Σαν αύριο, άρχιζα να ζω...
Εγώ μαζί σας γεννήθηκα. Ξανά και ξανά.
Πες μου στ’ αλήθεια. Πότε άρχισε η δική σου ζωή; Ίσως και να συμπίπτει με το δικό μου ξεκίνημα, όχι εκείνο που μ’ έφερε στον κόσμο, αλλά εκείνο που «γέννησε» δυο κόσμους ξεχωριστούς: τον γιο μου και την κόρη μου.
Εγώ τότε γεννήθηκα. Ξανά και ξανά. Πιο πριν δεν με θυμάμαι. Δεν αγαπούσα πιο πριν. Πίστευα πως μόνο όταν αγαπιέσαι είσαι δυνατός, δεν γνώριζα πως όταν αγαπάς γίνεσαι ανίκητος.
Βαριόμουν τους ανθρώπους πιο πριν. Τους ασυντόνιστους με το δικό μου σύμπαν, εκείνους που μιλούσαν μια γλώσσα «διαφορετική». Καμία προσπάθεια κατανόησης, καμία δεύτερη ευκαιρία, κανένα περιθώριο διαλόγου. Εσείς, παιδιά μου, με μάθατε ν’ ανοίγω τ’ αυτιά μου στο ανήκουστο, να κατανοώ τ’ ακατανόητο, να χωνεύω τ’ αχώνευτο, να δικαιολογώ τ’ αδικαιολόγητο, να δίνω δεύτερες ευκαιρίες στην πρώτη στραβή και «συγγνώμες» στα μεγάλα λάθη.
Κουραζόμουν εύκολα πιο πριν. Δεν ήξερα να πολεμάω, δεν ήθελα ευθύνες, δεν σήκωνα βάρη. Την πάρτη μου μόνο, κι αυτή, κάποιες στιγμές, ασήκωτη μου έπεφτε. Εσείς, μικρά μου, μ΄ αρπάξατε απ’ το μαλλί και με κάνατε παντοδύναμη, γυναίκα ικανή να σηκώσει τα πολλά και ν’ αντέξει τα πάντα. Θηλυκό μ’ αρσενικό σθένος γεννημένο από δυο μικροσκοπικά κορμάκια που σε θέλουν δίπλα τους όρθια και δυνατή.
Φοβόμουν πολύ πιο πριν. Ένα μυαλό εγκλωβισμένο σε θάλασσες αμφιβολιών, ένας κόσμος χωμένος σε υπόγεια καχυποψίας, μια καθημερινότητα στο «πάρε-δώσε» της ανασφάλειας. Κι ύστερα, έπειτα από εσάς, σίγουρη για τα «όχι» μου, περήφανη για τα «ναι» μου, θαρραλέα, ασφαλής κι επιτέλους ελεύθερη. Σαν από θαύμα έπαψα να εκλογικεύω το συναίσθημα, να ζυγίζω το όνειρο, να βάζω τα πλάνα μου σε μικροσκόπιο και το «αύριο» σε καλούπια.
Με πολεμούσα άγρια πιο πριν. Μου φαίνονταν λίγα όσα έκανα, ελάχιστα όσα κατόρθωνα να κάνω. Ήθελα να ’μαι πρώτη παντού. Έξυπνη, όμορφη, αρεστή, ένα καζάνι γεμάτο από πτυχές τελειότητας και περγαμηνές αριστείας. Κι ύστερα, φέρατε την αποσυμπίεση κι αργότερα την ισορροπία και πιο μετά το κατόρθωμα του να μ’ αγαπάω για τα λίγα μου, να μ’ αποδέχομαι για τα στραβά μου, να με χαϊδεύω για τις ατέλειές μου και να με λατρεύω για τα πάθη μου.
Εγώ μαζί σας γεννήθηκα. Ξανά και ξανά. Πιο πριν δεν με θυμάμαι…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 13/5
Εγώ τότε γεννήθηκα. Ξανά και ξανά. Πιο πριν δεν με θυμάμαι. Δεν αγαπούσα πιο πριν. Πίστευα πως μόνο όταν αγαπιέσαι είσαι δυνατός, δεν γνώριζα πως όταν αγαπάς γίνεσαι ανίκητος.
Βαριόμουν τους ανθρώπους πιο πριν. Τους ασυντόνιστους με το δικό μου σύμπαν, εκείνους που μιλούσαν μια γλώσσα «διαφορετική». Καμία προσπάθεια κατανόησης, καμία δεύτερη ευκαιρία, κανένα περιθώριο διαλόγου. Εσείς, παιδιά μου, με μάθατε ν’ ανοίγω τ’ αυτιά μου στο ανήκουστο, να κατανοώ τ’ ακατανόητο, να χωνεύω τ’ αχώνευτο, να δικαιολογώ τ’ αδικαιολόγητο, να δίνω δεύτερες ευκαιρίες στην πρώτη στραβή και «συγγνώμες» στα μεγάλα λάθη.
Κουραζόμουν εύκολα πιο πριν. Δεν ήξερα να πολεμάω, δεν ήθελα ευθύνες, δεν σήκωνα βάρη. Την πάρτη μου μόνο, κι αυτή, κάποιες στιγμές, ασήκωτη μου έπεφτε. Εσείς, μικρά μου, μ΄ αρπάξατε απ’ το μαλλί και με κάνατε παντοδύναμη, γυναίκα ικανή να σηκώσει τα πολλά και ν’ αντέξει τα πάντα. Θηλυκό μ’ αρσενικό σθένος γεννημένο από δυο μικροσκοπικά κορμάκια που σε θέλουν δίπλα τους όρθια και δυνατή.
Φοβόμουν πολύ πιο πριν. Ένα μυαλό εγκλωβισμένο σε θάλασσες αμφιβολιών, ένας κόσμος χωμένος σε υπόγεια καχυποψίας, μια καθημερινότητα στο «πάρε-δώσε» της ανασφάλειας. Κι ύστερα, έπειτα από εσάς, σίγουρη για τα «όχι» μου, περήφανη για τα «ναι» μου, θαρραλέα, ασφαλής κι επιτέλους ελεύθερη. Σαν από θαύμα έπαψα να εκλογικεύω το συναίσθημα, να ζυγίζω το όνειρο, να βάζω τα πλάνα μου σε μικροσκόπιο και το «αύριο» σε καλούπια.
Με πολεμούσα άγρια πιο πριν. Μου φαίνονταν λίγα όσα έκανα, ελάχιστα όσα κατόρθωνα να κάνω. Ήθελα να ’μαι πρώτη παντού. Έξυπνη, όμορφη, αρεστή, ένα καζάνι γεμάτο από πτυχές τελειότητας και περγαμηνές αριστείας. Κι ύστερα, φέρατε την αποσυμπίεση κι αργότερα την ισορροπία και πιο μετά το κατόρθωμα του να μ’ αγαπάω για τα λίγα μου, να μ’ αποδέχομαι για τα στραβά μου, να με χαϊδεύω για τις ατέλειές μου και να με λατρεύω για τα πάθη μου.
Εγώ μαζί σας γεννήθηκα. Ξανά και ξανά. Πιο πριν δεν με θυμάμαι…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 13/5
