«Μας οδηγείτε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κ. Παπανδρέου», είχε πει σε μια μνημειώδη ομιλία του στην ελληνική Βουλή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1994. Η συγκεκριμένη τοποθέτηση δεν ήταν προφητική, όπως πολλές φορές θέλουν να λένε κάποιοι, ούτε ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είχε μαντικές ικανότητες. Επρόκειτο απλώς για το απόσταγμα μιας μακροχρόνιας εμπειρίας και γνώσης ενός μεγάλου πολιτικού άνδρα, που δεν άφηνε τίποτα στην τύχη, έχοντας απόλυτη γνώση της πραγματικότητας και του σχεδίου που θα οδηγούσε την Ελλάδα στο λιμάνι της ανάπτυξης και της ευημερίας.

H συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας. Ο Αντώνης Σαμαράς είχε άλλη άποψη και «δαγκώνοντας το χέρι που τον τάισε», όπως λέει ο λαός, γκρέμισε τη σοβαρότερη κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Εκείνη τη στιγμή η χώρα κλώτσησε την τύχη της για ακόμα μία φορά, όπως συνήθιζε να λέει ένας άλλος μεγάλος ηγέτης της Κεντροδεξιάς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Το 1993, λοιπόν, κάτι έμεινε στη μέση. Αυτό άργησε να φανεί, αλλά πλέον την τελευταία πενταετία της κρίσης εχθροί και φίλοι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη παραδέχονται πως, αν τότε είχε ολοκληρώσει το έργο του, θα ζούσαμε σήμερα σε μια διαφορετική Ελλάδα.

Δεν πιστεύω ότι η Ιστορία χρωστάει σε κάποιον και το ίδιο θα πω και για τον επίτιμο της Ν.Δ. Στις 10 Ιανουαρίου, ωστόσο, διορθώθηκε ένα λάθος που εκκρεμούσε 23 χρόνια. Ο κόσμος της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης έδωσε την ευκαιρία σε έναν άλλο Μητσοτάκη, τον Κυριάκο, να δικαιώσει, σε μια πολύ κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα, τη βαριά κληρονομιά του πατέρα του, του μεγαλύτερου εν ζωή Ελληνα πολιτικού, και να δώσει ένα μήνυμα πραγματικής ελπίδας στον ελληνικό λαό. Στις 10 Ιανουαρίου -εκτός των άλλων- έσβησε μια σκιά που βάραινε πάντα τη νεοδημοκρατική ιστορία και προσωπικά τον Αντώνη Σαμαρά.

Αυτή, λοιπόν, είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οχι, φυσικά, για να πάρει κάποια ρεβάνς τόσα χρόνια μετά. Το μέλλον, εξάλλου, δεν χαράσσεται με όρους παρελθόντος, ούτε η Ελλάδα και το διεθνές σκηνικό έχουν σχέση με τις αρχές του 1990. Αλλά είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον νέο πρόεδρο της Κεντροδεξιάς να αποδείξει πως το συγκεκριμένο πολιτικό «τζάκι», που κρατάει από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έχει να δώσει πολλά ακόμα για το καλό της Ελλάδας. Ο κ. Μητσοτάκης σε αυτήν τη νέα προσπάθεια, που ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς και με την οποία έχουν ήδη συνταχθεί σύσσωμη η Κεντροδεξιά και ένα μεγάλο κομμάτι του μεταρρυθμιστικού Κέντρου, που ονειρεύεται μια διαφορετική Ελλάδα, θα πρέπει να έχει ως γνώμονα πως στην πολιτική οι ευκαιρίες δεν δίνονται εσαεί και πρέπει να τις εκμεταλλεύεσαι με τον σωστό τρόπο, να βάλεις τα σωστά υλικά και τις σωστές δοσολογίες.

Η βούληση του κόσμου της παράταξης είναι να δημιουργήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια σύγχρονη Κεντροδεξιά, όχι για το προσωπικό του συμφέρον ή για κάποια ιστορική δικαίωση, αλλά για να βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του νέου προέδρου, που έχει στο ξεκίνημά του όλα τα εφόδια. Τη δύναμη που του έδωσε η κινηματική εκλογή του, τη νίκη απέναντι στο μεγαλύτερο «τζάκι» της Κεντροδεξιάς, τους Καραμανλήδες και, κυρίως, το momentum της ίδιας της κοινωνίας, που ζητά πλέον επιτακτικά σαρωτικές αλλαγές, ενεργοποίηση του ιδιωτικού τομέα, αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη δύναμη του νέου προέδρου: Η ωρίμαση μιας κοινωνίας που πλέον είδε τη διακυβέρνηση της Αριστεράς και σε μεγαλύτερο βαθμό αντιλαμβάνεται ποια είναι τα νέα σπουδαία διακυβεύματα, για να δημιουργηθεί μια Ελλάδα που θα στέκεται δυνατά στα πόδια της.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας πλέον το «δαχτυλίδι» του αρχηγού της Κεντροδεξιάς, πρέπει να πορευτεί σε αυτόν τον άξονα. Η δικαίωση του μεγάλου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήρθε και μέσω της δικής του εκλογής. Τώρα είναι η δική του ώρα να δικαιώσει εκείνους που τον στήριξαν για μια νέα Κεντροδεξιά και μια διαφορετική Ελλάδα.