Συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και οι συγγενείς 57 ψυχών που έφυγαν τόσο άδικα, κυρίως χαροκαμένοι γονείς, ζητούν μία δικαίωση. Όσο χαρακτηρίζεται δικαίωση οποιαδήποτε κύρωση, που δεν μπορεί να φέρει πίσω τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Άκουγα τις προάλλες σε ραδιοφωνικό σταθμό έναν πατέρα που βρήκε το κουράγιο να βγει να μιλήσει για την κόρη του, ένα νεαρό κορίτσι, μετζοσοπράνο, την υπέροχη φωνή της οποίας, α καπέλα μάλιστα, άκουγα από ένα cd που είχε στείλει ο δόλιος γονιός στον σταθμό.

Σκηνικό απόλυτης συγκίνησης, που κορυφώθηκε όταν ο πατέρας αυτός είπε -δικαιολογούμενος μάλιστα για την τραγικότητα της φράσης του- ότι «ευτυχώς που ήταν η κόρη μου στο πρώτο βαγόνι και ο θάνατός της ήταν ακαριαίος». Ήταν μέσα στο δράμα του ικανοποιημένος που το παιδί του δεν ένιωσε την οδύνη και τον πόνο ενός αργού θανάτου. Έκλεισα το ραδιόφωνο.

Η τραγική υπόθεση είναι στα χέρια της Δικαιοσύνης. Κάποιοι έχουν προφυλακιστεί. Σε άλλους έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις, ενώ και συγγενείς και γονείς των θυμάτων έχουν κάνει μηνύσεις και έχουν καταθέσει και αγωγές. Μία δικαίωση, όχι των ίδιων ουσιαστικά, αλλά όσων έφυγαν άδικα, που είναι η τιμωρία αυτών που τους στέρησαν τόσο πρόωρα την ζωή με τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Σχέση αιτίου και αιτιατού. Απλά πράγματα.

Καλώς ή κακώς, το κράτος και αυτοί που το έχουν κυβερνήσει κατά καιρούς έχουν τις δικές τους ευθύνες, που προκαλούνται από τη μεταφυσική αντίληψη ότι το κακό δεν πρόκειται να συμβεί, ειδικώς στη δική τους θητεία. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ευθυνών, που τις αξιολογεί σήμερα η Δικαιοσύνη. Αλλά αν σταθώ στο πιο εξώφθαλμο -πέραν δηλαδή των τεχνικών λεπτομερειών της μη εκτέλεσης συμβάσεων εκσυγχρονισμού ή της μη λειτουργίας συστημάτων, που και γι’ αυτά υπάρχει αντικειμενική ευθύνη-, που είναι το ανθρώπινο λάθος.

Ίσως για το λάθος αυτό θα πρέπει να δούμε μία κατάσταση που κυριάρχησε στη χώρα τα 35 πρώτα χρόνια τουλάχιστον της Μεταπολίτευσης. Τότε που τα κόμματα διόριζαν άσχετους σε άσχετες θέσεις. Να τι εννοώ, και θα καταλάβετε από το πραγματικό περιστατικό που ακολουθεί.

Η Ελλάδα είχε κάποια συγκεκριμένη χρονιά την προεδρία της ΕΕ. Έδρα το Ζάππειο Μέγαρο. Παραμονές της συνόδου κι ενώ γίνονται οι προετοιμασίες, διαπιστώνεται ένα πρόβλημα με την ηλεκτρική τροφοδοσία κάποιας αίθουσας.

Φωνάζουν τον ηλεκτρολόγο υπηρεσίας για να διορθώσει τη βλάβη. Όταν καταφθάνει και του λένε το πρόβλημα αυτός απαντά: «Βρε παιδιά, δεν ξέρω από αυτά... Εγώ μάγερας στα καράβια ήμουν. Η μόνη κενή θέση για να με προσλάβουν στο Δημόσιο ήταν του... ηλεκτρολόγου»!

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»