O Γιώργος Γιανναράκος στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ: Από το "Μπλε σαν πορτοκάλι" στην σκηνή του Radar με το «Το Φτερούγισμα»

O Γιώργος Γιανναράκος είναι γνωστός στο ευρύτερο κοινό από την εκπομπή του στην συχνότητα της ΕΡΑ1 «Μπλε σαν Πορτοκάλι», και φέτος εμφανίζεται στην θεατρική σκηνή του θεάτρου «ΡΑΝΤΑΡ» της οδού Βουλιαγμένης. Μια παράσταση με θέμα τη σχέση στον γάμο, τα αδιέξοδα και τα ψέματα. Μια επίκαιρη ιστορία για τη ζωή στα διπλανά διαμερίσματα ή ίσως και στο δικό μας. Ο Γιώργος Γιανναράκος ερμηνεύει τον Αντώνη (τον σύζυγο) έναν άνθρωπο που εύκολα θα αναγνωρίσουμε σαν κάποιο κοντινό μας στην σκηνή.

Κάθε δευτερότριτο στο κομψό θέατρο της Αναστασίας Παπαστάθη θα συναντήσετε πολλά ζευγάρια (αλλά περισσότερες γυναίκες) για «το Φτερούγισμα» που έχει γράψει ο Βασίλης Γιαννόπουλος.

Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι «Το Φτερούγισμα» είναι το καινούργιο θεατρικό του έργο Βασίλη Γιαννόπουλου, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο «Radar». Η παράσταση είναι σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Παπαστάθη, και έχει ανέβει την Δευτέρα 23 Ιανουαρίου, και παίζεται κάθε Δευτέρα στις 20:00 και Τρίτη στις 21:00. Μια παράσταση για την ματαίωση του έρωτα ενός ζευγαριού.



Τα parapolitia.gr συνάντησαν τον Γιώργο Γιανναράκο για να δώσει περισσότερες εξηγήσεις για το έργο «Το Φτερούγισμα» που πρωταγωνιστεί, αλλά και για το ραδιόφωνο, και την εκπομπή του «Μπλε σαν πορτοκάλι» που τόσο αγαπάει.

Φτερούγισμα, ένα ελληνικό έργο απόλυτα συγχρονισμένο και ταυτισμένο με τους ρυθμούς και τα θέματα σ΄ ένα μεσαίο ελληνικό σπίτι. Ήταν το έργο που σας οδήγησε να ανέβετε ξανά στην σκηνή ή η Αναστασία Παπαστάθη παλιά σας φίλη από το θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου;

«Χωρίς καμιά σκέψη, η Αναστασία. Το έργο δεν το ήξερα. Όταν μου πρότεινε η Αναστασία να συμμετέχω είπα κατευθείαν ναι. Είναι φίλη μου πολλά χρόνια, ποτέ στο μεσοδιάστημα δεν είχαμε χαθεί, έχει παρακολουθήσει από κοντά ο ένας την πορεία του άλλου όλα αυτά τα χρόνια, σταθήκαμε πάντα ο ένας στο πλευρό του άλλου. Η συνέπεια στις επιλογές της και η ποιότητα των παραστάσεών της είναι σπάνια. Παρ’ όλα αυτά δεν είχαμε ποτέ συνεργαστεί ως καλλιτέχνες. Εκτός εάν πάμε πίσω στο χρόνο και θυμηθούμε ένα αφιέρωμα στον Ελύτη που είχε οργανώσει για τον πολιτιστικό σύλλογο της ιδιαίτερης πατρίδας της, της Αγίας Άννας στην Εύβοια όπου με είχε καλέσει να συμμετέχω όταν ακόμη ήμασταν φοιτητές. Άλλη μια φορά που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως καλλιτεχνική συνεργασία ήταν , όταν άνοιξε το θέατρο Radar και μου το έδωσε για να σκηνοθετήσω το «Ταξίδι στην έρημο» του Γιάννη Παπάζογλου. Όμως ως καλλιτέχνες, επί της ουσίας θα ήταν η πρώτη μας συνεργασία. Το κίνητρο ήταν ισχυρό. Και ούτως ή άλλως της έχω εμπιστοσύνη.

Το έργο του Βασίλη Γιαννόπουλου ήρθε μετά. Μου άρεσε κι αυτό. Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, καθημερινός λόγος, ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ένα δράμα με πολλά κωμικά στοιχεία. Ήταν ό,τι έπρεπε για να ξαναπαίξω. Τώρα αν έκανα καλά, η σκηνοθέτις μου θα το κρίνει, το κοινό θα το κρίνει, οι ηθοποιοί που είναι μαζί μου στη σκηνή θα το κρίνουν, θα φανεί στο χειροκρότημα».

Τι έρχεται να μας πει το Φτερούγισμα. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας πως βρήκατε τον Αντώνη; με τι θυμώνει ο Αντώνης στο έργο;

«Το Φτερούγισμα έρχεται να μας πει πρώτα – πρώτα ότι μια σχέση, για να είναι ουσιαστική, πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια. Αλλιώς κινδυνεύει να διαλυθεί ή δεν υφίσταται. Επίσης, πολύ σοβαρό ζήτημα που τίθεται, είναι ότι πρώτα ψάχνουμε τι λάθος έχουμε κάνει εμείς και μετά βλέπουμε τα λάθη των ανθρώπων γύρω μας. Μόνο έτσι προχωρούν οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους.

Σε ό,τι αφορά στο ρόλο μου, το πρώτο που είδα είναι δεν ήταν ο Αντώνης, αλλά το ίδιο το έργο. Είδα μια σχέση υπό αναίρεση, είδα δυο καθημερινούς ανθρώπους που η καθημερινή τους ρουτίνα είναι άλλοτε η τρυφερότητα και άλλοτε ο καβγάς. Είδα τον Αντώνη και μέσα από τα μάτια του και μέσα από τα μάτια της Μυρτώς, της συντρόφου του. Μου άρεσε που αυτό που αισθάνεται και εκφράζει ο Αντώνης μπορεί να εκλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά από την Μυρτώ. Με ενδιαφέρει ένας χαρακτήρας που όσο περνούν τα χρόνια δεν σταματάει να προσπαθεί και να ονειρεύεται, ακόμη κι αν βλέπει με έναν «βολικό» τρόπο την πραγματικότητα γύρω του. Υπάρχουν στοιχεία του που έχω και άλλα που δεν έχω. Ή μήπως αυτό με βολεύει να πιστεύω; Είναι θέματα που αυτόματα απασχολούν τον ηθοποιό που θα παίξει το ρόλο του Αντώνη.

Τώρα, με τι θυμώνει… Νομίζω ότι θυμώνει με ό,τι απειλεί την αρμονία του κόσμου που έχει δημιουργήσει για να ζει μέσα του. Ως συγγραφέας μπορεί να είναι καλός ή κακός, πιστεύει πως είναι καλός. Ως σύζυγος, το ίδιο. Τελικά, αν πρέπει να ορίσω σε μια πρόταση τι τον θυμώνει, είναι η ανατροπή της τάξης στην οποία έχει μάθει να ζει».

Έχουν το δικαίωμα οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί ( καλύτερα) να είναι στον κόσμο τους, όπως ο Αντώνης ακόμα κι όταν όλα γύρω φωνάζουν "ξύπνα".

«Το δικαίωμα το έχουν όλοι οι άνθρωποι, όχι μόνο οι δημιουργοί, αλλά κανείς δεν θα έπρεπε να το ασκεί. Άλλο το να συγκεντρώνεται κάποιος στη δουλειά του κι άλλο να είναι στον κόσμο του. Στην περίπτωση του Αντώνη, δεν νομίζω ότι είναι στον κόσμο του. Ναι, έχει φτιάξει μια τάξη πραγμάτων που τον ικανοποιεί, αν θες τον βολεύει, όμως παρατηρεί, κυκλοφορεί, πιθανότατα εξελίσσεται. Αισθάνεται και αντιδρά. Η Μυρτώ ίσως θεωρεί ότι ο Αντώνης είναι στον κόσμο του. Εκείνος όμως όλα όσα συμβαίνουν τα αντιλαμβάνεται και τα αντιμετωπίζει, όπως παρουσιάζονται».

Έρχεται η στιγμή της αφύπνισης για όλους τους ανθρώπους πιστεύετε;

«Έρχεται κι αν δεν έρθει πρέπει να βρεθεί τρόπος να προκληθεί να έρθει. Έρχεται και πρέπει να την αντιληφθεί κανείς και να μη φοβηθεί να την αξιοποιήσει. Αλλιώς ζει στον κόσμο του, ή μπορεί ακόμη και να νομίζει ότι ζει».

Ποιο είναι κατά την γνώμη σας πάντα το στοιχείο που κάνει τόσο επίκαιρη την παράσταση;

«Από τη μια η οικονομική στενότητα που όλοι αντιμετωπίζουμε, από την άλλη η καραντίνα, για τον άλφα ή βήτα λόγο έχουμε κλειστεί μέσα. Ο κόσμος βγαίνει όλο και λιγότερο από το σπίτι. Μια εκτόνωση το Σαββατοκύριακο και μετά; Συμβίωση. Αυτό γεννάει πολλά κακά. Το βλέπουμε γύρω μας. Βία, ενδοοικογενειακή και άλλη, σωματική ή ψυχολογική, κρίση στις σχέσεις, αδυναμία εκτόνωσης. Και μια κοινωνία που εξελίσσεται μέσα από την κρίση που περνάει. Αξίες μπαίνουν σε αμφισβήτηση, το χρήμα θεοποιείται. Δεν ανήκω στους νοσταλγούς προηγουμένων εποχών. Πιστεύω ότι όλη αυτή η ζύμωση μπορεί κάτι καλό να φέρει. Από μας εξαρτάται. Από τον καθένα ξεχωριστά κι απ’ όλους μαζί. Όμως η πραγματικότητα παραμένει. Και ο Βασίλης Γιαννόπουλος στο Φτερούγισμα την αναγνωρίζει και την καταγράφει. Όπως είναι. Με πραγματικούς ανθρώπους που την βιώνουν. Και αυτό συμβαίνει με έναν καθημερινό διάλογο, με πολλά κωμικά στοιχεία στην ανάπτυξη των σκηνών. Όπως στην ζωή. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι επίκαιρο.

Για περισσότερες από δυο δεκαετίες αν δεν κάνω λάθος έχετε ως παραγωγός μια από τις μακροβιότερες πολιτιστικές εκπομπές της ελληνικής δημόσιας ραδιοφωνίας. Τι σημαίνει άραγε "Μπλε σαν Πορτοκάλι" και τι σημαίνει για σας;

«Μπλε σαν πορτοκάλι είναι η Γη. Τουλάχιστον με τα μάτια του Πωλ Ελυάρ, ενός μεγάλου Γάλλου ποιητή, του Πωλ Ελυάρ, που έχει γράψει ότι η Γη είναι μπλε σαν πορτοκάλι σε ένα ποίημά του στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Προφητικό, αν σκεφτεί κανείς ότι μερικά χρόνια αργότερα οι φωτογραφίες της Γης από το διάστημα κάτι τέτοιο μας έδειξαν. Εκείνος το είχε δει με τον δικό του τρόπο νωρίτερα.

Είναι μια εκπομπή που την αγαπάω πολύ. Υπάρχει κάτι λιγότερο από 15 χρόνια. Προηγουμένως, την ίδια ώρα και με το ίδιο αντικείμενο, έκανα την εκπομπή «Οι πολιτισμένοι» με τη Ρωξάνη Καμβύση, από την οποία έχω μάθει πολλά πράγματα. Με τα χρόνια την έχω διαμορφώσει μέσα και από τη συνεργασία μου με πολλούς άξιους ανθρώπους και σήμερα την παρουσιάζω με τη Μαίρη Βενέζη. Η δημοσιογραφική μου ιδιότητα λειτουργεί παράλληλα με την καλλιτεχνική. Ελπίζω χωρίς η μια να παίρνει κάτι από την άλλη. Και όπως συνεχώς σκέφτομαι το θέατρο έτσι και συνεχώς σκέφτομαι την εκπομπή. Και συνεχώς προσπαθώ να βελτιώνομαι και στο ένα και στο άλλο».

Η πιο συγκινητική στιγμή στο θέατρο;

«Είναι αρκετές. Θα επιλέξω τρεις, αδικώντας άλλες, τη μια ως μαθητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, την δεύτερη ως ηθοποιός και την τρίτη ως σκηνοθέτης. Ως μαθητής, στις εξετάσεις του δεύτερου έτους της Δραματικής Σχολής είδα, καθώς έπαιζα σε μια σκηνή από το «Ταξίδι μιας μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο’ Νηλ, είδα τον πατέρα μου ανάμεσα στους θεατές. Ήταν όρθιος, καθώς είχε αργήσει, γιατί είχε δουλειά. Ως γνωστόν οι δημοσιογράφοι δεν έχουν ωράριο. Ο πατέρας μου αρχικά είχε αντιρρήσεις στην απόφασή μου να σπουδάσω θέατρο, χωρίς βέβαια να μου τις επιβάλλει. Μετά τις εξετάσεις, από τον τρόπο που με κοίταξε, ένιωσα ότι είχε καμφθεί η αντίδρασή του και από τότε είχα στο πρόσωπό του έναν σύμμαχο σε ό,τι έκανα.

Ως ηθοποιός, θα ξεχωρίσω τη συνάντησή μου με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο στο θέατρο Αμιράλ (σήμερα Μικρό θέατρο Δημήτρης Χορν) που έπαιζα το γιο του στην «Έκρηξη» του Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος ήταν για μένα ένας δάσκαλος από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της συνεργασίας μας στην παράσταση. Αυτά που έμαθα από εκείνον προσπαθώ ακόμη να τα εφαρμόζω και να τα βελτιώνω.

Ως σκηνοθέτης, θα σταθώ στη γενική δοκιμή της παράστασης του «Χορού του Θανάτου» του Στρίντμπεργκ στο Studio Μαυρομιχάλη. Είδα όνειρα και εφιάλτες μου να ζωντανεύουν στη σκηνή, όπως τα φαντάστηκα στην πρώτη μου αναμέτρηση με ένα μεγάλο κλασικό έργο».

Η πιο συγκινητική στιγμή στο ραδιόφωνο

«Ήταν με το σεισμό της Αθήνας το 1999, όταν για πρώτη φορά βρέθηκα πλάι στον Γιάννη Πετρίδη στα μικρόφωνα του "Πρώτου Προγράμματος". Ήδη είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι εργαζόμουν στον ίδιο σταθμό με τον Γιάννη. Τον έβλεπα καθημερινά, καθώς η εκπομπή του έπαιζε ακριβώς πριν την εκπομπή που είχαμε με την Ρωξάνη. Αλλά στο διπλανό μικρόφωνο; Μου είχε ζητηθεί να μπω στο στούντιο μαζί του για να παρακολουθήσουμε την ροή των ειδήσεων για το σεισμό με συνδέσεις και συνεντεύξεις. Όταν ανέλαβαν οι επόμενοι και συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί, η αίσθηση δεν περιγράφεται. Ο Γιάννης ήταν ένας από τους ήρωές μου, με έμαθε να ακούω καλή μουσική απ’ όλο τον κόσμο στην εφηβική μου ηλικία και ξαφνικά κάναμε μαζί εκπομπή. Ακολούθησαν κι άλλες, όχι μόνο με τραγικά περιστατικά. Και εκπομπές και συνεντεύξεις. Κι αν όλα πάνε καλά θα ακολουθήσουν κι άλλες. Αλλά εκείνη, η πρώτη φορά ήταν πραγματικά μοναδική».

Λίγα λόγια για «Το Φτερούγισμα»

«Το Φτερούγισμα» αφορά στη σχέση ενός ζευγαριού που μετά από 20 χρόνια γάμου βρίσκεται σε κρίση.
Η Μυρτώ και ο Αντώνης δεν μπορούν να αντιληφθούν τα αίτια που τους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.

Γνωρίστηκαν στα φοιτητικά τους χρόνια, ερωτεύτηκαν, μετά παντρεύτηκαν, τι είναι αυτό που χάσανε ή δεν βρήκαν στην πορεία της διαδρομής τους; Γιατί θυμώνουν; Γιατί συγκρούονται; Γιατί δεν μπορούν πια να επικοινωνήσουν; Είναι οι προσδοκίες που είχε ο ένας από τον άλλον;

Τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν; Οι προσωπικές τους ματαιώσεις; Τι ακριβώς συμβαίνει; Η Μυρτώ ήθελε να γίνει ζωγράφος όμως δεν τα κατάφερε.
Ο Αντώνης είναι συγγραφέας αλλά στα μάτια της Μυρτώς δεν έχει επάγγελμα αφού δεν μπορεί να προσφέρει στον βιοπορισμό τους.

Τα κρυμμένα μυστικά της Μυρτώς την φορτώνουν με ενοχές. Προσπαθεί να βάλει χρώμα στον έξω κόσμο της, στα έπιπλα στα ρούχα της, για να ισορροπήσει την εσωτερική σκοτεινή της πλευρά.

Η εμφάνιση ενός αινιγματικού προσώπου της δείχνει ένα δρόμο. Θα μπορέσει να αλλάξει την ζωή της; Πως θα εξελιχθεί η σχέση της με τον Αντώνη; Θα μπορέσει ξαναβρεί την χαρά;

Ο συγγραφέας

Ο Βασίλης Γιαννόπουλος, γεννήθηκε στην Πάτρα τον Φλεβάρη του 1960, όπου κατοικεί μόνιμα έως σήμερα. Σπούδασε μηχανικός του εμπορικού ναυτικού, ταξίδεψε και στη συνέχεια ασχολήθηκε ενεργά με την Ελληνική γλώσσα.

Από το 1992 υπογράφει ως στιχουργός πάνω από 600 τραγούδια στην Ελληνική δισκογραφία συνεργαζόμενος με όλους σχεδόν του συνθέτες και τραγουδιστές.
Το 2007 υπογράφει ως συγγραφέας το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «ΑΝΝΑ Χ» από τις εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ. Το 2021 παρουσιάστηκε το πρώτο του θεατρικό έργο «Εγώ η Λένγκω» στα πλαίσια των εορτασμών “Διακόσια χρόνια από την Ελληνική επανάσταση του 1821”. «Τo Φτερούγισμα» είναι το καινούργιο θεατρικό του έργο που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο θέατρο RADAR.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Κάθε φορά που καταπιάνομαι με ένα έργο, προσπαθώ να διεισδύσω στο άγραφο κείμενο, σε ότι δεν φαίνεται. Συνήθως όταν φωτίζεται η αθέατη πλευρά μου δίνει τα στοιχεία ώστε να μπορέσω να ερμηνεύσω τον τρόπο που δρουν και σχετίζονται οι χαρακτήρες.

«Το Φτερούγισμα» μου πρόσφερε την δυνατότητα να ερευνήσω την αθέατη πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που δρα ερήμην μας.

Στην περίπτωση της Μυρτώς, εμφανίζεται ως επιθυμία ή ασυνείδητο που προσωποποιείται στη μορφή ενός αινιγματικού προσώπου. Αυτό το πρόσωπο θα την βοηθήσει να κάνει το βήμα και να προχωρήσει στη ζωή της με την αλήθεια της.

Και ενώ η σχέση της Μυρτώς και του Αντώνη καταρρέει, όσα δεν λένε, όσα κρύβουν, όσα προσποιούνται ότι δεν υπάρχουν, είναι η ώρα να βγουν στο φως.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Βασίλης Γιαννόπουλος
Δραματουργική επεξεργασία/Σκηνοθεσία: Αναστασία Παπαστάθη
Σκηνικά/Κοστούμια: Κυριακή Πανούτσου
Μουσική επιμέλεια: Πάνος Φορτούνας
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Τσολάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Αναστασία Παπαστάθη
Φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης
Web Administration: Χρήστος Λουκόπουλος
Art work: Creatures

ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ

Αναστασία Παπαστάθη: Μυρτώ
Δημήτρης Τσολάκης: Γαβριήλ
Γιώργος Γιανναράκος: Αντώνης

INFO

ΤΟ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Κάθε Δευτέρα 20:00 & Τρίτη 21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80΄ (χωρίς διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

15 ευρώ: κανονικό
12 ευρώ: Φοιτητές / ΑμΕΑ / Άνεργοι/ Άνω των 65
Έως 22/1/2023 Προπώληση: 10 ευρώ
Πληροφορίες - κρατήσεις στο ταμείο του θεάτρου: 210 9769294
Προπώληση: Viva.gr
Θέατρο RADAR
Πλατεία Αγίου Ιωάννη & Πυθέου 93, Νέος Κόσμος, Αθήνα, Τ.Κ. 11744
απέναντι από το Σταθμό Μετρό «Άγιος Ιωάννης» Τηλ.: 2109769294
Site: www.radartheater.gr 
E-mail: info@radartheater.gr