Το κράτος είναι ενιαίο. Μπορεί να είναι λειτουργικό, καλά δομημένο, αποτελεσματικό ή λιγότερο αποτελεσματικό. Το εθνικό δημοκρατικό κράτος, όπως αυτά που έχουν αναδειχθεί στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών το ελληνικό, ανήκουν στους πολίτες τους. Δεν αποτελούν φεουδαρχικού τύπου ιδιοκτησία. Ούτε μέρος αυτοκρατορίας. Ούτε εξουσιάζονται από μια «κάστα» ή μια τάξη, είτε αυτή είναι μια αριστοκρατία προνομίων είτε το προλεταριάτο.

Οι Έλληνες απέκτησαν κράτος πριν από δύο αιώνες, αφού προηγήθηκε εθνική απελευθερωτική επανάσταση. Σήμερα πλέον αποτελεί σχεδόν αυτονόητη παραδοχή ότι το κράτος είναι εδώ για να εξυπηρετεί και να εγγυάται την ασφάλεια των πολιτών και των συνόρων. Κι όμως είναι καλό έπειτα από μια τραγωδία, όπως η σιδηροδρομική στα Τέμπη, να συζητήσουμε και να προβληματιστούμε για την πορεία και το επίπεδο συγκρότησης του κράτους μας. Ουσιαστικά για την κατάσταση των πραγμάτων στην κοινή μας ιδιοκτησία.

Πριν από περίπου μισό αιώνα υπήρξε μια «παρεξήγηση» που μας βασανίζει και μας κατατρύχει μέχρι σήμερα. Ένα νεόκοπο τότε στην εξουσία κόμμα, με έναν ισχυρό, με ευρεία επιρροή, λαϊκιστή ηγέτη, χρησιμοποίησε ένα σύνθημα: «ο λαός στην εξουσία». Εννοούσαν τον κομματικό «λαό» τους. Αξιοποιώντας την πλειοψηφία που τους παραχωρήθηκε στις εκλογές του 1981, προχώρησαν διά εφόδου στην κατάληψη, νομή και διαχείριση του κράτους ως ιδιοκτησίας τους. Απέκτησαν ηγεμονικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας σε επίπεδο διακυβέρνησης. Διαχειρίστηκαν την εξουσία τις περιόδους 1981-1989, 1993-2004, 2009-2012 όπου και κατέρρευσε το κράτος και 2012-2015 ως συγκυβερνήτες στα σχήματα που διαχειρίσθηκαν και αποφάσισαν μνημόνια «δημιουργικής καταστροφής» και δημοσιονομικού ορθολογισμού προκειμένου η χώρα να παραμείνει στη νομισματική ζώνη του ευρώ.

Η εμπλοκή τους στη διακυβέρνηση, αλλά πολύ περισσότερο η οργάνωση, η κομματική δομή και η λειτουργία του κράτους προς όφελος της κομματικής ηγεμονίας τους και της ρουσφετολογικού τύπου εύνοιας των ημετέρων κατέστρεψαν, μαζί με τη δομική πολυεπίπεδη διαφθορά που ενεθάρρυναν, τη σχέση ιδιοκτησίας των πολιτών με το κράτος, αλλά και τη δυνατότητα του κράτους με τη δική του ανώτερη γραφειοκρατία να εξελίσσεται και να λειτουργεί.

Σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά και αφού προηγήθηκε μια δεκαετία μνημονίων, το ζήτημα της συγκρότησης του κράτους είναι σύνθετο. Γιατί τελικά θα πρέπει να υπάρξει μια διττή στρατηγική. Από τη μία να επιστρέψει στις παραδοχές ενός αποκομματικοποιημένου κράτους των Ελλήνων που ζουν και εργάζονται εντός των εθνικών συνόρων αλλά και όπου Γης. Από την άλλη να προλάβει τον εκσυγχρονισμό της νέας εποχής, όπου οι τεχνολογίες, ειδικά αυτές που αξιοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη, αλλάζουν τα δεδομένα της λειτουργικότητας και της συγκρότησης των μηχανισμών του κράτους, βοηθώντας βέβαια το πρώτο επίπεδο στρατηγικής.

Πρόβλημα, πέραν της εξουσιαστικής λογικής νομής και ιδιοποίησης του κράτους από το ΠΑΣΟΚ, προκύπτει από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, που πριν από το 2015 καλλιέργησε την εμμονή ότι το κράτος το χειρίζονται το κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, οι ξένοι και είναι σε όλες τις περιπτώσεις ουσιαστικά ένας «στρατός κατοχής» σε βάρος των εργαζόμενων και των οικονομικά μειονεκτούντων. Για να υπάρξει λοιπόν ένα νέο κράτος προϋποθέτει ότι ο λαός θα αναλάβει την «ιδιοκτησία» του και τα πολιτικά κόμματα θα κατανοήσουν ότι το κράτος δεν χωρίζεται σε πολιτικά «οικόπεδα».

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ