Αυτήν τη στιγµή δίνεται µια µάχη στα πανεπιστήµια ανά τον κόσµο µε δύο βασικά διακυβεύµατα. Το πρώτο είναι το τι συνιστά ελευθερία του λόγου. Το δεύτερο, που
βρίσκεται σε άµεση εξάρτηση από το πρώτο, είναι το εάν ο ακαδηµαϊκός και επιστηµονικός λόγος υφίστανται (ή αν πρέπει να υφίστανται) έξω από κάθε κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο, αν, δηλαδή, ο χώρος του πανεπιστηµίου πρέπει να είναι, όντως, ένας πύργος από ελεφαντοστούν ή αν πρέπει να είναι ένας ζωντανός οργανισµός, που έχει ως απώτερο αντικείµενο το να συµβάλλει στην καλυτέρευση του κόσµου. Αλλα ερωτήµατα που έχουν διατυπωθεί σχετικά µε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, όπως το ότι ο αντι-ισραηλινός λόγος συνιστά τροµοκρατική πράξη ή το ότι ο αντι-σιωνισµός είναι αντι-σηµιτισµός, είναι παράπλευρα και σκοπό έχουν τη διακοπή του κριτικού λόγου που αναπτύσσεται στον πανεπιστηµιακό χώρο.

Εχω γράψει και αλλού ότι ο χώρος της ∆εξιάς και της Ακροδεξιάς της ∆εξιάς έχει εργαλειοποιήσει τόσο το Ολοκαύτωµα όσο και την (προφανώς παρούσα) έννοια του αντισηµιτισµού, έτσι ώστε να µπορέσει να ασκήσει πλήρη έλεγχο πάνω στον πανεπιστηµιακό χώρο. Η άµεση όξυνση και κλιµάκωση των αντιδράσεων της διοίκησης του Κολούµπια απέναντι στις διαδηλώσεις και τον καταυλισµό οφείλεται στην πρόεδρο του πανεπιστηµίου, η οποία εις βάρος των φοιτητών, από τη µια µεριά, ως µικροπολιτικός Γαλιλαίος, είδε τα εργαλεία του βασανισµού στα οποία υπέβαλλε το Κογκρέσο τις προέδρους του Χάρβαρντ και του Πανεπιστηµίου της Πενσιλβάνια και αποφάσισε να αποφύγει την τύχη τους (εξαναγκάστηκαν και οι δύο σε παραίτηση), και από την άλλη ευθυγραµµίστηκε µε τις επιταγές του Συµβουλίου των Πιστευτών (Board of Trustees) και της δικής της οικονοµικο-πολιτικής ιδεολογίας.

Με εξαίρεση την εξέγερση των φοιτητών το 1968 (µε αποκορύφωµα τα τραγικά γεγονότα στο Πανεπιστήµιο Kent State το 1970), ποτέ άλλοτε δεν έχει κληθεί η αστυνοµία στην Αµερική για να σταµατήσει διαδήλωση ή καταυλισµό. Ποτέ πριν στην ιστορία του αµερικανικού φοιτητικού κινήµατος οι φοιτητές δεν έχουν αποκληθεί τροµοκράτες. Μπορεί στην Ελλάδα να έχουµε ζήσει ανάλογη κατάχρηση της γλώσσας στο παρελθόν (στη Χούντα, συγκεκριµένα), αλλά στην Αµερική, όπου η ελευθερία του λόγου συνιστά την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγµατος, είναι η πρώτη φορά.

Χωρίς αµφιβολία, οι κινητοποιήσεις σπρώχνουν στα όρια την έννοια της ευθύνης που αναγνωρίζει το φοιτητικό σώµα ως ακρογωνιαίο λίθο στη διαδικασία µάθησης. Το ερώτηµα που έχει τεθεί είναι τοπώς µπορεί κανείς να µάθει να ερευνά, αν δεν µάθει να διερευνά. Οπως έγραφε ένα από τα πλακάτ στον καταυλισµό: «Γιατί µε υποχρεώνει το πανεπιστήµιο να διαβάσω να γραπτά του Edward Said, εφόσον δεν µου επιτρέπει να τα εφαρµόσω;». ∆ηλαδή, τι αξία έχει η εµβάθυνση στην κριτική και αυτόνοµη σκέψη, όταν απαγορεύεται η εφαρµογή της σε πράξη; Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του πανεπιστηµίου αρνούνται να συνεχίσουν να είναι µάρτυρες της γενοκτονίας στη Γάζα και θεωρούν ότι είναι καθήκον τους να τη διακόψουν µε όσα µέσα έχουν στη διάθεσή τους. Εχουν θέσει τους εαυτούς τους σε κίνδυνο όχι για το συµφέρον της συντεχνίας τους, αλλά για να αποτρέψουν, ακόµα και στην ύστατη στιγµή, ένα απάνθρωπο αδίκηµα, που συντελείται στο όνοµα του δικαίου. Και το κάνουν µε τα µόνα µέσα που έχουν στη διάθεσή τους - διεκδικώντας το δικαίωµα που τους δίνει ο νόµος στη βροντερή άσκηση κριτικής.