Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού και στην περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη ταιριάζει απόλυτα. Ο άνθρωπος που επέλεξε κόντρα στους αποικιοκράτες των Βρυξελλών και στα «γεράκια» του ΔΝΤ να παίξει την ήδη χρεοκοπημένη και αδύναμη Ελλάδα στα ζάρια της Θεωρίας των Παιγνίων, κατορθώνοντας εντέλει να διαλύσει ό,τι είχε απομείνει από την ελληνική οικονομία οδηγώντας σε διαρροή 40 δισεκατομμυρίων ευρώ από τις τράπεζες και εντέλει να τις κλείσει («αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες»), παραμένει καθώς φαίνεται αμετανόητος. Διανθίζοντας πάντοτε τις απόψεις του με ανούσιους λεονταρισμούς, όπως έκανε στα διάφορα Eurogroup ή σε διεθνή φόρα κατά το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει σχεδόν εμμονικά στα λάθη του, προτείνοντας αυτή τη φορά άλλα απίθανα πράγματα όπως το ψηφιακό σύστημα πληρωμών «Δήμητρα».

«Εγώ, ο μαρξιστής»

Τον Νοέμβριο του 2014, δύο μήνες πριν από τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάνης Βαρουφάκης εξηγούσε στον Αλέξη Τσίπρα παρουσία των Νίκου Παππά και Γιάννη Δραγασάκη το σχέδιο για ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών μέσω του TAXISnet, που στόχευε στο να διατηρηθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη σε περίπτωση διακοπής της ρευστότητας. Είχε ήδη συμφωνηθεί πως θα ήταν ο υπουργός Οικονομικών κι αυτός που θα αναλάμβανε να διαπραγματευτεί έχοντας απέναντί του τον σκληρό καλβινιστή Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τον επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, τον Ολλανδό πιστό ακόλουθο του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Στις εκλογές Ιανουαρίου 2015 εκλέγεται πανηγυρικά βουλευτής στη Β’ Αθηνών με περισσότερους από 135.000 σταυρούς και διορίζεται υπουργός Οικονομικών, κουβαλώντας την εμμονή με τις τράπεζες και το διεθνές τραπεζικό σύστημα, που τελικά αποδείχθηκε μοιραία.

Στην περιβόητη συνέντευξη Τύπου στα τέλη Ιανουαρίου του 2015 φάνηκε τι θα ακολουθούσε στους επόμενους μήνες. Ήταν τότε που ο Γερούν παρουσία πλήθους δημοσιογράφων έσκυβε στο αυτί του Γιάνη κάνοντάς τον να αναφωνήσει εκείνο το «ουάου» που έμεινε στην ιστορία. Λίγα λεπτά νωρίτερα, ο τότε υπουργός δήλωνε πως η Ελλάδα δεν θα συνεργαστεί με την Τρόικα, η οποία δεν αποτελεί θεσμικό όργανο, αλλά θέλει να διαπραγματευτεί απευθείας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ και ότι δεν θα συνάψει συμφωνίες για νέα δανειακή σύμβαση. Κάτι που εξόργισε τον Ντάισελμπλουμ ο οποίος αποχώρησε εμφανώς εκνευρισμένος.

Νωρίτερα, όταν τα έλεγαν οι δυο τους, ο τότε επικεφαλής του Eurogroup τον είχε απειλήσει ευθέως για διακοπή της χρηματοδότησης αλλά, προφανώς, για τον Γιάνη η απειλή αυτή είχε ελάχιστη σημασία, όντας σίγουρος ο ίδιος για την τελική του επικράτηση. Φευ! «Μόλις σκότωσες την Τρόικα», του είχε ψιθυρίσει ο Ολλανδός, στην πραγματικότητα, όμως, ξεκινούσε η πορεία της χώρας προς τα βράχια και η υπογραφή ενός τρίτου και αχρείαστου μνημονίου που ο ελληνικός λαός θα το πλήρωνε πολύ ακριβά.

Δημιουργική ασάφεια

Ως κατάληξη το σχέδιο Βαρουφάκη, με τη «δημιουργική ασάφεια» και την επίδειξη μιας επαναστατικής λογικής, στέρησε από την Ελλάδα τη δυνατότητα μιας διαπραγμάτευσης με καλύτερα αποτελέσματα.

Ο ίδιος, με εφηβική αυταρέσκεια, χαρακτήριζε τον εαυτό του «απρόβλεπτο μαρξιστή», όπως αποδείχθηκε, όμως, μόνο απρόβλεπτος δεν ήταν για την Τρόικα που τον είχε διαβάσει πολύ καλά. Στις αρχές Απριλίου 2015 η αντίστροφη μέτρηση και η μεγάλη δοκιμασία για τους Έλληνες ξεκινούσαν. Xαμένος στο νεφέλωμα μια ηρωικής σύγκρουσης, ενός chicken blame εκπορευόμενου από τη Θεωρία των Παιγνίων, οδηγήθηκε σε μια ευθεία σύγκρουση περιμένοντας ότι οι πιστωτές θα δείλιαζαν πρώτοι και θα έκαναν πίσω την ύστατη στιγμή, κάτι που βεβαίως δεν έγινε ποτέ, ούτε υπήρχε περίπτωση να γίνει, καθώς σε αυτές τις συγκρούσεις νομοτελειακά αυτός που θα υποχωρήσει είναι ο αδύναμος και όχι ο ισχυρός. Και κάπως έτσι φθάσαμε στα capital controls.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»