Αμινάτα Τουρέ: Παιδί προσφύγων η πρώτη μαύρη υπουργός στην ιστορία της Γερμανίας

Μεγαλωμένη σε γερμανικές συνοικίες προσφύγων, η Αμινάτα Τουρέ, γράφει ιστορία στη Γερμανία.

Οι γονείς της 30χρονης πολιτικού έφτασαν ως πρόσφυγες από το κατεστραμμένο από τον πόλεμο Μάλι το 1992, και η ίδια μόλις ανέλαβε τη θέση της ως υπουργός κοινωνικών υποθέσεων στην κυβέρνηση συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Πράσινων στο Κίελο στο βόρειο κρατίδιο Schleswig-Holstein.

Όπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα «Guardian», η νεαρή πολιτικός με τα ράστα κοτσιδάκια στα μαλλιά, ανέλαβε το υπουργείο Κοινωνικών Υποθέσεων στην κυβέρνηση συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Πρασίνων, στο κρατίδιο Σλέσβιχ- Χόλσταϊν.

Η Tουρέ είπε ότι θα χρησιμοποιήσει τη νέα της πολιτική θέση για να αντιμετωπίσει τον βαθύ ρατσισμό, ο οποίος όπως είπε είναι διάχυτος στη γερμανική κοινωνία, καθώς και την αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα. «Ως Μαύρη γυναίκα σε αυτήν την κοινωνία, είναι ουσιαστικά η περίπτωση που υποτιμάται συχνά και αντιμετωπίζονται με άσχημο τρόπο – αυτό συνέβαινε πριν αναλάβω αυτή τη θέση, καθώς και τώρα που είμαι σε αυτήν», είπε σε μια από τις πρώτες της συνεντεύξεις από τότε που ανέλαβε τη θέση.

«Σχεδόν έβαλα τα κλάματα»

Μίλησε επίσης ότι συγκινήθηκε βαθιά για να ανακαλύψει τον βαθμό στον οποίο η παρουσία της στην πολιτική σκηνή θεωρείται ως έμπνευση για πολλούς Μαύρους στη Γερμανία, οι οποίοι έχουν πολύ λίγα πρότυπα. Ανακαλώντας μια πρόσφατη προεκλογική εκστρατεία, όταν ένα τετράχρονο μαύρο κορίτσι που της είπε: «Η μητέρα της μου είπε πώς είχε μείνει έκπληκτη που είδε μια μαύρη γυναίκα στην τηλεόραση», είπε στο Der Spiegel. «Της έδωσα μια τεράστια αγκαλιά και σχεδόν έκλαιγα γιατί συνειδητοποίησα τι σήμαινε για αυτό το κορίτσι το ότι ήμουν στη δημοσιότητα».

Η Tουρέ καλύπτει τουλάχιστον έξι τομείς ευθύνης: κοινωνική, νεολαία, οικογένεια, ηλικιωμένοι, ένταξη και ισότητα. «Αυτά είναι θέματα με τα οποία είμαι 200% παθιασμένη», είπε.

Το μήνυμα που θέλει να στείλει

Ενώ θεωρεί ότι ο διορισμός της στέλνει ένα μήνυμα στη χώρα πολύ πέρα ​​από το Σλέσβιχ-Χολστάιν, πρόσθεσε, «αυτό δεν σηματοδοτεί σε καμία περίπτωση ότι έχουν τελειώσει οι διακρίσεις σε βάρος ατόμων με μεταναστευτικό υπόβαθρο».

Η Τουρέ είπε ότι ήταν σημαντικό για εκείνη να φέρει τις δικές της προσωπικές εμπειρίες στη νέα της δουλειά. Δεν θα ξεχνούσε τα χρόνια στα οποία έζησε η οικογένειά της με τον φόβο ότι θα την στείλουν πίσω στο Μάλι – πώς η μητέρα της, ακαδημαϊκός, μπόρεσε να εργαστεί μόνο ως καθαρίστρια επειδή δεν της αναγνωρίστηκαν τα προσόντα.

«Μερικές φορές η οικογένειά μου περίμενε από τη μια περίοδο δύο εβδομάδων στην άλλη, για να ακούσει εάν η παραμονή μας στη Γερμανία θα γινόταν δεκτή ή αν θα έπρεπε ή όχι να απελαθούμε. Στην πραγματικότητα, για χρόνια δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο από το «Θα μας επιτραπεί να μείνουμε στη Γερμανία;», είπε.

Δώδεκα χρόνια μετά την άφιξη των γονιών της, τους χορηγήθηκε η γερμανική υπηκοότητα.