Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, τραγουδούσε στις μπουάτ ο Γιώργος Μαρίνος (για όσους δεν τον ξέρουν, ας τον αναζητήσουν στο διαδίκτυο, ελληνιστί, ας το γκουγκλάρουν). Και υπό αυτή τη φιλοσοφική έννοια, μάλλον ήταν βέβαιο ότι η Αριστερά η ελαφριά, δηλαδή η μη κομμουνιστική, σταλινική και ό,τι άλλο θέλετε, θα είχε την κατάληξη που βλέπουμε να έχει σήμερα.

Με άλλα λόγια, σηκώσαμε το σεντόνι και από κάτω είδαμε ένα τίποτε. Ή μάλλον ένα σωρό ελλείψεις. Έλλειψη αξιοπρέπειας πρωτίστως. Ανικανότητα. Χυδαιότητα. Εξυπνακισμούς. Υποκρισία. Αριβισμό. Ενώ υπερισχύουν οι ελαφράδες και οι επιπολαιότητες. Κοσμικότητες βλαχομπαρόκ, με κάθε ευκαιρία. Μία ταλάντωση μεταξύ ακραίας αριστεροφροσύνης, κενής βεβαίως περιεχομένου, και μιας καπιταλιστικής λιγούρας που επιχειρείται να κρυφτεί πίσω από τον φερετζέ του αριστερού, με τις δήθεν κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν ήταν έτσι η συγκεκριμένη και αποσκιρτήσασα από το ΚΚΕ Αριστερά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Κάθε άλλο και τρίζουν τα κόκαλα των τότε στελεχών της. Αν βεβαίως τους γνωρίζουν οι σημερινοί ανιστόρητοι επίγονοι.

Ηγέτες και στελέχη της είχαν την πολιτική λογική που προσαρμοζόταν στις συνθήκες της εποχής. Δεν διανοήθηκαν λόγου χάρη να αμφισβητήσουν την εθνική χρησιμότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Συμπορεύτηκαν με τη Δεξιά στη γενικότερη προσπάθεια κάθαρσης. Ήταν διανοούμενοι. Είχαν ευπρέπεια και αξιοπρέπεια. Στην πολιτική ρητορεία τους δεν είχε θέση η χυδαιότητα που αποτέλεσε και αποτελεί την πολιτική «επιχειρηματολογία» του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνοι σκέφτονταν, ενώ οι «διάδοχοί» τους απλώς λαλούν, «προτρέχοντας η γλώσσα της διανοίας τους». Τότε εκείνοι δεν συκοφαντούσαν αντιπάλους, ενώ τώρα δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν ασύστολα ψεύδη όχι μόνο σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων αλλά και εναντίον συντρόφων τους, όταν αυτοί βρεθούν απέναντί τους.

Εκείνοι τότε δεν κυβέρνησαν, αλλά συμμετείχαν σε οικουμενική κυβέρνηση και τα αριστερά εκείνα στελέχη που πήραν υπουργικό χαρτοφυλάκιο ανέδειξαν τα προσόντα τους. Οι σημερινοί αριστεροί επίγονοι κυβέρνησαν με τον πιο αυταρχικό τρόπο, συνεργάστηκαν με τον ιδεολογικό αντίποδα, διάβρωσαν τους θεσμούς θέλοντας να τους κάνουν υποχείριό τους και τελικώς απέτυχαν, αφήνοντας τη χώρα σε οπισθοδρομική πορεία. Για αυτό όχι μόνο αποδοκιμάστηκαν αλλά και η κοινωνία τούς καταδίκασε στη θέση από την οποία ξεκίνησαν. Όχι ακόμη, αλλά σταδιακά οδεύουν προς τη θέση αυτή. Και κάτι άλλο που ασφαλώς δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο. Επιφανή πρόσωπα στον δημόσιο βίο, είτε είναι στην πολιτική, είτε στη δημοσιογραφία, είτε στον πολιτισμό, ξεκίνησαν από την Αριστερά για ιδεολογικούς ασφαλώς λόγους. Και σταδιακά έκαναν δεξιά στροφή, εντασσόμενοι ή υποστηρίζοντας κόμματα που εκπροσωπούν τη δεξιά ή κεντροδεξιά ιδεολογία και τις αρχές τους. Δεν είδαμε να ακολουθούν κάποιοι την αντίστροφη πορεία. Τυχαίο; Όχι. Και ασφαλώς κάτι σημαίνει, που κανείς αριστερός δεν αποτόλμησε ποτέ να το ερμηνεύσει. Για ευνόητους και προφανείς λόγους.


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»