Το πολιτικό σύστημα περνά από έναν ιδεολογικό κυκεώνα τα τελευταία χρόνια. Την εμφάνισή τους έκαναν πάσης φύσεως πολιτικά κόμματα από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος. Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου υποβαθμίστηκε, οι δημοκρατικοί θεσμοί ευτελίστηκαν και η επίγευση μίας ταραχώδους περιόδου κρίσης είναι άκρως απογοητευτική. Η οργή μεταφράστηκε σε μίσος και το μίσος μετουσιώθηκε σε ψήφο. Ο εκχυδαϊσμός του πολιτικού γίγνεσθαι πήρε σάρκα και οστά με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή.

Η χώρα που, όπως αγαπά να θυμάται, γέννησε τη Δημοκρατία έβγαζε τότε τα δικά της νεοναζιστικά γεννήματα. Σαρξ εκ σαρκός της απόγνωσής μας και μίασμα για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. To νεοναζιστικό μόρφωμα πέρασε πολλές φάσεις για να φτάσει σήμερα να βλέπει τα ποσοστά του να μειώνονται δραματικά. Το φίδι που, μέχρι σήμερα, γεννούσε αυγά, άρχισε να κουλουριάζει και να ψάχνει άλλα βράχια για να χτίσει τη φωλιά του. Αυτό είναι κατόρθωμα της Δημοκρατίας κι ανάχωμα απέναντι σε κάθε τι χυδαίο που μας περιτριγυρίζει τα τελευταία χρόνια.

Το φίδι, όμως, γεννά νέα αυγά που τα «πολύ ναζιστικά» δεν τ’ αντέχουν. Και προσέξτε, μπορεί τα αυγά να διαφέρουν στην προέλευση αλλά έχουν κοινά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η «Ελληνική Λύση», το προσωποπαγές κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου, είναι τ’ απόνερα της κρίσης – ένας τρόπον τινά επιθανάτιος ρόγχος της. Κι αυτό, όχι απαραίτητα γιατί τα δύο κόμματα μοιάζουν, αλλά επειδή οι ψηφοφόροι του βλέπουν σ' αυτή τη νέα επιλογή τους τα ίδια που τους κέρδισαν και στην προηγούμενη ψήφο τους. 

Ακόμη κι αν κατορθώσει να πάρει μία θέση στην επόμενη Βουλή, η «Ελληνική Λύση» θα ξεφουσκώσει όπως και τα προηγούμενα προσωποπαγή κόμματα στην περίοδο της κρίσης. Η ζημιά, όμως, θα έχει γίνει ήδη. Το ζήτημα ή, για να οριστεί πιο σωστά, το στοίχημα της Δημοκρατίας μας είναι να αντιμετωπίσει εγκαίρως και ταυτόχρονα όλα τα προβλήματά της. Ένα κοινοβούλιο με κανένα ή, έστω, μόνο ένα κι αποδυναμωμένο κόμμα στα ακροδεξιά του θα ήταν μία ευχή κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου πολίτη.