Από το πρωί έχουν πλημμυρίσει τα social media με σχόλια και αναφορές στον Θάνο Αξαρλιάν. Θα ήταν 48 ετών, αν…Αν η εγκληματική συμμορία «17 Νοέμβρη» δεν τον δολοφονούσε σαν σήμερα το 1992. Δεν ήταν, βέβαια, αυτός ο στόχος, ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παλαιοκρασάς, για αυτό και χαρακτηρίστηκε από τους τρομοκράτες ως παράπλευρη απώλεια.

Τα θύματα της τρομοκρατίας τα μνημονεύουμε συνήθως στις τραγικές επετείους των δολοφονιών τους και ανάλογα με τη δύναμη της ψυχής ή και την αντοχή που έχουν οι συγγενείς των θυμάτων. Στις 14 Ιουλίου, στις 26 Σεπτεμβρίου κοκ.

Η συμπλήρωση 28 χρόνων από τη δολοφονία Αξαρλιάν αποτελεί, ωστόσο και μια καλή ευκαιρία για να φέρουμε στο νου μας τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια σε σχέση με τους καταδικασμένους τρομοκράτες.

Θυμίζω ότι ένας από τους πρώτους νόμους που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε ομολογήσει ο (τότε) υπουργός Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος ήταν (σχεδόν) φωτογραφικός και αν δεν υπήρχαν οι αντιδράσεις των συγγενών και των πρεσβειών θα είχε οδηγήσει, μεταξύ άλλων, στην αποφυλάκιση Ξηρού. Ακολούθως, ήρθαν νόμοι που άλλαξαν το καθεστώς για τις άδειες των καταδικασμένων για τρομοκρατία και κάπως έτσι βρέθηκε ο μεγαλύτερος δολοφόνος της μεταπολίτευσης, ο Κουφοντίνας, να σουλατσάρει ανενόχλητος στο κέντρο της Αθήνας αλλά και να πίνει καφέ με την παρέα του στην πλατεία Εξαρχείων. Θυμάμαι, επίσης, κάθε τόσο, να γίνεται θέμα στα ΜΜΕ η (νέα) άδεια Κουφοντίνα, η διάρκειά της, όπως επίσης και η μεταγωγή του κατά συρροή δολοφόνου σε αγροτικές φυλακές του Βόλου, λες και είχε κλέψει ένα ποδήλατο. Οι πλέον μυημένοι είναι σε θέση να γνωρίζουν και τα όσα είχε καταγράψει ο κοριός της ΕΥΠ με τις αποκαλυπτικές συνομιλίες, τις προνομιακές σχέσεις αλλά και το ρόλο ενός κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι ανατρέξουν στις αποκαλύψεις που είχαν γίνει στο τέλος του 2015 από επίσημα χείλι μπορούν να αντιληφθούν πολλά…

Όλα αυτά, φυσικά, ως δια μαγείας μας τελείωσαν μετά τις εθνικές εκλογές του Ιουλίου. Οι Κουφοντίνες και οι φίλοι τους εξαφανίστηκαν. Για άδεια ούτε συζήτηση, ενώ ουδείς τολμά να επαναφέρει το θέμα. Τι δηλούν όλα αυτά; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ή έστω ένα τμήμα του είχε προσωπικό ενδιαφέρον, εξ ου και όσα έκανε σε διάφορα επίπεδα για όλους αυτούς. Διότι πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι με το που άλλαξε η κυβέρνηση δεν ξανακούσαμε για όλους αυτούς; Πώς εξηγείται ότι δεν ξανακούσαμε για τα δικαιώματα των καταδικασμένων ή, στο τέλος της ημέρας, δεν ξαναπήρε άδεια ο Κουφοντίνας; Η εξήγηση είναι απλή και συνάμα χυδαία για όσους την προωθούσαν.

Όλα ήταν πολιτικές αποφάσεις και είχαν να κάνουν με το πολιτικό κλίμα και την πολιτική διάθεση που επικρατούσε την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η εξέλιξη των γεγονότων μιλά από μόνη της και εκθέτει, ίσως όσο τίποτα άλλο, τον ΣΥΡΙΖΑ.