Μπορεί ένας σκύλος να διδάξει στον άνθρωπο τι σημαίνει αφοσίωση; Η απάντηση έρχεται από την Ιαπωνία του 20ού αιώνα, μέσα από την πραγματική ιστορία του Χάτσικο, του σκύλου που περίμενε τον νεκρό ιδιοκτήτη του στον ίδιο σιδηροδρομικό σταθμό, κάθε μέρα, για εννέα ολόκληρα χρόνια. Το όνομά του έγινε συνώνυμο της αγάπης δίχως όρους και η ιστορία του αποτελεί σήμερα παγκόσμιο πολιτιστικό σύμβολο.

Διαβάστε: Pet-friendly ξενοδοχεία: Η Ελλάδα καθιερώνει ειδικό σήμα στα καταλύματα που δέχονται ζώα συντροφιάς - Προδιαγραφές και Υποχρεώσεις

Ο Χάτσικο γεννήθηκε το 1923 στην επαρχία Ακίτα της Ιαπωνίας. Ήταν ένα καθαρόαιμο Ακίτα Ίνου - μία ιαπωνική φυλή που διακρίνεται για την νοημοσύνη, την υπερηφάνεια και την πίστη της. Υιοθετήθηκε από τον καθηγητή Χιντεσαμπούρο Ουένο, ο οποίος δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Καθημερινά, ο Χάτσικο συντρόφευε τον καθηγητή μέχρι στον σιδηροδρομικό σταθμό Σιμπούγια και κάθε απόγευμα, την ίδια ώρα, τον περίμενε στο ίδιο σημείο να επιστρέψει από τη δουλειά. Η ρουτίνα αυτή συνεχίστηκε μέχρι τον Μάιο του 1925, όταν μία μέρα ο καθηγητής δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού τους. Πέθανε ξαφνικά εν ώρα διδασκαλίας. Ο Χάτσικο, όμως, βρισκόταν στον σταθμό, πιστός στο ραντεβού τους και τον περίμενε, όπως κάθε φορά. Μάταια...Ο σκύλος πήγε κανονικά στον σταθμό, την επόμενη μέρα. Και την επόμενη. Και την μεθεπόμενη. Για τα επόμενα εννέα χρόνια, ο Χάτσικο εμφανιζόταν κάθε μέρα στο ίδιο σημείο, περιμένοντας τον καθηγητή του που δεν θα επέστρεφε ποτέ.

hachiko-istoria

Άγγιξε καρδιές o Χάτσικο

Η εικόνα του μοναχικού σκύλου, που καθημερινά έστεκε καρτερικά έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, συγκίνησε ολόκληρη την Ιαπωνία το 1932, όταν ένας πρώην φοιτητής του καθηγητή Ουένο έγραψε ένα σχετικό άρθρο σε μεγάλη εφημερίδα του Τόκιο. Η ιστορία του Χάτσικο έγινε αστραπιαία γνωστή, μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα και άνθρωποι από σε όλη τη χώρα επισκέπτονταν τον σταθμό της Σιμπούγια για να αντικρίσουν με τα μάτια τους τον "πιστό σκύλο". Έναν σκύλο, που έγινε σύμβολο πίστης, αγάπης δίχως όρια και σταθερής προσήλωσης σε έναν άνθρωπο, ακόμα και μετά τον θάνατό του. Ο Χάτσικο άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Μαρτίου 1935, στο ίδιο σημείο όπου στεκόταν όλα αυτά τα χρόνια. Η Ιαπωνία θρήνησε τον θάνατό του σαν να έχασε έναν ήρωα. Ο Χάτσικο δεν ήταν ήρωας με τον παραδοσιακό ορισμό. Δεν έσωσε ζωές, δεν πολέμησε, δεν μίλησε. Απλώς περίμενε. Και μέσα από αυτή τη σιωπηλή του πράξη, άγγιξε τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Εκεί όπου ο Χάτσικο περίμενε τον καθηγητή του, ανεγέρθηκε άγαλμα προς τιμήν του, το οποίο σήμερα αποτελεί δημοφιλές σημείο συνάντησης

Φόρος τιμής

Η σορός του ταριχεύτηκε και εκτίθεται μέχρι σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Επιστημών του Τόκιο. Στο σημείο όπου περίμενε τον καθηγητή του, ανεγέρθηκε άγαλμα προς τιμήν του, το οποίο σήμερα αποτελεί δημοφιλές σημείο συνάντησης και φόρο τιμής στην αληθινή αφοσίωση. Το άγαλμα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ξαναφτιάχτηκε το 1948 με τη βοήθεια του γιου του αρχικού γλύπτη. Η ιστορία του Χάτσικο συγκίνησε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και ενέπνευσε βιβλία, κόμικς και κινηματογραφικές ταινίες - με πιο γνωστή την ταινία “Hachi: A Dog’s Tale” (2009), με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκηρ.

hachiko-istoria2


Δημοσιεύτηκε στο Animall των Παραπολιτικών