Παλαιστές, του Στρατή Καρρά στο Θέατρο Πρόβα

Η υπέρτατη ελπίδα συναντά την ματαίωση της πραγματικότητας…
του Στρατή Καρρά

Το Θέατρο Πρόβα παρουσιάζει τη νέα του παραγωγή, το έργο «Παλαιστές» του Στρατή Καρρά, με την πρωτότυπη μουσική του Διονύση Τσακνή.

  Το έργο του Στρατή Καρρά «Οι Παλαιστές», που πραγματεύεται, με τρόπο μοναδικό και καταλυτικό, το διαχρονικό πρόβλημα του ανθρώπου μπροστά στην Εξουσία και την Ελευθερία.

Στην φέρουσα δραματουργική δομή του έργου δεν υπεισέρχονται ηθογραφικά στοιχεία και αυτός είναι ο λόγος, που καθιστά το έργο αυτό υπέρ-τοπικό και υπέρ-χρονικό δηλαδή κλασσικό. Ένα έργο σύγχρονο, οικουμενικό.

«Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Μη νομίζετε αυτό που δεν είναι».

Σωτήρης Τσόγκας – Μαίρη Ραζή

Περίληψη του έργου
Το έργο «ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ» του Στρατή Καρρά αποτελεί έργο ορόσημο για την Ελληνική πραγματικότητα. Ο λαός που ποτέ δεν έπαψε να ελπίζει, να μοχθεί, να καταστρέφεται και να διατηρείται στον χρόνο. Η κοινωνική μας πυραμίδα είναι το έναυσμα του συγγραφέα ώστε να μας παρουσιάσει χωρίς σχήματα λόγου , χωρίς μεταφορές αυτό που όλοι ξέρουμε και αγνοούμε. Το πολιτικό «παραμύθι» που θρέφει συστηματικά το λαϊκό υπόβαθρο.

ΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΟΓΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΡΟΒΑ

"Καλησπέρα πατριώτες ".
Ποιοι μας μεγαλώνουν με ένοχα παιχνίδια και αθώες επιλογές;.
Πώς γίνονται οι λέξεις σφαίρες και τα συναισθήματα βόμβες;.
Ποιοί και πώς εκμεταλλεύονται τις γνώσεις και τις πληροφορίες;.
Ποιοι καλλιεργούν προσδοκίες και εμπορεύονται ψευδαισθήσεις;.
Πώς κατασκευάζονται οι υπήκοοι;.
Ποιοι και πώς επιβάλλουν "πραγματικότητες" και "νοοτροπίες".

.
Ο Στρατής Καρράς με τους "Παλαιστές" του ανασηκώνει το παραβάν και μας αφήνει μόνους και αβοήθητους να κρυφοκοιτάξουμε στα άδυτα των μηχανισμών της εξουσίας, ίσως και στα άδυτα του εαυτού μας. "Οι Παλαιστές"  γελοιοποιούν τον εφιάλτη της εξουσίας και μας προκαλούν. «Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Μη νομίζετε αυτό που δεν είναι». Είναι αλήθεια δύσκολο να τραβήξει κανείς τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στον άρχοντα και στον αρχόμενο. Αλλά και οδυνηρό γιατί ίσως αναγκαστεί να τεμαχίσει τον εαυτό του και να… υπογράψει την θανατική του καταδίκη, όταν αναγνωρίσει στο πρόσωπό του το θύτη και το θύμα ταυτόχρονα, τον "απατεώνα" και το "κορόιδο", τον καταπιεστή και τον καταπιεζόμενο… "Καλησπέρα πατριώτες"… Ποιος άραγε θα τολμήσει ποτέ να σκοτώσει την ελπίδα για να εξοντώσει την εξουσία;