πλευρές. Αυτή που «φαίνεται» και αυτή που «είναι». Αν αυτά τα δύο στοιχεία αποκλίνουν πολύ, η αντίθεση δεν λύνεται, αλλά οξύνεται. Δηλαδή αν ο κόσμος δεν κατανοεί το πρόβλημα, επιδιώκει να λύσει ένα άλλο «ψεύτικο» πρόβλημα και δεν λύνει το πραγματικό.

Σε όλη την περίοδο της κατάρρευσης και των «μνημονίων» στην ουσία αυτό έγινε. Δημιουργήθηκε μία τεράστια αντίθεση ανάμεσα σε ένα φαύλο μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας μας και στη σκληρή διεθνή και εσωτερική πραγματικότητα. Η επίλυσή της απαιτούσε την αλλαγή μοντέλου. Αυτό που κυρίως «φαίνονταν» όμως ήταν άλλο. Παρά τις εξαιρέσεις, η πλειοψηφία της κοινωνίας, βοηθούμενη από πολιτικούς του περιθωρίου ή άτολμους πολιτικάντηδες, «πάλεψε» να κρατήσει το ίδιο μοντέλο. Και έχασε φυσικά. Της πήρε 10 χρόνια να καταλάβει.

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και μία ικανή πολιτική ελίτ που τον περιβάλλει προέβαλε το «επιτελικό κράτος», οι πολιτικοί του αντίπαλοι στο σύνολο τους, το θεώρησαν ένα «σύντομο ανέκδοτο». Οι «δικοί» του στην πλειοψηφία τους, δεν πίστευαν ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά το επιτελικό κράτος ήταν το εργαλείο όχι ο στόχος. Ο στόχος ήταν ένα νέο, αποτελεσματικό, «δικό μας» μοντέλο ανάπτυξης.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι που έμειναν, έκτισαν καριέρες με τις «συγκρουσιακές» λογικές, δηλαδή με τις «ψεύτικες» αντιθέσεις. Δεν κατανοούν πως οι αντιθέσεις για να λυθούν χρειάζονται νέες αποτελεσματικές «θέσεις».

Επειδή άρχισε να κτίζεται το «εργαλείο» που το θεωρούσαν «ανέκδοτο», άρχισε να λύνεται η αντίθεση. Η μείωση των φόρων και η κοινωνική ευαισθησία. Η άψογη λειτουργία της πολιτικής προστασίας. Η αντίληψη πως όλοι πρέπει να είμαστε μέρος στην «ανάσταση» της χώρας μας. Η ρεαλιστική και σχεδιασμένη υλοποίηση περιβάλλοντος εσωτερικής ασφάλειας. Οι σοβαρές και αποτελεσματικές εξωτερικές σχέσεις, χωρίς «μαγκιές» και «γλειψίματα», αλλά με αξιοπρέπεια. Και μετά ήλθε η «εισβολή» των απελπισμένων του Ερντογάν και ο κορονοϊός. Και ο Κυριάκος τους πήρε «τα ρέστα».

Τώρα όλοι σχεδόν προσπαθούν να φαίνονται «λογικοί» και «συναινετικοί». Αλλά όλοι ξέρουμε πως δεν μεταμορφώθηκαν σε μία νύχτα. Σύρθηκαν. Για τη χώρα είναι πολύ καλό. Γιατί τώρα ο ανταγωνισμός των κομμάτων θα αφορά «πραγματικές» αντιθέσεις και όχι «ψεύτικες». Ο «επόμενος» θα πρέπει να πείσει πως μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός. Και ο πήχης τώρα είναι πολύ ψηλά.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε. Δεν ήταν δική τους επιλογή. Αν ήταν θα την είχαν κάνει πιο πριν. Αναγκάστηκαν από την πολιτική του Κυριάκου.