Σάλος με το challenge που καταβρέχουν σκυλάκια, όταν είναι αμέριμνα, με παγωμένο νερό!

Σημεία των καιρών… Μου άρεσε αυτή η φράση παιδιόθεν. Εχει μια αίγλη, κρύβει κάτι σημαντικό. Σαν σφραγίδα, σαν υπογραφή. Αυτά που είναι λίαν απογοητευτικά στις μέρες μας είναι τα σημάδια. Κατ’ ουσίαν οι καιροί. Αλληλένδετα αυτά τα δύο. Διάβαζα μια είδηση που, ενώ φαινομενικά δεν έχει κάτι τραγικό, οι ρίζες της σε κάνουν πραγματικά να θέλεις να κλαις. «Γυρίζει» στα social αυτόν τον καιρό (οι καιροί που λέγαμε) ένα challenge (ξέρετε, αυτή η μόδα του «κάνε ό,τι κάνω», που έχει φέρει μαζί της πολλά προβλήματα) στο οποίο καταβρέχουν σκυλάκια, όταν είναι αμέριμνα, με παγωμένο νερό! Και γελάνε οι δράστες, ενώ αυτά τρομάζουν, παγώνουν, απορούν γιατί τους συνέβη αυτό το… Παιχνίδι, θα πει κάποιος… Μα στο παιχνίδι δεν πρέπει να συμμετέχουν όλοι; Δεν πρέπει να ξέρουν οι συμμετέχοντες τους κανόνες; Δεν πρέπει να μπορείς να πεις «μου αρέσει ή δεν μου αρέσει να συμμετέχω»;

Αρα δεν είναι παιχνίδι! Αστείο, θα πει κάποιος άλλος… Μα αστείο δεν είναι όταν κάτι κάνει όλους τους συμμετέχοντες χαρούμενους; Αρα, ούτε αστείο είναι! Ως παρατηρητής θα πω ότι όλο αυτό κρύβει μέσα του μια βαρβαρότητα. Και μάλιστα καλυμμένη με χαζά χαμόγελα και τη γνωστή μάσκα των social: «Κάνουμε βλακείες και περνάμε ωραία…». Τι ευχαρίστηση μπορείς δηλαδή να αντλήσεις αιφνιδιάζοντας κάποιο ζωντανό που ανυποψίαστο λούζεται έναν κουβά παγάκια; Τόσα αίσχη σημειώνονται ανά τον κόσμο, θα σκεφτείτε, αυτό μας πείραξε; Κι όμως, η απόσταση από το καλό στο κακό έχει πολλά στάδια… Η σκληρότητα, πολλά πρόσωπα… Κι όλα καταλήγουν στο κακό και το χειρότερο αθροιστικά. Σκεφτείτε το λίγο…