Οι μικρομεσαίοι αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας. Αυτή είναι μια διαπίστωση στην οποία συγκλίνουν συνήθως όλα τα κόμματα ασχέτως ιδεολογικοπολιτικού προσανατολισμού και προχθές και χθες και σήμερα.

Οι μικρομεσαίοι, επαγγελματίες και επιχειρηματίες, έμποροι και λοιπά, μπορεί να ήταν μια ενδιαφέρουσα διάρθρωση για την εθνική οικονομία και την επιχειρηματικότητα στον Μεσοπόλεμο του προηγούμενου αιώνα ή για τον Μεταπόλεμο τις δεκαετίες 1950, 1960 και 1970, αλλά από τη δεκαετία του 1980 που εισήλθαμε στην ΕΟΚ και πολύ περισσότερο από τη δεκαετία του 2000, που υιοθετήσαμε ως νόμισμα και ως οικονομία το ευρώ και τις συντεταγμένες του στην ενιαία οικονομική και νομισματική ζώνη, είναι «παγίδα» και «αναχρονισμός».

Είναι πασίγνωστο περίπου μισό αιώνα τώρα στην ελληνική πραγματικότητα, στις κυβερνήσεις και τις αντιπολιτεύσεις, εκτός του ΚΚΕ που νομίζει ακόμη ότι είναι σε ισχύ η Σοβιετία και η Ελλάδα δεν είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις και η εμμονή με τα μικρά γραφεία της αυτοαπασχόλησης βγάζουν όχι μόνο την οικονομία αλλά και την επιχειρηματικότητα εκτός ευρωπαϊκών προδιαγραφών εξαιτίας του μικρού όγκου. Που σημαίνει ότι όσα προγράμματα εξελίσσονται από τις ευρωπαϊκές δομές δεν είναι σχεδιασμένα, δεν λαμβάνουν υπόψη τους τόσο μικρό όγκο επιχειρήσεων και γραφείων (δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι), όπως είναι διαδεδομένα και εμμονικά σε ισχύ στην Ελλάδα. Άρα δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση που στις προτάσεις της προς τις Βρυξέλλες δεν λαμβάνει υπόψη της τέτοιου μεγέθους επιχειρήσεις και ονομαστικές εταιρείες, αλλά η ίδια η Ευρώπη δεν τις λογίζει ως υπαρκτές.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Τα προγράμματα του Ταμείου Ανάπτυξης και του ΕΣΠΑ δεν αφορούν τόσο μικρούς όγκους όπως αυτοί που κατά παρέκκλιση της λογικής του συμφέροντος και της προσαρμογής στα πραγματικά δεδομένα κυριαρχούν στην Ελλάδα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Στην Ελλάδα όλοι θέλουν να είναι αφεντικά. Άρα ο καθένας κάνει το μαγαζί του και αρνείται να συγκροτήσει εταιρεία με άλλους και να έχει μετοχές και μέρος της διοίκησης σε αυτή. Τα πολιτικά κόμματα από την πλευρά τους, κυβερνητικά και μη, θέλουν να ελέγχουν ψηφοθηρικά μια επονομαζόμενη «μέση τάξη» που έχει καταλήξει να είναι τα 2/3 των Ελλήνων και υπό την έννοια αυτή να τη στηρίζουν στις κρίσεις και να της δίνουν «παράθυρα» ρουσφετολογικών ρυθμίσεων στην ευημερία. Είναι κόμματα τελικά ανασφαλή, εκλογικά καιροσκοπικά και τελικά υποδεέστερα των ευθυνών τους στο να οδηγήσουν το έθνος και τον λαό στις σωστές και συμφέρουσες διαδρομές. Αν δούμε ιστορικά τη βάση της μυθολογίας περί «μικρομεσαίων», θα πρέπει να αναζητήσουμε την αφετηρία στις αρχές του 20ού αιώνα, σημειωτέον ότι τώρα οδεύουμε προς την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Τότε, όπως απελευθερώνονταν οι Έλληνες και εντάσσονταν στον εθνικό κορμό ως επί το πλείστον από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή έφθαναν στην Ελλάδα κατεστραμμένοι παντελώς και διωκόμενοι από την Ιωνία ή τον Πόντο, δημιουργήθηκε το ζήτημα της αναδιανομής της γης από τα τσιφλίκια στους ακτήμονες, ειδικά στις «νέες χώρες» του κράτους. Είχαμε τη μικρή ιδιοκτησία, που συνδυαζόταν με τις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις, ατομικές ή οικογενειακές, μετά τα κύματα αστυφιλίας στη συνέχεια.

Έτσι φθάσαμε μέχρι το 1980. Τότε έπρεπε να γίνει η αναστροφή. Δεν έγινε και φθάνουμε στο σήμερα. Στην Ελλάδα των «μικροϊδιοκτητών», που δεν έχει ισχυρές και ανταγωνιστικές εταιρείες, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά στο να κάτσουν στο «τραπέζι» για παράδειγμα όταν ο Μπιν Σαλμάν, ο διάδοχος του θρόνου της Αραβίας, ήρθε για συζητήσεις. Ομοίως φυσικά με τους Αμερικανούς, τη διεθνή του Ισραήλ και ούτω καθεξής. Απλά τα πράγματα, οι μικρομεσαίοι δεν είναι η «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας αλλά η εμπλοκή και η «φύρα» για την οικονομική ανάπτυξη του έθνους. Κάποιος πρέπει να το πει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό, αποτελεί την πλέον κατάλληλη…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 27/11