Οταν, εν τέλει, ο φρικτός τους ήχος ακούγεται, σκεπάζει τις κραυγές και τους ολολυγµούς των θυµάτων, σκεπάζει τους ψιθύρους των τροµαγµένων ψυχών, τη φωνή της λογικής και κάθε µουσική του κόσµου τούτου.
Τα τύµπανα του πολέµου ακούγονται ευθύς αµέσως, µόλις αρχίζουν να βροντούν, και µόνον όσοι δεν ακούν τη βοή των επερχοµένων τα αγνοούν. Αυτά όµως ηχούν κι εν τέλει έρχονται, έρχονται µε τον ήχο των βοµβών, τον ορυµαγδό της απώλειας και τη σιωπή των τάφων για τους πρώτους νεκρούς.
Και, έως την άηχη κραυγή των τελευταίων νεκρών, σιωπά κάθε νόµος –inter arma silent leges (ενώπιον των όπλων οι νόµοι σιωπούν) – , ώσπου να έρθει ο µεταπόλεµος για να (προ)ετοιµάσει τον επόµενο.
Οσον ηχούν τα τύµπανα του πολέµου, µιλάµε µε προπαγάνδα, µιλάµε µε παραλογισµό, εκτός κι αν ο πόλεµος είναι ιερός. Είτε δηλαδή είναι πόλεµος υπέρ βωµών και εστιών είτε είναι πόλεµος υπέρ ελευθερίας.
Τότε και µόνον τότε ο αναπόφευκτος θρήνος µεταβολίζεται σε ελπίδα. Σε όλες τις άλλες εκδοχές του ο πόλεµος ετοιµάζει τα επόµενα ψέµατα, που µε τη σειρά τους θα ετοιµάσουν τον επόµενο πόλεµο. ∆ιότι ένα µ άς µαθαίνει η Ιστορία, ότι: δεν µαθαίνουµε τίποτα απ’ αυτήν…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 19/3
