Φίλος που επισκέφθηκε αυτή την εβδομάδα την Κύπρο περιέγραφε τις αλλαγές που είδε και του έκαναν εντύπωση, παρότι μεταβαίνει στη Μεγαλόνησο συχνά. «Εγκαινίασαν τη νέα πτέρυγα στο αεροδρόμιο και πλέον η εικόνα είναι τελείως διαφορετική, αυτή ενός εντυπωσιακού σύγχρονου διεθνούς αερολιμένα, έχουν ξεκινήσει την κατασκευή τεσσάρων ουρανοξυστών και σε πολύ λίγους μήνες η ανοικοδόμηση προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που λειτουργούν προσελκύουν χιλιάδες φοιτητές από την Ελλάδα και απ' όλον τον κόσμο, με τη συμβολή τους στην οικονομία να είναι καταλυτική».

Όσοι έχουν την τύχη να επισκέπτονται την Κύπρο κατανοούν αυτά που περιγράφει ο φίλος και συνάδελφος και το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να δει αλλαγές ακόμα κι αν έχει μεσολαβήσει μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ των επισκέψεων.

Με το μισό νησί υπό τουρκική κατοχή, έχοντας περάσει από μνημόνιο, έχοντας υποστεί κούρεμα καταθέσεων, η σύγκριση των Ελλήνων της Κύπρου και του τρόπου λειτουργίας τους σε σχέση με εμάς τους Ελλαδίτες και τα όσα συμβαίνουν στη χώρα είναι καταθλιπτική.

Ύστερα από οκτώ χρόνια μνημόνιο, ακραίας φτωχοποίησης μεγάλου μέρους του πληθυσμού, συνεχιζόμενων απωλειών σε κάθε τομέα, δέσμευσης σε επικυριαρχία των δανειστών για δεκαετίες, αποδοχής εξωφρενικών πρωτογενών πλεονασμάτων και όλα αυτά τα οποία γνωρίζουμε και βιώνουμε, και τα οποία δυστυχώς θα έχουν συνέχεια, δεν έχουν γίνει τα αυτονόητα.

Υπάρχει ένα καρκίνωμα στα σωθικά της Ελλάδας το οποίο δεν την αφήνει να ξεφύγει, ούτε -πολύ περισσότερο- να αναπτυχθεί. Το βλέπει, το αισθάνεται, το διαπιστώνει ο καθένας παντού.

Στη δημόσια συζήτηση, στα συνθήματα στους τοίχους, στην παράνοια που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε σε οποιαδήποτε απόπειρα να διευθετήσει οτιδήποτε με το ελληνικό κράτος, σε οποιαδήποτε πτυχή της καθημερινότητας.

Εν έτει 2017 συζητάμε ακόμα για το αν κάποτε θα λειτουργήσουν στην Ελλάδα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με το αντεπιχείρημα να αφορά τη διαφύλαξη της «δημόσιας, δωρεάν παιδείας», την ώρα που τα ΑΕΙ τα λυμαίνονται συμμορίες του κοινού ποινικού που αυτοαποκαλούνται «αντιεξουσιαστές» οι οποίοι ξυλοκοπούν, επικηρύσσουν, απαγορεύουν, λαθρεμπορεύονται, επιτίθενται και χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια ως καταφύγια και ορμητήρια, άβατα για τον νόμο.

Εντωμεταξύ, συνεχίζεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες η φυγή νέων και μορφωμένων Ελλήνων στο εξωτερικό προκειμένου να γλιτώσουν από τη μηχανή σύνθλιψης επιχειρήσεων, δημιουργικότητας, ονείρων και ανθρώπων στην οποία έχει μετατραπεί η Ελλάδα. Ούτε αυτή, η μεγαλύτερη, μη ανατάξιμη, στρατηγική απώλεια που έχει ενσκήψει στη χώρα στάθηκε ικανή να συγκινήσει το πολιτικό σύστημα. Διότι το μνημόνιο και η προφανής σκοπιμότητα των ξένων ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό, αλλά μέχρι ενός -σημαντικού- σημείου για την καταστροφή. Οι επιδιώξεις των δανειστών, όμως, θα έπρεπε να αποτελέσουν έναν λόγο παραπάνω και το ισχυρότερο κίνητρο για να γίνουν πράγματα τα οποία θα λειτουργούν αντίρροπα στις ισοπεδωτικές πιέσεις του προγράμματος και θα τις εξισορροπούν. Δεν κολλάει το μνημόνιο τις επενδύσεις. Δεν ανακαλύπτει το μνημόνιο αρχαία και δεινοσαύρους στο Ελληνικό. Δεν δημιούργησε το μνημόνιο τη γραφειοκρατία. Δεν απαγορεύει το μνημόνιο τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δεν καλύπτει το μνημόνιο τους κουκουλοφόρους και δεν εκσφενδονίζει μολότοφ. Δεν βανδαλίζει το μνημόνιο τα μαγαζιά και τα δημόσια κτίρια. Δεν αποφυλακίζει το μνημόνιο επικίνδυνους εγκληματίες για να σκοτώσουν ξανά.

Το μνημόνιο είναι ίσως ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στην Ελλάδα μεταπολεμικά ή έστω μεταπολιτευτικά. Από τον μόνο από τον οποίο κινδυνεύει να χάσει τα πρωτεία καταστροφής είναι εκείνο το κομμάτι του πολιτικού συστήματος που είναι υπεύθυνο για όσα πρέπει να γίνουν, με ή χωρίς μνημόνιο, και δεν γίνονται, και για όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν και δεν θα έπρεπε.