Της Μαριλένας Γεραντώνη, εφημερίδα Παραπολιτικά

«Θέλω να εμποδίσω την πρόοδο στην Ευρώπη». Σε αυτές τις επτά λέξεις συνοψίζεται το όραμα της ηγέτιδας της γαλλικής Ακροδεξιάς, Μαρίν Λεπέν, που φιλοδοξεί να παίξει ηγετικό ρόλο στη δημιουργία της πλέον σκοτεινής ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως όλα δείχνουν, μετά τις ευρωεκλογές της 25ης του μηνός. 

Η ίδια βάζει ψηλά τον πήχη. Σε συνέντευξη που έδωσε στη γαλλική «Journal du Dimanche», δήλωσε ότι επιθυμία της είναι το Εθνικό Μέτωπο να βγάλει 15 με 20 ευρωβουλευτές (σήμερα έχει μόνο τρεις, ένας εκ των οποίων είναι ο πατέρας της) και κάλεσε τους Γάλλους να εκτονώσουν στην κάλπη τη δυσαρέσκειά τους προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι με αποχή, αλλά ενισχύοντας το κόμμα της. 

Η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση δίνει στη Λεπέν την πρωτιά, με ποσοστό 24%, έναντι 22,5% του δεξιού UMP, και σπρώχνει στην τρίτη θέση το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φρανσουά Ολάντ, με ένα 20%. 

Για τη Γαλλία, ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί είδηση. Ηδη, το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών πριν από έναν μήνα (13 δήμοι πέρασαν στο στρατόπεδο της Ακροδεξιάς) ήταν μια πρόγευση του τι θα βγάλει η κάλπη σε δύο εβδομάδες από σήμερα στη χώρα, αλλά κι ένα πρώτο δείγμα γραφής -έστω και σε μικρότερη κλίμακα- για το τι μπορεί να περιμένουμε εφεξής σχετικά με αποφάσεις που θα λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και θα αφορούν όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. 

ΨΗΦΟΘΗΡΙΑ. Με το «καλημέρα», μια πλειάδα δημάρχων του Εθνικού Μετώπου, που για ψηφοθηρικούς λόγους απεκδύθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα τον νεοναζιστικό μανδύα τους, έβγαλαν τη μάσκα και έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο. Υπέστειλαν σημαίες της Ε.Ε. στα δημαρχεία, κατήργησαν τα γεύματα χωρίς χοιρινό στα σχολεία για Εβραίους μαθητές, ακύρωσαν συμφωνίες για ανέγερση τόπων λατρείας μουσουλμάνων. 

Μεμονωμένα, πλην όμως «τρανταχτά» παραδείγματα, τα οποία αρκούν για να κατανοήσει κανείς ότι η ρητορεία του μίσους και του ρατσισμού στο ερχόμενο Ευρωκοινοβούλιο όχι μόνο δεν θα βοηθήσει τις κοινωνίες που μαστίζονται από τη φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση, αλλά και θα στοχοποιήσει ακόμα περισσότερο όσους χρειάζονται αλληλεγγύη και βοήθεια για να βγουν από τον αποκλεισμό και να αντιμετωπίσουν την κρίση. 

Η ενίσχυση της Ακροδεξιάς μέσω της δημιουργίας Κοινοβουλευτικής Ομάδας δεν θα επηρεάσει τόσο τα κράτη-μέλη σε εθνικό επίπεδο, όμως θα δώσει βήμα στον ακραιφνή λαϊκισμό. Βήμα για αποφάσεις που θα αφορούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τη μετανάστευση, αλλά και θεμελιώδεις δημοκρατικούς θεσμούς που διέπουν την Ενωση από τη γέννησή της. 

Ιδιαίτερα το κόμμα της Λεπέν προωθεί μια πολιτική πλατφόρμα ενάντια στο ευρώ, ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και υπέρ του εθνικού δικαίου σε βάρος του ευρωπαϊκού. Για τη δημιουργία ακροδεξιάς Κοινοβουλευτικής Ομάδας χρειάζονται τουλάχιστον 25 βουλευτές, από τουλάχιστον επτά διαφορετικές χώρες, γεγονός που αντικειμενικά δυσκολεύει το εγχείρημα, μιας και υπάρχουν πολλές ιδεολογικές αποκλίσεις μεταξύ τους. Την ίδια ώρα, χωρίς εξαίρεση, όλοι τους είναι εθνικιστές, ιδιαίτερα οι βόρειοι, που αρνούνται να ταυτιστούν με τους νότιους «τεμπέληδες» και «παρακατιανούς». 

«ΠΟΡΤΑ». Η εν λόγω συμμαχία, που στόχο θα έχει την εκ των έσω «καταπολέμηση του τέρατος των Βρυξελλών», όπως την έχουν χαρακτηρίσει οι εμπνευστές της, αναμένεται να περιλαμβάνει τους ακροδεξιούς συμμάχους της Ολλανδίας, της Δανίας, της Ιταλίας, της Σουηδίας και του Βελγίου. Ωστόσο, αυτή η σύμπραξη λέγεται ότι θα «φάει πόρτα» από το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP) της Μεγάλης Βρετανίας, καθώς ο ηγέτης του, Νάιτζελ Φάρατζ (φωτ.), επιθυμεί να διευρύνει την εκλογική του βάση και ενδεχόμενη ταύτιση με τη Λεπέν θα οδηγήσει σε απώλειες. Παρατηρητές εκτιμούν, ωστόσο, ότι στο τέλος ο Φάρατζ θα ενδώσει στο κάλεσμα, αποδεικνύοντας περίτρανα το χαρακτηριστικό όλων των ακροδεξιών Ευρωπαίων, που δεν είναι άλλο από τον πολιτικό τους χαμαιλεοντισμό. 

Για τους «Financial Times» ο 49χρονος πολιτικός δεν αποτελεί καμία ιδιοφυΐα, για να χειραγωγεί τα πλήθη, αλλά είναι ο πιο «διαθέσιμος» λαϊκιστής σε μια χρονική συγκυρία που ευνοεί το φαινόμενο. Ομως, οι Βρετανοί του δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης. Και ποσοστά πάνω από 30%. Ο ίδιος ποντάρει στην όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων, στην ισχυροποίηση της ισλαμοφοβίας στη χώρα, η οποία εκδηλώθηκε μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο το 2005, αλλά και το ξέσπασμα της Αραβικής Ανοιξης, που αύξησε τη μεταναστευτική ροή προς την Ευρώπη και παρουσιάστηκε ως απειλή για την εθνική συνοχή και τα κοινωνικά αγαθά των Βρετανών. 

Η κρίση υποβοήθησε τη ρητορεία του μίσους 

Δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία ότι στην Ευρώπη η Ακροδεξιά, που κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 ήταν μια περιθωριακή πολιτική ιδεολογία, διαγράφοντας στις περισσότερες χώρες εξωκοινοβουλευτική πορεία, σήμερα κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος. Η άνοδός της πάτησε επάνω στην αγωνία των μη προνομιούχων, ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Σε αυτούς, δηλαδή, που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση, εξαιτίας της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, που ψαλίδισε το κοινωνικό κράτος, μισθούς και συντάξεις, και εκτίναξε την ανεργία σε επίπεδα-ρεκόρ, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο και τις νεότερες γενιές. Η ρητορεία του μίσους προς καθετί ευρωπαϊκό τροφοδοτήθηκε και από την κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα αδύναμο να αντιμετωπίσει την κρίση με θαρραλέες αποφάσεις, με αποτέλεσμα σήμερα η Ακροδεξιά να μπορεί με άνεση να λειτουργεί διαβρωτικά προς καθετί ευρωπαϊκό. Για την όξυνση του φαινομένου μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν τόσο η πλειονότητα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όσο και η Κομισιόν, που μέχρι πρότινος παρακολουθούσαν αδιάφορα την έκρηξη ρατσιστικών απόψεων στον πολιτικό λόγο κι επέτρεπαν την ανάπτυξη μισαλλόδοξων πρακτικών στον κοινωνικό βίο. Στη Γαλλία της Λεπέν χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί ο πρώην πρόεδρος Σαρκοζί, που υιοθέτησε όλες αυτές τις μεθόδους προκειμένου να αλιεύσει ψηφοφόρους από τη δεξαμενή του Εθνικού Μετώπου.