Ιστορικοί φαγητού: Τα ζυμαρικά προέρχονται από τους αρχαίους Έλληνες
Την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι τα ζυμαρικά προήλθαν από τους Κινέζους και έφτασαν στην Ευρώπη τον 13ο αιώνα χάρη στον Μάρκο Πόλο αντικρούουν διάσημοι ιστορικοί που ισχυρίζονται ότι οι αρχαίοι Έλληνες εφηύραν τα ζυμαρικά και, εν συνεχεία, οι Ρωμαίοι τα υιοθέτησαν από αυτούς και άφησαν τη γαστρονομική «κληρονομιά» στους Άραβες.
Ο θρύλος λέει ότι τα ζυμαρικά είναι απότοκο των κινεζικών νουντλς καθώς ο Βενετός ευγενής, Μάρκο Πόλο, μετέφερε το σπουδαίο γαστρονομικό δημιούργημα στην Ευρώπη. Για πολλούς, όμως, αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με Ιταλούς ιστορικούς του φαγητού, τα ζυμαρικά ήταν ήδη κομμάτι της μεσογειακής διατροφής, που άνθισε στην Αρχαία Ελλάδα και κληρονομήθηκε στη Ρώμη.
«Είναι όλα ανοησίες», επισημαίνει ο διάσημος ιστορικός φαγητού, Giorgio Franchetti, και συμπληρώνει: «Τα νουντλς που ίσως έφερε μαζί του ο Μάρκο Πόλο στα τέλη του 12ου αιώνα από την Κίνα είχαν ως βάση τους το ρύζι και θεμελιώνονταν από μία διαφορετική γαστρονομική παράδοση που δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας».
Η έταιρη ιστορικός του φαγητού, Anna Maria Pelegrino, σχολιάζει πως «τα νουντλς είναι ένα πράγμα, τα ζυμαρικά ένα άλλο» και σχολιάζει πως «αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές γαστρονομικές κουλτούρες και ταυτότητες που έχουν ναπτυχθεί παράλληλα. Το μέλος της Ιταλικής Ακαδημίας της Κουζίνας τονίζει ακόμη πως «ο τρόπος παρασκευής τους, τα υλικά και τα τόπινγκς είναι εντελώς διαφορετικά και ξεχωριστά σε κάθε πολιτισμό. Δεν υπάρχει καμία ευθεία σύνδεση ανάμεσα στο ασιάτικο και το ιταλικό ή μεσογειακό τρόπο ανάμειξης των δημητριακών με το νερό».
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Σίλβια Μαρτσέτι για το South China Morning Post, o κ. Franchetti αναφέρει στο βιβλίο του με τίτλο "Dining With the Ancient Romans" πως η πραγματική προέλευση των ζυμαρικών στην Ευρώπη κρατάει από τους αρχαίους Έλληνες.
«Ανάμεσα στο 1.000 και στο 800 π.Χ., οι Έλληνες πρώτοι αναφέρουν το λάγανον, ένα μακρόστενο ζυμαρικό κομμένο σε ακανόνιστες λωρίδες που αργότερα υιοθετήθηκε από τους αρχαίους Ρωμαίους με τον πληθυντικό όρο "laganae". Χρησιμοποιήθηκε σε σούπες με πράσο και ρεβίθι, ένα πολύ δημοφιλές ρωμαϊκό φαγητό», επισημαίνει.
Το λάγανον ήταν, δηλαδή, η έμπνευση γι' αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «λαζάνια» (lasagne), δηλαδή, φύλλα ζυμαρικών μαγειρεμένα με κρέας και χυμό τομάτας. Οι ρωμαϊκές λωρίδες ζυμαρικών ήταν παρόμοιες με τους τύπους ζυμαρικών που σερβίρονται, ακόμη και σήμερα, στην Ιταλία. Τα τελευταία αυτά ονομάζονται "maltagliati", που σημαίνει «άσχημα κομμένα» στα Ιταλικά και παραπέμπει στο ακανόνιστο σχήμα κοπής τους.
Ο θρύλος λέει ότι τα ζυμαρικά είναι απότοκο των κινεζικών νουντλς καθώς ο Βενετός ευγενής, Μάρκο Πόλο, μετέφερε το σπουδαίο γαστρονομικό δημιούργημα στην Ευρώπη. Για πολλούς, όμως, αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με Ιταλούς ιστορικούς του φαγητού, τα ζυμαρικά ήταν ήδη κομμάτι της μεσογειακής διατροφής, που άνθισε στην Αρχαία Ελλάδα και κληρονομήθηκε στη Ρώμη.
«Είναι όλα ανοησίες», επισημαίνει ο διάσημος ιστορικός φαγητού, Giorgio Franchetti, και συμπληρώνει: «Τα νουντλς που ίσως έφερε μαζί του ο Μάρκο Πόλο στα τέλη του 12ου αιώνα από την Κίνα είχαν ως βάση τους το ρύζι και θεμελιώνονταν από μία διαφορετική γαστρονομική παράδοση που δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας».
Η έταιρη ιστορικός του φαγητού, Anna Maria Pelegrino, σχολιάζει πως «τα νουντλς είναι ένα πράγμα, τα ζυμαρικά ένα άλλο» και σχολιάζει πως «αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές γαστρονομικές κουλτούρες και ταυτότητες που έχουν ναπτυχθεί παράλληλα. Το μέλος της Ιταλικής Ακαδημίας της Κουζίνας τονίζει ακόμη πως «ο τρόπος παρασκευής τους, τα υλικά και τα τόπινγκς είναι εντελώς διαφορετικά και ξεχωριστά σε κάθε πολιτισμό. Δεν υπάρχει καμία ευθεία σύνδεση ανάμεσα στο ασιάτικο και το ιταλικό ή μεσογειακό τρόπο ανάμειξης των δημητριακών με το νερό».
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Σίλβια Μαρτσέτι για το South China Morning Post, o κ. Franchetti αναφέρει στο βιβλίο του με τίτλο "Dining With the Ancient Romans" πως η πραγματική προέλευση των ζυμαρικών στην Ευρώπη κρατάει από τους αρχαίους Έλληνες.
«Ανάμεσα στο 1.000 και στο 800 π.Χ., οι Έλληνες πρώτοι αναφέρουν το λάγανον, ένα μακρόστενο ζυμαρικό κομμένο σε ακανόνιστες λωρίδες που αργότερα υιοθετήθηκε από τους αρχαίους Ρωμαίους με τον πληθυντικό όρο "laganae". Χρησιμοποιήθηκε σε σούπες με πράσο και ρεβίθι, ένα πολύ δημοφιλές ρωμαϊκό φαγητό», επισημαίνει.
Το λάγανον ήταν, δηλαδή, η έμπνευση γι' αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «λαζάνια» (lasagne), δηλαδή, φύλλα ζυμαρικών μαγειρεμένα με κρέας και χυμό τομάτας. Οι ρωμαϊκές λωρίδες ζυμαρικών ήταν παρόμοιες με τους τύπους ζυμαρικών που σερβίρονται, ακόμη και σήμερα, στην Ιταλία. Τα τελευταία αυτά ονομάζονται "maltagliati", που σημαίνει «άσχημα κομμένα» στα Ιταλικά και παραπέμπει στο ακανόνιστο σχήμα κοπής τους.
