Αν και τον τελευταίο μήνα όλοι παριστάνουν πως νοιάζονται για την οργή των νέων, λίγοι είναι αυτοί που επιθυμούν να βρουν τις πραγματικές ρίζες του θυμού και ακόμα λιγότεροι ενδιαφέρονται να τον μεταφράσουν σε ουσιαστικές πολιτικές.

Βλέπετε, είναι ευκολότερο να εμφανίζεσαι ως δήθεν συμπαραστάτης των νέων, παρά να ακούσεις τι πραγματικά έχουν να πουν και να τους μιλήσεις και εσύ για συγκεκριμένες πολιτικές που θα βελτιώσουν τη ζωή τους στην πράξη. Οι νέοι, λοιπόν, είμαστε όντως οργισμένοι. Και ένας από τους λόγους αυτής της οργής είναι η έλλειψη αξιολόγησης στις μεγαλύτερες γενιές. Το βιώνουμε καθημερινά στις δουλειές μας: ενώ η αξιολόγηση είναι μια πραγματικότητα στον ιδιωτικό τομέα, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στο Δημόσιο. Ενώ θα έπρεπε να θεωρείται κι εκεί αυτονόητο, δυστυχώς, αποτελεί ακόμα και σήμερα αντικείμενο για δημόσια διαμάχη και στείρα αντιπολίτευση. Και είναι πραγματικά προσβλητικό να βλέπουμε συντεχνίες να διεκδικούν προνόμια ανήκουστα, αλλά και πολιτικούς χώρους να στηρίζουν τις συντεχνίες αυτές αντί για την κοινωνία.

Απ'όλογυς αυτούς που αντιτίθενται πεισματικά στην αξιολόγηση, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι χρόνιες παραλείψεις οδήγησαν σε τραγικά λάθη; Αντ’ αυτού, η αξιωματική αντιπολίτευση όχι δεν κάνει την αυτοκριτική της, αλλά επιχειρεί να αποποιηθεί τις ευθύνες της και «αγκαλιάζει» οτιδήποτε δεν αφήνει την πατρίδα μας να φύγει μπροστά και την κρατά πίσω. Η Νέα Δημοκρατία είναι η μοναδική παράταξη η οποία μιλά ανοικτά για αξιολόγηση, γιατί αυτή είναι η μόνη ασφαλής οδός για να αντιμετωπιστεί σε μεγάλο βαθμό το βαθύ κράτος. Αξιολόγηση, λοιπόν, παντού και οριζόντια. Γιατί οι πολίτες απαιτούν και αξίζουν τους καλύτερους εκπαιδευτικούς, τους καλύτερους δημοσίους υπαλλήλους, τους καλύτερους επαγγελματίες. Είναι ένα βαθιά δίκαιο αίτημα το οποίο αφορά πρωτίστως τους οικονομικά ασθενέστερους συμπολίτες μας. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αποδεικνύονται αμετανόητοι. μΔεν επιδεικνύουν καμία διάθεση αυτοκριτικής και καμία δυναμική αλλαγής. Συνεχίζουν να αυτοπροβάλλονται ως δήθεν προοδευτικές δυνάμεις, αλλά πόσο προοδευτικός μπορεί να είναι κάποιος όταν υπερασπίζεται φατριαστικές λογικές και τάσσεται στην πραγματικότητα στο πλευρό όσων έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την αξιολόγηση;

Η τετραετία που πέρασε οδήγησε τη χώρα μπροστά. Σαφώς, υπήρξαν αστοχίες και λάθη. Το βαθύ κράτος όμως δεν κτίστηκε εν μια νυκτί, ούτε θα καταρρεύσει σε μία μέρα. Χρειάζονται ανάληψη τολμηρών πρωτοβουλιών και αποφασιστικότητα. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της τωρινής κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης είναι ότι η κυβέρνηση στοχεύει σε ένα καλύτερο μέλλον χωρίς να φοβάται το πολιτικό κόστος, ενώ η αντιπολίτευση στοχεύει απλώς στη βελτίωση της εκλογικής της απόδοσης. Η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση πως αποσκοπεί στη μεγάλη αποχή των νέων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ωστόσο, στοχεύει στο ακριβώς αντίθετο. Επιδιώκει την οργή των νέων να τη μετατρέψει σε ορμή. Ορμή για ριζικές αλλαγές που θα οδηγήσουν την Ελλάδα μακριά από τις παθογένειες του παρελμθόντος.

Ορμή για μία νέα Ελλάδα που μας αξίζει. Σε αυτήν την Ελλάδα δεν υπάρχει χώρος για μαγικές λύσεις και πειράματα. Η χώρα στις 21 Μαΐου έχει ανάγκη από σταθερή αυτοδύναμη κυβέρνηση και όχι πειραματισμούς με δήθεν προοδευτικές κυβερνήσεις και «αγνώστους Χ» για πρωθυπουργούς.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 29/3