Όλα συμβαίνουν σαν να τα παρακολουθείς μέσα από το μικροσκόπιο. Αυτό είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, το οποίο για πρώτη φορά στα χρονικά αρχίζει Νοέμβριο και συνεχίζεται Δεκέμβριο, στο Κατάρ. 


Η διοργάνωση, που πριν από σχεδόν 100 χρόνια οραματίστηκε ο Γάλλος πρόεδρος της FIFA, Ζιλ Ριμέ, μοιάζει με λαθρεπιβάτη στο πλοίο του ποδοσφαιρικού χειμώνα, καθώς διακόπτει μια σεζόν στη μέση. Εκτός από τα ηθικά ζητήματα που ανακύπτουν, τόσο με τους νεκρούς εργάτες όσο και με τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που ξοδεύτηκαν ώστε τα Εμιράτα, όχι μόνο να αναλάβουν αλλά και, να κάνουν τα έργα για τη διοργάνωση, υπάρχει και το ζήτημα του πότε γίνεται μια διοργάνωση ταυτισμένη με το καλοκαίρι και πώς θα γίνει να ανασύρει τα συναισθήματα που ο δέκτης επιθυμεί να λαμβάνει από το Παγκόσμιο Κύπελλο. 


Είναι έως και βέβαιο ότι θα αρκεί μια ποδοσφαιρική μέρα για να συντονιστεί ο ποδοσφαιρόφιλος με τη διοργάνωση, με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του. Είναι το απόλυτο παλκοσένικο για τους ωραίους, τους μοιραίους και ζητήματα μεταφυσικής υπόστασης, το αιώνιο αν θα μπορέσει η Αγγλία να πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο ύστερα από το 1966, αν η Βραζιλία, που έχει πέντε, θα καταφέρει να νικήσει για ακόμα μία φορά, αλλά πρώτη ύστερα από το 2022, αν οι προηγούμενοι παγκόσμιοι πρωταθλητές, Γάλλοι, που μοιάζουν ακόμα καλύτεροι τώρα, μπορούν να κάνουν το... ριπίτ, το οποίο μόνο η Ιταλία, το 1934 και το 1938, και η Βραζιλία, το 1958 και το 1962, τα έχουν καταφέρει. 


Θα κάνει η σπουδαία φουρνιά του Βελγίου την υπέρβαση, μπορεί η Πορτογαλία του Κριστιάνο Ρονάλντο να επαναλάβει το θρίαμβο του Euro το 2016 και, βέβαια, το απόλυτο και αμείλικτο ερώτημα, τι θα κάνει ο Λιονέλ Μέσι στο πέμπτο και τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας του. 


Το Παγκόσμιο Κύπελλο αρχίζει. Η φράση από μόνη της δημιουργεί τρομακτική διέγερση και ασκεί ακαταμάχητο μαγνητισμό.