Ενα από τα κυρίαρχα ερωτήματα που θέτουν ακόμη και πολίτες που δεν πολυασχολούνται με την πολιτική έχει να κάνει με τον χρόνο διεξαγωγής των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Θα γίνουν μαζί με τις ευρωεκλογές; Θα προηγηθούν ή ο κ. Τσίπρας θα επιλέξει να εξαντλήσει την κοινοβουλευτική θητεία των τεσσάρων χρόνων; Επί των ερωτημάτων ουδείς μπορεί να δώσει συγκεκριμένη απάντηση. Απεναντίας, ο καθένας προβαίνει στη δική του εκτίμηση, που σε πολλές περιπτώσεις επηρεάζεται και από τις προσωπικές επιθυμίες όποιου κάνει την εκτίμηση.

Η αλήθεια είναι ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός πλέον έχει αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της κυβέρνησής του. Το αυτό αντιλαμβάνονται και τα περισσότερα από τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Επίσης, είναι αλήθεια ότι ο κ. Τσίπρας βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πρωτόγνωρη για τον ίδιο πολιτική πραγματικότητα, αφού πλέον από τις όποιες αποφάσεις λάβει θα κριθεί και το πολιτικό του μέλλον.

Εκείνο που πραγματικά θα ήθελε ο πρωθυπουργός είναι η εξάντληση και της τελευταίας ημέρας στην εξουσία. Και το θέλει γιατί απολαμβάνει, όσο ελάχιστοι κατά το παρελθόν, τα προνόμια αλλά και τη γοητεία που απορρέουν απ’ αυτήν. Φυσικά, στην πολιτική υπάρχει και το απρόβλεπτο. Το τυχαίο. Αυτό που οδήγησε μεγάλους ηγέτες από την απόλυτη αποθέωση στη χλεύη και την αποδοκιμασία. Ο κ. Τσίπρας, όποτε κι αν αποφασίσει να προσφύγει στις κάλπες, θα ηττηθεί και μάλιστα, όπως δείχνουν τα πράγματα, με μεγάλη διαφορά. Και δεν χρειάζεται κανένας Βερναρδάκης και κανένας Λούλης για να του το αναλύσει. Αρκεί μια βόλτα στα στέκια όπου πήγαινε την περίοδο που πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους Ελληνες. Την εποχή που έσκιζε τα Μνημόνια και απειλούσε τις αγορές ότι, όταν έρθει, θα χορεύουν στους ρυθμούς που θα τους παίζει. Ο κ. Τσίπρας κατάφερε κάτι πρωτόγνωρο για τη Μεταπολίτευση... Να δημιουργήσει ένα ισχυρό κοινωνικό ρεύμα, που έχει να κάνει με την απαίτηση των πολιτών για το «πότε θα φύγουν». Πρόκειται για ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που ενισχύεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή είναι και η μεγάλη απειλή για τον πολιτικό νεκροθάφτη της Αριστεράς. Επειδή η κοινωνία προβάλλει πλέον ως απαίτηση το «πότε θα φύγουν», η επιλογή του «μένω μέχρι τέλους» εμπεριέχει έναν τεράστιο κίνδυνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού συγκρούεται με τα «θέλω» του εκλογικού σώματος. Οσο λοιπόν καθυστερεί, άλλο τόσο υποθηκεύει το μέλλον της παράταξής του.

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να συνυπολογίσει ότι από την επιλογή του, σε σχέση με τον χρόνο των εκλογών, θα κριθεί, εκτός από την αυτοδυναμία, και η παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη