Κοροναϊός: Ο Μαρκουλάκης υπέρ του κλεισίματος των θεάτρων
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ένας ηθοποιός με χιλιάδες χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι, τάχθηκε υπέρ του κλεισίματος των θεάτρων. Όπως αναφέρει στον λογαριασμό του στο Facebook, το θέμα «λύθηκε όπως πρέπει, με αποφασιστικότητα από τους υπεύθυνους για τη δημόσια υγεία».
Στην ίδια ανάρτηση, που είχε γίνει πριν ανακοινωθούν τα μέτρα, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης αναρωτιόταν αν είναι σωστό να παραμένουν ανοιχτά τα θέατρα. «Στους ανθρώπους του θεάτρου υπάρχει μια αίσθηση αντοχής στις δυσκολίες, προσφοράς, αυτή που κρατούσε τα θέατρα ανοιχτά στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο του του 1940, ή την ορχήστρα να παίζει στον βυθιζόμενο Τιτανικό. Το θέατρο είναι συνυφασμένο με τη ζωή, οπότε οι άνθρωποί του την περιφρουρούμε όσο μπορούμε» σημείωνε.
Απαντούσε στο ερώτημα αναφέροντας: «Στο Λονδίνο τότε, είχε νόημα ελπίδας, το δόγμα ήταν “η ζωή συνεχίζεται κανονικά”. Εμείς όμως, παραμένοντας ανοικτοί, δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους -έστω και λιγοστούς, έστω και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα- να συναθροιστούν.»
Και κατέληγε: «Οπότε, το ερώτημα είναι: συνεχίζοντας τις παραστάσεις, φυλάμε Θερμοπύλες της ζωής και της ελπίδας, ως καλλιτέχνες; Ή φερόμαστε ανεύθυνα ως πολίτες;"»
Ολόκληρο το ποστ του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη είναι το ακόλουθο:
"Μέσα σ' αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση, με κεντρική κατεύθυνση το "μη συναθροίζεστε”, αλλά χωρίς ακόμα συγκεκριμένη ρύθμιση ή οδηγία για τα θεάματα, πολλά θέατρα, όσα αντέχουν, συνεχίζουμε τις παραστάσεις μας. Και οι λόγοι, πιστέψτε με, δεν είναι αμιγώς οικονομικοί: στους ανθρώπους του θεάτρου υπάρχει μια αίσθηση αντοχής στις δυσκολίες, προσφοράς, αυτή που κρατούσε τα θέατρα ανοιχτά στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο του του 1940, ή την ορχήστρα να παίζει στον βυθιζόμενο Τιτανικό. Το θέατρο είναι συνυφασμένο με τη ζωή, οπότε οι άνθρωποί του την περιφρουρούμε όσο μπορούμε. (Κι αυτές τις μέρες, μπροστά στους λιγοστούς, τολμηρούς θεατές, κάνουμε και μερικές από τις πιο ωραίες παραστάσεις μας.)
Είναι όμως σωστό;
Στο Λονδίνο τότε, είχε νόημα ελπίδας, το δόγμα ήταν “η ζωή συνεχίζεται κανονικά”. Εμείς όμως, παραμένοντας ανοικτοί, δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους -έστω και λιγοστούς, έστω και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα- να συναθροιστούν. Κι αν δεν υπάρξει κεντρική οδηγία, που είτε να διατυπώνει ρητά ότι τα θέατρα είναι χαμηλού ρίσκου για τον γενικό πληθυσμό -οπότε καλώς συνεχίζουμε, είτε ότι θα ήταν ασφαλέστερο να κλείσουν, τα θέατρα θα μείνουν ανοικτά, για όσο αντέξει το καθένα. Το να κλείσεις είναι μια δύσκολη απόφαση, κανείς δεν θέλει να την πάρει.
Οπότε, το ερώτημα είναι: συνεχίζοντας τις παραστάσεις, φυλάμε Θερμοπύλες της ζωής και της ελπίδας, ως καλλιτέχνες; Ή φερόμαστε ανεύθυνα ως πολίτες;"
EDIT: Το δίλημμα λύθηκε, σε ελάχιστο χρόνο από τη στιγμή που το έθεσα. Και λύθηκε όπως πρέπει, με αποφασιστικότητα από τους υπεύθυνους για τη δημόσια υγεία. Έτσι κι αλλιώς, το ερώτημά μου περιείχε την απάντηση.
Στην ίδια ανάρτηση, που είχε γίνει πριν ανακοινωθούν τα μέτρα, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης αναρωτιόταν αν είναι σωστό να παραμένουν ανοιχτά τα θέατρα. «Στους ανθρώπους του θεάτρου υπάρχει μια αίσθηση αντοχής στις δυσκολίες, προσφοράς, αυτή που κρατούσε τα θέατρα ανοιχτά στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο του του 1940, ή την ορχήστρα να παίζει στον βυθιζόμενο Τιτανικό. Το θέατρο είναι συνυφασμένο με τη ζωή, οπότε οι άνθρωποί του την περιφρουρούμε όσο μπορούμε» σημείωνε.
Απαντούσε στο ερώτημα αναφέροντας: «Στο Λονδίνο τότε, είχε νόημα ελπίδας, το δόγμα ήταν “η ζωή συνεχίζεται κανονικά”. Εμείς όμως, παραμένοντας ανοικτοί, δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους -έστω και λιγοστούς, έστω και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα- να συναθροιστούν.»
Και κατέληγε: «Οπότε, το ερώτημα είναι: συνεχίζοντας τις παραστάσεις, φυλάμε Θερμοπύλες της ζωής και της ελπίδας, ως καλλιτέχνες; Ή φερόμαστε ανεύθυνα ως πολίτες;"»
Ολόκληρο το ποστ του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη είναι το ακόλουθο:
"Μέσα σ' αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση, με κεντρική κατεύθυνση το "μη συναθροίζεστε”, αλλά χωρίς ακόμα συγκεκριμένη ρύθμιση ή οδηγία για τα θεάματα, πολλά θέατρα, όσα αντέχουν, συνεχίζουμε τις παραστάσεις μας. Και οι λόγοι, πιστέψτε με, δεν είναι αμιγώς οικονομικοί: στους ανθρώπους του θεάτρου υπάρχει μια αίσθηση αντοχής στις δυσκολίες, προσφοράς, αυτή που κρατούσε τα θέατρα ανοιχτά στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο του του 1940, ή την ορχήστρα να παίζει στον βυθιζόμενο Τιτανικό. Το θέατρο είναι συνυφασμένο με τη ζωή, οπότε οι άνθρωποί του την περιφρουρούμε όσο μπορούμε. (Κι αυτές τις μέρες, μπροστά στους λιγοστούς, τολμηρούς θεατές, κάνουμε και μερικές από τις πιο ωραίες παραστάσεις μας.)
Είναι όμως σωστό;
Στο Λονδίνο τότε, είχε νόημα ελπίδας, το δόγμα ήταν “η ζωή συνεχίζεται κανονικά”. Εμείς όμως, παραμένοντας ανοικτοί, δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους -έστω και λιγοστούς, έστω και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα- να συναθροιστούν. Κι αν δεν υπάρξει κεντρική οδηγία, που είτε να διατυπώνει ρητά ότι τα θέατρα είναι χαμηλού ρίσκου για τον γενικό πληθυσμό -οπότε καλώς συνεχίζουμε, είτε ότι θα ήταν ασφαλέστερο να κλείσουν, τα θέατρα θα μείνουν ανοικτά, για όσο αντέξει το καθένα. Το να κλείσεις είναι μια δύσκολη απόφαση, κανείς δεν θέλει να την πάρει.
Οπότε, το ερώτημα είναι: συνεχίζοντας τις παραστάσεις, φυλάμε Θερμοπύλες της ζωής και της ελπίδας, ως καλλιτέχνες; Ή φερόμαστε ανεύθυνα ως πολίτες;"
EDIT: Το δίλημμα λύθηκε, σε ελάχιστο χρόνο από τη στιγμή που το έθεσα. Και λύθηκε όπως πρέπει, με αποφασιστικότητα από τους υπεύθυνους για τη δημόσια υγεία. Έτσι κι αλλιώς, το ερώτημά μου περιείχε την απάντηση.
