Κι όμως η Ελλάδα εν μέσω χρεοκοπίας έχει πετύχει την πλέον σημαντική γεωπολιτική της αναβάθμιση. Τουλάχιστον μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Την ώρα που ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Εμ. Μακρόν μιλά , με απολύτως επίσημο τρόπο, προς το Αμερικανικό Κογκρέσο , η Ελλάδα θα πρέπει να νοιώθει πολύ πιο ασφαλής και αισιόδοξη από ότι για δεκαετίες. Ουσιαστικά και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες που διαρρέουν από την αμερικανική πρωτεύουσα οι συζητήσεις που εξελίσσονται στον Λευκό Οίκο ανάμεσα στους Τράμπ και Μακρόν καταλήγουν σε μια στρατηγική συμφωνία που φέρει την Γαλλία στην κορυφή της Ευρώπης , αντί της Γερμανίας. Κάτι που θα γίνει απολύτως κατανοητό το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα όταν η Γερμανίδα καγκελάριος θα επισκεφθεί την Ουάσιγκτον. Αυτό το γεγονός δικαιώνει πλήρως τον σχεδιασμό που για πολλούς ήταν αρχικά εξτρεμισμός ή φαντασίωση , αφού δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να μετακινηθεί η Ελλάδα από την Βαλκανική ασφυξία στην Μεσογειακή ενότητα.

Οι δυνάμεις της «στέππας»


Η συμφωνία Γαλλίας – ΗΠΑ έρχεται να εγγυηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων στο κρίσιμο τρίγωνο Ευρώπη-Ασία- Αφρική που αφορά πρώτιστα τις χώρες που έχουν σχηματίσει ένα πόλο «συνάντησης» πολιτισμών και θρησκειών , αλλά και γεωπολιτικής σταθερότητας , στρατιωτικής συνεργασίας και οικονομικής αλληλοσυγκρότησης και δεν είναι άλλες από τις «συμμαχικές» Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ- Αίγυπτος-Ιορδανία . Με την Σαουδική Αραβία να συγκλίνει με την Αίγυπτο πλέον από την πλευρά των Αράβων , την Τουρκία να χάνει την πρωτοκαθεδρία της στο Ισλάμ αλλά και τη σχέση της με την Δύση επιστρέφοντας στις δυνάμεις της «στέππας « μέσα από την πολυδαίδαλη συνεργασία με τη Ρωσία και το Ιράν, την Γερμανία να επιστρέφει και αυτή στην Ευρασία , μέσα από τη βόρεια διαδρομή και όχι την ανατολική όπως η Τουρκία με τους αγωγούς Nord Stream που την συνδέουν με τη Ρωσία και τελικά την έωλη Ευρωπαική οικονομική Ένωση να αναζητά την γεωπολιτική της δεινότητα και διέξοδο μέσα από την συγκρότηση μιας «European Sea Union» από τις «δυνάμεις της Θάλασσας», η Ιστορία αναλαμβάνει τον ρόλο της.


Η «Μεσευρώπη»


Γεωπολιτικά ο όρος στο παρελθόν αναφερόταν ως « Μεσευρώπη» από την σύντμηση των όρων Μεσόγειος και Ευρώπη ή στην πιο πρόσφατη περίοδο του Ν. Σαρκοζί στη Γαλλία ως «Ευρωμεσογειακή Κοινότητα». Αλλά ο Σαρκοζί απέτυχε και έσυρε την Γαλλία σε μια στενή σχέση με την Γερμανία στα απόνερα της διεθνούς κρίσης του 2008 , επιτρέποντας την περίφημο Γερμανογαλλικό άξονα από την Σύνοδο της Νίκαιας που καταδίκασε την Ευρώπη στη Γερμανική «μεγάλη ιδέα» του Ράιχ με τις δύο πρωτεύουσες . Το Βερολίνο και το Παρίσι. Ταυτόχρονα η σχέση αυτή, ως μετεξέλιξη της Ευρώπης του ευρώ, δρομολόγησε την αποσάρθρωση της Ελλάδας μέσα από τις διαδικασίες και το περιεχόμενο των υποχρεωτικών διατάξεων των Μνημονίων σε μια αέναη χρεοκοπία.


Στην παρούσα φάση όμως όλα αλλάζουν . Η νέα πραγματικότητα έκανε την εμφάνιση της με μάλλον θορυβώδη τρόπο με τους βομβαρδισμούς ‘α λα καρτ» στη Συρία από τις δυνάμεις των ΗΠΑ-Γαλλίας- Μ. Βρετανίας. Η συνέχεια όμως προβλέπεται πολύ πιο σημαντική. Υπάρχουν ουσιώδης προκλήσεις να αντιμετωπίσει στον νέο της ρόλο η Γαλλία . Ειδικά σε χώρες και περιοχές όπου έχει μεγάλη σχέση στο βάθος της ιστορίας. Όπως η Συρία, το Ιράν και ο Λίβανος , προφανώς και η Λιβύη. Κρίσιμο στοιχείο του νέου περιβάλλοντος θα είναι μια από τις κύριες κινήσεις που έχουν αποφασίσει οι ΗΠΑ επί προεδρίας Ντόναλντ Τράμπ για τη μεταφορά της πρεσβείας τους στο Ισραήλ από το Τελ Αβιβ στην Ιερουσαλήμ. Η κίνηση αυτή ακόμη και αν καταλήξει στην μη επίλυση του Παλαιστινιακού μέσα από δύο κράτη , θα πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα την Ελλάδα. Η οποία προφανώς σε μια εναρμόνιση όχι μόνον με τις ΗΠΑ αλλά και την Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μετακινήσουν και αυτές τις πρεσβείες τους στην Ιερουσαλήμ. Με τον τρόπο αυτό Ελλάδα και Κύπρος με έμπρακτο τρόπο θα δείξουν ότι στηρίζουν και τιμούν τις συμμαχίες τους στην περιοχή της Μεσογείου. ¨Άρα δικαιούνται και αυτές στήριξης σε συνθήκες κρίσης , όπως ήδη άλλωστε η Γαλλία έχει κάνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο απέναντι στην Τουρκία με την δήλωση Μακρόν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την εγγύηση των ελληνικών συνόρων .


Η νέα Αντάντ


Δομικό στοιχείο στο νέο διεθνές περιβάλλον θα είναι και η διαδοχή στον θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου , όπου πλέον έχει προδιαγραφεί η ανάληψη ευθύνης της Κοινοπολιτείας από την Πρίγκιπα Κάρολο , ενδεχομένως και εσπευσμένα στην περίπτωση που η Βασίλισσα Ελισάβετ παραιτηθεί των καθηκόντων της το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα . Η παρουσία του Καρόλου στον θρόνο της Αγγλίας θα σηματοδοτήσει με μεγαλύτερη ένταση συμβολισμών την είσοδο στη νέα εποχή για την μετά Brexit Ευρώπη , με την ανασύνταξη και την δραστηριοποίηση της «Αντάντ» , με γεωπολιτικό παρανομαστή και στόχο πλέον μια πιο εξωστρεφή Ευρώπη – με κύριους πόλους την Γαλλία και την Μ. Βρετανία- που θα έχει ρόλο στη διεθνή επαναχάραξη των σφαιρών επιρροής και την παγκόσμια ισορροπία , μακριά από τα Γερμανικά «κλειστοφοβικά’ σύνδρομα . Σε πλήρη εναρμόνιση με τον Αμερικανικό «νέο κόσμο», περιφρουρώντας την διατεταγμένη σχέση ισορροπίας με την Ρωσία , που σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να χαρισθεί από τη Δύση ως «δράκος –σωματοφύλακας « στην Κινεζική «μονοκρατορία».

 


Ο Ελληνισμός


Ελλάδα και Κύπρος τα δύο κράτη του Ελληνισμού μέσα στο πλαίσιο αυτό , απελευθερώνοντας δυνάμεις και συνειδητοποιώντας τον κοσμοπολιτισμό του Ελληνισμού , που υπερβαίνει το «χάσμα’ ιστορικά και πολιτιστικά, τελικά γεωπολιτικά , της Ανατολής από τη Δύση ή του Βορρά από το Νότο θα μπορέσουν να ανακτήσουν τον ρόλο και την οικονομική τους ευημερία, μέσα από τους «δρόμους της θάλασσας» , κυριαρχώντας ως πλαίσιο ισορροπίας και συνάντησης στον κρίσιμο χώρο από τη Μαύρη Θάλασσα , την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το πέρασμα στην Αφρική από την διώρυγα του Σουέζ και την ζώνη ελέγχου της Αιγύπτου. Σημειωτέον ότι η Κύπρος είναι μέρος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και εκεί θα πρέπει τελικά να βρει τον διεθνή ρόλο της και την τελική εγγύηση της ασφάλειας της , ενώ η Ελλάδα στον νέο αυτό διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον θα πρέπει να απαλλαγεί από την «Ρωμιοσύνη» και τα σύνδρομα της προσφυγιάς και της ηττοπάθειας που αυτή δημιούργησε , περίπου έναν αιώνα πριν, ανακτώντας τον Ελλαδικό της χαρακτήρα και ευθύνη.


Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν σε κάθε περίπτωση μια γεωπολιτική, ναυτιλιακή και πλέον ενεργειακή ‘κρίσιμη μάζα’ και θα έχουν εκ των συνθηκών αλλά και των ήδη διασαφηνισμένων στρατηγικών επιλογών τους , κρίσιμο ρόλο κατά την διάρκεια της επερχόμενης ‘ενδιάμεσης» περιόδου απορρύθμισης της Τουρκίας ( μετά από αυτή των χωρών της Μεσοποταμίας) με ότι σημαίνει αυτό για τον ευρύ χώρο της Εγγύς Ανατολής, της Μεσογείου , της Βαλκανικής και της Αφρικής.


Το νέο «Βυζάντιο»


H ανάκτηση του «Βυζαντίου» από το διεθνές imperium και το τέλος της Τουρκικής κατοχής και της ισλαμικής ισοπέδωσης δεν είναι κάτι πολύ απλό . Αφού οποιαδήποτε τέτοια εξέλιξη –το «σπάσιμο» ουσιαστικά στα τρία της Τουρκίας με ενθάρρυνση της συγκρότησης εθνικού κράτους των Κούρδων που θα αποτελέσει βασική ψηφίδα για μια συμφωνία τύπου Γιάλτας στην Ανατολή- προϋποθέτει ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος θα λύσουν τα προβλήματα χρεοκοπίας η πρώτη και κατοχής η δεύτερη.
Ένα νέο «Βυζάντιο» από την Προποντίδα μέχρι την Αλεξανδρέττα μπορεί να έχει τον χαρακτήρα ενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού και εμπορικού κέντρου-κάτι σαν μια μεγάλη Σιγκαπούρη-με συνάντηση διεθνών συμφερόντων, θρησκειών και πολιτισμών, αλλά προϋποθέτει μια Ελλάδα εντός των σημερινών, εγγυημένων στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνόρων στο μοντέλο του Μόντε Κάρλο στην Ανατολική Μεσόγειο, άμεσα συνδεδεμένης με την περιφερειακή δομή της συμμαχίας στη Μεσόγειο και τις κεντρικές συμμαχίες της σε διεθνές επίπεδο με επίκεντρο τις ΗΠΑ και την Γαλλία . Η διακριτή σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να εξελιχθεί μέσα από την ευθεία σύνδεση του ναυτιλιακού και τραπεζικού κέντρου Ελλάδα , με το Σίτι στο Λονδίνο , όπως και με την Γουόλ Στριτ στη Νέα Υόρκη , πέραν της Σιγκαπούρης και της Κωνσταντινούπολης που θα υπάρξει συσχετισμός αλλά και στη βάση μιας ιστορικής παρακαταθήκης, υπαρξιακής για την Ελεύθερη Ελλάδα. Την πρώτη υπογραφή στην αναγνώριση του νέου εθνικού κράτους των Ελλήνων , που δεν είναι άλλη από αυτή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας .


Το νέο δόγμα Μονρόε


Πολλοί αναλυτές αλλά και κέντρα χάραξης διεθνούς στρατηγικής στην Ευρώπη και αλλού διατυπώνουν με μάλλον ανιαρό τρόπο ένα νέο δόγμα Μονρόε για τις ΗΠΑ. Ουσιαστικά ότι οι Αμερικανοί θα εγκαταλείψουν την διεθνή τους παρουσία ειδικά στην Ατλαντική διάσταση της σχέσης με την Ευρώπη, την Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή , αποσύροντας την στρατιωτική τους παρουσία και την πολιτική τους παρέμβαση περιοριζόμενοι στο γεωπολιτικό χώρο του Ειρηνικού και της Αμερικανικής «ενδοχώρας». Ο λόγος ουσιαστικά για την επανάληψη του «απομονωτισμού» του μεσοπολέμου στον 20ο αιώνα, πιο γνωστού ως δόγμα του προέδρου Μονρόε. Μάλιστα κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου Τράμπ για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από την Μεσοποταμία ενεθάρρυναν τέτοιου τύπου προσεγγίσεις. Είναι όμως σχεδόν ορατή η «παρεξήγηση».


Η Ουάσιγκτον δεν διακηρύσσει τελικά την επιστροφή στο δόγμα Μονρόε. Απτή απόδειξη ότι ο πρόεδρος Τράμπ έχει δώσει εντολή για την κατασκευή περισσότερων αεροπλανοφόρων και πολεμικών σκαφών του Πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, όταν η Αμερική της εποχής Μονρόε βούλιαζε τα αντιτορπιλικά της για να μην έχει καν την τεχνική δυνατότητα να συμμετάσχει σε έναν νέο ευρωπαϊκό πόλεμο. Οι ΗΠΑ σήμερα δεν αφοπλίζονται αλλά κηρύσσουν το τέλος της παρουσίας “boots on earth” σε κρίσιμες και θερμές περιοχές του πλανήτη –ειδικά στο μέτωπο του Ατλαντικού και της Μεσογείου- , αφήνοντας τους συμμάχους τους κεντρικούς και περιφερειακούς να έχουν ρόλο στην ξηρά και διατηρώντας για τον εαυτό τους την δυνατότητα παρέμβασης με τα αεροπλανοφόρα ή με την κινητοποίηση των δυνάμεων στις διάφορες βάσεις που θα διατηρήσουν πέριξ των επίμαχων περιοχών Άρα ο λόγος για μια διαφορετικού τύπου στρατηγική , που θα επιτρέψει στον κρατικό προϋπολογισμό και την οικονομία των ΗΠΑ , να διατηρήσουν έναν βιώσιμο συσχετισμό απέναντι στην διεκδικητική στρατηγικά και επενδυτικά Κίνα , που εμφανώς πλέον προσβλέπει μέσα στις επόμενες δεκαετίες στην παγκόσμια κυριαρχία , με πλάνο την «οικονομική αποικιοκρατία» έναντι όλων.


Η νέα αυτή στρατηγική των ΗΠΑ είναι εμφανές ότι συνδυάζεται τόσο με την ανασύνταξη της «Αντάντ» στην Ευρώπη όσο και με πιο παρεμβατική πολιτική στους δασμούς που θα εξυπηρετήσει το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών στη χώρα και κυρίως την ανάκτηση του πλεονεκτήματος μιας πιο παραδοσιακής μορφής καπιταλισμού που δημιουργεί θέσεις εργασίας και ενισχύει το επίπεδο ευημερίας των πολιτών , αντί του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού των άυλων τίτλων και της «δημιουργικής καταστροφής» που οδηγεί την Δύση και φυσικά τις ΗΠΑ σε πλήρη αποσάθρωση .