H ένταξη των ορεινών περιοχών στον αναπτυξιακό σχεδιασμό της χώρας δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται απλώς ως μια προαπαιτούμενη συνθήκη στην εκπλήρωση της βιώσιμης συμπεριληπτικής ανάπτυξης. Κατά βάση αποτελεί μία κορυφαία εθνική επιλογή, η οποία μπορεί σε πρώτη φάση να συγκρατήσει και εν συνεχεία να ανατρέψει την πληθυσμιακή αφαίμαξη της υπαίθρου.

Για την ακρίβεια, μια τέτοια προσέγγιση κρίνεται ως επιτακτική καθώς μπορεί να χαρακτηριστεί κυριολεκτικά (και ταυτόχρονα δραματικά) ως η τελευταία ευκαιρία (αν δεν έχει χαθεί ήδη κι αυτή).

Πιο στοχευμένα, η πολιτεία οφείλει να συμπεριλάβει αυτές τις περιοχές στον στρατηγικό της κορμό σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητές τους, δίνοντας λύσεις όχι σημειακές αλλά αντιθέτως θεσμικές και σίγουρα εντασσόμενες σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο.

Άλλωστε, σύμφωνα με επίσημους δείκτες, η Ελλάδα κατατάσσεται στις πρώτες θέσεις των ορεινών χωρών της Ε.Ε. και το ταυτοτικό της αυτό στοιχείο πρέπει να αναδειχθεί σε καταλυτικό αναπτυξιακό βραχίονα.

Το χρονικό σημείο, μάλιστα, είναι ευνοϊκό γιατί το βουνό εντάσσεται πια σε όλες τις ευρωπαϊκές και διεθνείς πολιτικές λόγω της ιδιαίτερης περιβαλλοντικής, κοινωνικής, παραγωγικής και πολιτιστικής βαρύτητάς του.

Ήδη οι άξονες που βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα των Βρυξελλών «right to stay» και «go local» αποτυπώνουν ξεκάθαρα την τάση που πρέπει να υιοθετηθεί δυναμικά και εμπράκτως.

Διαβάστε τη συνέχεια στο e-ota.gr